Oegarit (Oegarities: 𐎜𐎂𐎗𐎚ʼOegart,Arabies: أُوغَارِيتOegarit) was ’n antieke hawestad in Noord-Sirië, aan die buitewyke van die hedendaagseLatakia, wat in1928 per ongeluk ontdek is saam met dieOegaritiese tekse. Die ruïnes word dikwelsRas Sjamra[1] genoem, na die landpunt waar dit geleë is.
Oegarit het noue bande met dieHetitiese Ryk gehad, soms heffings naEgipte gestuur en handels- en diplomatieke bande metSiprus gehad. Dit blyk uit dokumente wat op die terrein ontdek is en word bevestig deurMiceense en Sipriotiese pottebakkersware wat daar aangetref is.
Die koninkryk was op sy hoogtepunt van omstreeks 1450 v.C. tot met sy verwoesting omstreeks 1200 v.C., moontlik aan die hand van die geheimsinnigeSeevolke. Dit is een van baie wat tydens dieverval van die Bronstydperk, die oorgang van die Laat Bronstydperk tot die VroeëYstertydperk, verwoes is.
Oegarit was tydens dieNeolitikum belangrik genoeg om vroeg al deur ’n muur omring te gewees het, dalk reeds teen 6000 v.C., hoewel die terrein vermoedelik al vroeër bewoon is. Oegarit was moontlik belangrik omdat dit beide ’n hawestad was en die toegang tot die binnelandse handelsroetes na die grondgebiede aan dieEufraat enTigris. Die stad het sy hoogtepunt tussen 1800 en 1200 v.C. bereik toe dit handel gedryf het met plekke soos Egipte, Siprus, Sirië, die lande aan dieEgeïese See en ’n groot deel van die oostelike Mediterreense streek.[2]
Die eerste geskrewe bewyse vir die stad se bestaan kom van die nabygeleë stadElba, omstreeks 1800 v.C. Oegarit is in ’n groot mate deur Egipte beïnvloed, veral wat sy kuns betref. Bewyse van die vroegste Oegaritiese kontak met Egipte (en die eerste sekere datum van die Oegaritiese beskawing) kom van ’nkarneoolkraal wat geïdentifiseer word met dieMiddelryk sefaraoSenoesret I, 1971 tot 1926 v.C.
’nStele en beeld van die Egiptiese faraos Senoesret III andAmenemhat III is ook ontdek. Dit is egter onseker wanneer hierdie monumente na Oegarit gebring is. DieAmarna-briewe van omstreeks 1350 v.C. sluit drie in van Oegarit af.
’n Miceense keramiekkunswerk wat na Oegarit gebring is, 14de tot 13de eeu v.C. (Louvre).
In die tweede millennium v.C. was Oegarit se bevolkingAmorities – die taalOegarities het moontlik ’n direkte Amoritiese oorsprong.[3]
Die laaste Oegaritiese koning van die Bronstydperk, Ammurapi (c. 1215 tot 1180 v.C.), was ’n tydgenoot van die laaste bekende Hetitiese koning, Suppiluliuma II. Die presiese datum van sy bewind is onbekend. ’n Brief van die koning het egter bewaar gebly waarin hy klem lê op die erns van die krisis wat baie Nabye Oosterse state in die gesig staar weens aanvalle en waarin hy hulp vra van die koning vanAlashiya: "Die vyand se skepe het gekom; my stede (?) is afgebrand, en hulle het bose dinge in my land gedoen . . . Die sewe skepe van die vyand wat hierheen gekom het, het groot skade aangerig."[4]
Oegarit is op die ou end verwoes. Dit is onseker of dit voor of ná die val van die Hetitiese hoofstad was. Baie ander Mediterreense kulture is ook in dié tyd omvergewerp. Van die verwoesting is blykbaar gesaai deur die geheimsinnigeSeevolke.
Ná sy verwoesting in die vroeë 12de eeu v.C. was Oegarit vergete tot in 1928, toe ’n kleinboer per ongeluk ’n graf oopgegrawe het terwyl hy aan die ploeg was. Die ontdekte area was die begraafplaas van Oegarit, in die nabygeleë hawestad Minet el-Beida. Opgrawings het sedertdien ’n stad ontbloot met ’n geskiedenis wat van omstreeks 6000 v.C. strek.[5]
Die terrein is ’n heuwel van 20 m hoog. Argeologies word Oegarit as wesentlikKanaänities beskou.[6] Léon Albanèse het in 1928 ’n kort ondersoek na ’n beroofde graf in die begraafplaas van Minet el-Beida gedoen en daarna die hoofheuwel van Ras Sjamra gefynkam.[7] Die volgende jaar is wetenskaplike opgrawings van Ras Sjamra begin deur die argeoloog Claude Schaeffer van die Musée archéologique inStraatsburg.[8] Werk onder Schaeffer het voortgeduur tot in 1970, met ’n tussenpose tydens dieTweede Wêreldoorlog.[9][10]
Tydens die opgrawings is ’n koninklike paleis met 90 kamers ontbloot wat om agt binnehowe gesentreer was, asook baie privaat huise. Daar was ook twee hooftempels, een virBaäl die "koning", seun vanEl, en een virDagon, diechtoniese god van vrugbaarheid en koring. Altesaam 23steles is opgegrawe: nege naby die Tempel van Baäl, vier in die Tempel van Dagon en nog 10 wat oor die terrein versprei was.[11]
↑Tubb, Jonathan N. (1998), "Canaanites" (British Museum People of the Past)
↑Léon Albanèse, "Note sur Ras Shamra",Syria, vol. 10, pp.16–21, 1929
↑Charles Virolleaud, "Les Inscriptions Cunéiformes de Ras Shamra",Syria, vol. 10, ble. 304–310, 1929; Claude F.A. Schaeffer,The Cuneiform Texts of Ras Shamra-Ugarit, 1939
↑Claude F. A. Schaeffer, The Cuneiform Texts of Ras Shamra-Ugarit: The Schweich Lectures of the British Academy 1937, Periodicals Service Co, 1986,ISBN 3-601-00536-0
↑Claude F. A. Schaeffer et al., Le Palais Royal D'Ugarit III: Textes Accadiens et Hourrites Des Archives Est, Ouest et Centrales, Two Volumes (Mission De Ras Shamra Tome VI), Imprimerie Nationale, 1955
%2c_Flag_of_Syria_(1980%25E2%2580%25932024).svg)
