DieVerenigde Nasies (Arabies: الأمم المتحدة,Chinees: 联合国,Engels:United Nations,Frans:Organisation des Nations unies,Russies: Организация Объединённых Наций,Spaans:Organización de las Naciones Unidas), ofVN, is 'ninternasionale organisasie wat 193lidlande behels.[1] Amper alle internasionaal-erkendelande is lede. Daar is twee waarnemers van die Algemene Vergadering van die Verenigde Nasies wat nie lid is van die Algemene Vergadering nie: die Heilige Stoel (wat soewereiniteit oor dieVatikaanstad hou) en dieStaat Palestina.[2]
Die doel van die organisasie is die fasilitering van samewerking rakende internasionale wetgewing, internasionale sekuriteit, ekonomiese ontwikkeling, maatskaplike vooruitgang,menseregte eninternasionale reg. In 2001 het beide die Verenigde Nasies en die destydse sekretarisse-generaalKofi Annan dieNobelprys vir Vrede ontvang.[7]
VN-kantoor inWene,OostenrykDie VN in 1945: stigterslede in ligblou, protektorate en gebiede van die stigterslede in donkerblouVN-kantoor inGenève,Switserland
VN-lidlande
VN-waarnemerlande (Palestina, Vatikaan)
Kwalifiserende nielidlande (Niue, Cook-eilande)
Nieselfregerende gebiede
Antarktika (internasionale gebied)
Permanente lede van die Veiligheidsraad en die G4-landeVN-kantoor inNairobi,Kenia
Die gereelde kontak tussen die Geallieerdes gedurende dieTweede Wêreldoorlog, in die besonder tussen die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State, het die weg gebaan vir die stigting van die VN.
Die beleidsrigting vir die nuwe organisasie is uiteengesit in die Atlantiese Handves (Atlantic Charter), wat in Augustus 1941 deur die Amerikaanse presidentFranklin D. Roosevelt en die Britse premierWinston Churchill gesamentlik op die oorlogskip Augusta iewers in die Atlantiese Oseaan uitgereik is.
In die Atlantiese Handves het die twee staatsmanne die wens uitgespreek dat daar na die oorlog 'n waterdigte stelsel van internasionale ooreenkomste opgebou moes word vir die handhawing van vrede en veiligheid, maar met behoud van staatsoewereiniteit, dit wil sê elke staat se alleenseggenskap oor sy eie sake.
Op 1 Januarie 1942 is die Verklaring van die Verenigde Nasies (Declaration of the United Nations), waarin die idee en die doelstellings van die Atlantiese Handves uiteengesit is, deur die afgevaardigdes van 26 lande onderteken. Die verklaring, waarin die naam Verenigde Nasies (United Nations, op voorstel van Roosevelt) vir die eerste keer voorkom, is later deur die afgevaardigdes van nog 21 lande onderteken.
'n Verdere stap was die byeenkoms van die groot moondhede inMoskou, waar China (toe nog nasionalisties en pro-Westers), die Verenigde Koninkryk, die Verenigde State en die Sowjetunie op 30 Oktober 1943 die Verklaring van Moskou (Moscow Declaration on General Security) onderteken het. Die verklaring het onder meer voorsiening gemaak vir die stigting van 'n internasionale organisasie wat hom vir wêreldvrede moes beywer. Die organisasie het vorm begin aanneem by die byeenkoms teDumbarton Oaks (Augustus-Oktober 1944), 'n landgoed naby Washington, D.C.
Die vier lande het daarin geslaag om 'n soort grondplan vir die VN op te stel. Hulle was dit eens dat daar 'n "veiligheidsraad" moes wees waarin die vyf groot moondhede (die Groot Vyf, naamlik die vier aanwesiges plusFrankryk) permanente sitting moes hê. Die veiligheidsraad sou die kern van die nuwe internasionale organisasie vorm.
Om te voorkom dat die Groot Vyf teen mekaar uitgespeel word, sou elkeen 'n vetoreg op die standpunt van die ander vier hê. Op die Konferensie vanJalta (4 tot 11 Februarie 1945) is fyner punte opgeklaar, soos dat die vetoreg nie vir prosedurevoorstelle en minder belangrike kwessies sou geld nie. Die stigtingsdatum van die VN is ook by Jalta vasgestel. Die stigtingsvergadering is op 25 April 1945 geopen, 13 dae na die dood van Roosevelt, wat een van die inisieerders was, en 12 dae voor die oorgawe vanNazi-Duitsland.
Daar was uit die staanspoor onmin tussen die groot lande enersyds en die kleiner lande andersyds. Laasgenoemde het gevrees vir struwelinge tussen die groot moondhede in die Veiligheidsraad. Die oorspronklike gedagte dat samewerking tussen die groot moondhede op die hoogste vlak die wêreldvrede moes dien, het egter geseëvier, en die kleiner lande moes uiteindelik toegee. Die kleiner lande het egter wel daarin geslaag om die belangrikheid van ander hulpliggame van die VN, veral die Algemene Vergadering, te verhoog deur wysiging van die betrokke artikels in die Handves. Sedert die stigting van die VN het die grondslag van die organisasie soos dit in die voorwoord en die eerste twee artikels van die Handves vervat is, feitlik onveranderd gebly. Sommige van die artikels is gewysig; die aantal lede van die Veiligheidsraad is byvoorbeeld mettertyd van 11 tot 15 vermeerder.
Hersiening van die Handves is moontlik wanneer twee derdes van die lede van die Algemene Vergadering en nege (eers sewe) lede van die Veiligheidsraad instem dat ’n algemene konferensie van lidlande gehou word. Die destydseSuid-Afrikaanse premier, genl.J.C. Smuts, het ’n belangrike bydrae gelewer tot die opstel van die Handves.
Die Verenigde Nasies funksioneer deur middel van vyf hooforgane, te wete die Algemene Vergadering, die Veiligheidsraad, die Ekonomiese en Maatskaplike Raad, die Sekretariaat en die Wêreldhof. ’n Sesde hooforgaan, die Voogdyraad, het in 1994 sy werksaamhede opgeskort met die onafhanklikheid vanPalau, die laaste oorblywende voogdygebied van die VN.[8] (Suidwes-Afrika, wat die onafhanklikeNamibië sou word, is ook dekades lank deurSuid-Afrika as ’n voogdygebied bestuur. Suid-Afrika het onderapartheid uiters gespanne betrekkinge met die VN gehandhaaf en het mettertyd Suidwes-Afrika byna as ’n soort ekstra provinsie beskou eerder as om in te willig dat die gebied onafhanklik word.)
(en)Lowe, Vaughan; Roberts, Adam; Welsh, Jennifer; Zaum, Dominik, reds. (2008).The United Nations Security Council and War: The Evolution of Thought and Practice since 1945. Oxford University Press.ISBN978-0-19-953343-5.
.svg)
