Patrimonialisme is 'n vorm van bestuur waarin alle mag direk vanaf die heerser vloei. Daar is geen onderskeid tussen die publieke en private domeine nie. Hierdie regimes isoutokraties en sluit die laer, middel- en hoër klasse van mag uit. Die leiers van hierdie lande geniet tipies absolute persoonlike mag. Gewoonlik is die leërs van hierdie lande lojaal aan die leier, nie diestaat nie. In 'n patrimoniale monargie is die heerser semag fundamenteel gebaseer op die eienaarskap van 'n meerderheid van die land se grondgebied as private eiendom. Hierdie eienaarskap stel die heerser in staat om inkomste uit die grond te genereer, wat gebruik kan word om die koninklike hof te ondersteun, 'n leër te onderhou en geweldige politieke invloed en gesag uit te oefen. Mag is gesentraliseer, en die monarg oefen direkte beheer en eienaarskap uit oor die meerderheid van die gebied, hulpbronne en instellings.[1]
Dit kontrasteer skerp metfeodale monargieë, waar die oorgrote meerderheid van die grond deurvasale besit word, waar die mag gedesentraliseer word en gedeel word met vasale wat hul eie leendom regeer in ruil vir lojaliteit en militêre diens.[2]
Julia Adams verklaar: "In Weber seEkonomie en Samelewing verwys patrimonialisme hoofsaaklik na regeringsvorme wat gebaseer is op heersers se familie-huishoudings. Die heerser se gesag is persoonlik-familie-georiënteer en die meganika van die huishouding is die model vir politieke administrasie. Die konsep van patrimonialisme dui op 'n kenmerkende styl van regulering en administrasie in kontras met die ideale styl van Weber se rasionale-wettige administrasie ". Sy verklaar dat Weber patrimonialisme gebruik het om onder meer "estatistiese en absolutistiese politiek van vroeg-moderne Europa" te beskryf. Vir Weber is patriargie die middelpunt van patrimonalisme en is die model en oorsprong daarvan.[3]
Nathan Quimpo definieer patrimonialisme as "'n tipe reël waarin die heerser nie tussen persoonlike en openbare patrimonium onderskei nie en sake en hulpbronne van die staat as sy persoonlike aangeleentheid behandel."[4]
Richard Pipes, 'n historikus en emeritusprofessor van Russiese geskiedenis aan dieHarvard-universiteit definieer patrimonialisme as "'n regime waar die regte vansoewereiniteit en dié van eienaarskap vermeng tot die punt dat dit ononderskeibaar is, en politieke mag uitgeoefen word op dieselfde wyse as ekonomiese mag."[5]
J.I. Bakker, 'n sosioloog aan die Universiteit van Guelph, sê:[6]
Die sleutelfokus in die model [patrimonialisme] is die mate waarin wettige gesag hoofsaaklik gebaseer is op persoonlike mag wat deur die heerser uitgeoefen word, hetsy direk of indirek. Die heerser kan alleen of as 'n lid van 'n magtige elite-groep ofoligargie optree. Die heerser word nie as 'ntiran beskou nie. Die struktuur van dieRooms-Katolieke Kerk vandag is steeds patrimoniaal. Direkte heerskappy behels dat die heerser en 'n paar sleutellede van die heerser se huishouding of personeel persoonlike beheer oor elke aspek van bestuur behou. As heerskappy indirek is, kan daar 'n intellektuele of morele elite van priesters of ampsbekleërs sowel as 'n weermag wees. Die priesterlike groep kan godheid vir die leier aanroep. Die koning, sultan, maharadja of ander heerser is in staat om onafhanklike besluite op 'nad hoc-basis te neem, met min indien enige kontrole en teenwigte. Geen individu of groep is magtig genoeg om die heerser konsekwent teë te staan sonder om op sy beurt die nuwe patrimoniale heerser te word nie. Die heerser word erken as die hoofgrondeienaar en in die uiterste geval is die hele land en sy mense sy domein. Die regsgesag van die regeerder is grootliks onbetwis; daar is geen erkende liggaam vanregspraak of formele reg nie, maar daar kan idees van etiket en eer wees.
In syThe Origins of Political Order, stelFrancis Fukuyama sy posisie oor die saak as volg:
Natuurlike menslike gesosialiseerdheid is gebou rondom twee beginsels,familie-seleksie en wederkerigealtruïsme. Die beginsel van familie-seleksie of inklusiewe fiksheid bepaal dat mense altruïsties sal optree teenoor genetiese familielede (of individue wat vermoedelik genetiese familielede is) in rowwe verhouding tot hul gedeelde gene. Die beginsel van wederkerige altruïsme sê dat mense geneig is om verhoudings van wedersydse voordeel of wedersydse skade te ontwikkel soos hulle mettertyd met ander individue omgaan. Wederkerige altruïsme, anders as familie seleksie, is nie afhanklik van genetiese verwantskap nie; dit hang egter af van herhaalde, direkte persoonlike interaksie en die vertrouensverhoudings wat uit sulke interaksies gegenereer word. Hierdie vorme van sosiale samewerking is die verstek maniere waarop mense interaksie het in die afwesigheid van aansporings om aan ander, meer onpersoonlike instellings te voldoen. Wanneer onpersoonlike instellings verval, is dit die vorme van samewerking wat altyd weer na vore kom omdat hulle natuurlik vir mense is. Wat ek patrimonialisme bestempel het, is politieke werwing gebaseer op een van hierdie twee beginsels. Dus, toe burokratiese ampte gevul is met die bloedverwante van heersers aan die einde van dieHan-dinastie in China, toe die Janitsjare wou hê dat hul seuns die korps moes betree, of wanneer ampte as oorerflike eiendom in die antieke regime inFrankryk verkoop is, was 'n natuurlike patrimoniale beginsel bloot besig om homself weer te laat geld.[7]
Richard Pipes het die Egiptiese Ptolemeërs en die Attaliede vanPergamon aangehaal as vroeë patrimoniale monargieë, albei opvolgstate vanAlexander die Grote se ryk.[8]
Pipes voer aan dat dieRusland tussen die twaalfde en sewentiende eeu, en met sekere wysigings tot 1917, 'n patrimoniale stelsel was.[9]
Jean Bodin het monargieë beskryf in syLes six livres de la république (1576–1586), waar die monarg al die grond besit. Hy het beweer datTurkye enGrootvorstedom Moskou die enigste Europese voorbeelde was.[10]
Indonesië, voor en tydens dieSoeharto-administrasie, word dikwels aangehaal as patrimoniaal in sy politieke ekonomie.[11][12]
Randall Collins het, gebaseer op Max Weber se definisie, aangevoer dat georganiseerde misdaadgroepe soos bendes en mafia patrimoniale politieke organisasies is, in teenstelling met die burokratiese aard van moderne state.[13]
Johnathan Rauch het beweer datDonald Trump, veral tydens sy tweede administrasie, patrimoniaal was as gevolg van wat Rauch beskryf het as 'n weiering om nasionale reëls, norme en instellings te volg.[14]
Bendes is patrimonialistiese organisasies. Hulle groei in dialektiese konflik met burokratiese penetrasie en pogings tot beheer. ... Weereens sien ons dat patrimonialistiese organisasie binne die raamwerk van burokratiese staatsinstellings vorm, as 'n eksplisiete weerstand daarteen.