Pap is 'n eenvoudige gereg wat gemaak word metmelk (ofwater) en een of andergraanproduk. Daar word gereeld ooksuiker,sout ofbotter by verskeie papdisse gevoeg.
Pap word meestal asontbyt geëet, alhoewel dit in sommige kulture (en ook dieMiddeleeue) as nagereg bedien word. In ander kulture vorm pap 'n groot deel van die daaglikse dieet en kan ter eniger tyd van die dag geëet woord; byvoorbeeld inAfrika, waar pap wat vanmieliemeel gemaak word, uiters gewild is.
Pap was oorspronklik 'n gereg met meer of minder grof gemaalde graan of ander bestanddele, wat in water of ander vloeistowwe gekook is, totdat dit dikvloeibaar tot halfvas was. Dit is die oudste en eenvoudigste metode om 'n graangereg te maak, waarvan later platbrode en – ná die uitvinding van oonde en suurdeeg – moderne broodsoorte enbier afgelei is.
Die presiese datum vir die ontstaan van pap as 'nstapelvoedsel is nie bekend nie. Die oudste historiese oorlewerings tussen 3000 en 2800 v.C. verwys na pap en nouverwante platbrode as die belangrikste geregte. Argeologiese vondse uit die vroeësteentydperk dui daarop dat mense maalstene en vyselagtige steenskottels gebruik het by die bereiding van geroosterde wilde graansoorte. Ongekookte graan is oneetbaar, en mense het dus al vroeg begin om hulle graankos fyn te stamp en te kook. Voor die uitvinding van die pottebakkery is die mage vandiere, leersakkies, mandjies of kleigroewe gebruik. Toe die akkerbou teen die begin van die jong steentydperk sowat 10 000 jaar gelede 'n aanvang geneem het, was die toebereiding van pap lankal bekend.
Amerikaansegrits met wafels
Volgens die deskundige Adam Maurizio was pap en platbrood (of geroosterde of gebakte pap) oor 'n tydperk van 5000 jaar die stapelvoedsel van die mensdom.[1] Net soos pap was platbrood ook 'n dis wat net 'n kort tyd geneem het vir sy toebereiding en slegs warm geniet kon word. Platbrode, wat koud en dus ook oneetbaar geword het, is weer fyngestamp en opnuut tot pap verwerk.
Pap is van giers,hawer,gars, bokwiet enkoring berei. Argeoloë hetkoring, gars en hawer as die oudste bekende graansoorte geïdentifiseer. Daar is selfs resepte uit die antieke tydperk bewaar; die Romeine het oor 'n lang tydperkpuls, 'n pap van gekookte spelt (Latyns:alica), as hulle tradisionele hoofgereg geëet.[2] Later het die sogenaamde Puniese pap gewild geraak, wat van gort (afgedopte garskorrels), eiers,kaas en heuning berei is. Dieantieke Grieksekookkuns het die voorkeur aan sesamsaad gegee, wat in 'n vysel fyngestamp en saam met olie en heuning in 'n pan gekook is. Hierdie pap was die voorloper vanhalvaof "Turkse heuning", 'n taamlik-soet lekkerny.
InEuropa het pap sowat sewe eeue lank die stapelvoedsel gevorm van die oorgrote meerderheid van die bevolking. Die plaaslike omstandighede het bepaal aan watter soort graan die voorkeur gegee is – in Noord-, Wes- en die noordelike Sentraal-Europa was dit meestal hawerpap. In landboustreke, waar giers oorheers het – soos byvoorbeeld in die suidelike en oostelike dele van Sentraal-Europa –, het mense oorwegend gierspap geëet.
Teen die einde van die18de eeu was oonde, brandstof en graanmeulens nog vir die meeste mense nie bekostig- of beskikbaar nie, sodat pap eers geleidelik gedurende die19de eeu deurbrood (en daarna veral ookaartappels) vervang is. 'n Aantal papdisse soos byvoorbeeld dieEngelseporridge, dieItaliaansepolenta,grits ('n pap van grofgemaalde mielies) in die suidelikeVerenigde State en ander geregte is egter nog steeds gewild.
