'n Derwisj met 'n leeu en tier, omstreeks 1650.Ottomaanse derwisj, omstreeks 1860's.
Derwisj (vanPersies: درویش,Darvīsh)[1] inIslam kan breedweg verwys na 'n lid van 'nSoefi-broederskap (tariqah),[2] of dit kan dui op 'nbedelmonnik, wat materiële armoede kies.[3][4] Laasgenoemde betekenis word veral aangetref in Persies enTurkies (derviş) sowel as inAmazigh (Aderwish), wat ooreenstem met die Arabiese termfaqīr.[3] Hulle fokus op die universele waardes van liefde en diens, en laat vaar enige illusie van ego (nafs) omGod te bereik.
In die meeste Soefi-ordes beoefen 'n derwisjdhikr deur fisieke inspanning of godsdienstige praktyke om in 'n ekstatiese beswyming te gaan om God te bereik.[2] Hulle gewildste pratyk isSema, wat met die 13de-eeuse mistikus Rumi verbind word. Infolklore en onder aanhangers van Soefisme word derwisje dikwels verbind met die vermoë om wonderwerke te verrig en met bonatuurlike magte.[5]
Derwisje probeer om God te nader deur deugsaamheid en individuele ondervinding, eerder as deur godsdienstige geleerdheid.[6] Baie is bedelmonnike wat 'n eed van armoede afgelê het. Die hoofrede dat hulle bedel, is om nederigheid te leer, en hulle mag nie vir hulle eie gewin bedel nie. Hulle moet die geld wat hulle ontvang aan ander armes gee.
Diedraaiende derwisje, wat die bekendste derwisje is, is veral in dieWeste bekend vanweë die danse van dieMevlevi-orde inKonya,Turkye, en is deel van 'n formele seremonie wat asSema bekend is.
Dit word egter ook deur ander ordes beoefen.
DieSema is net een van baie Soefi-seremonies om godsdienstige ekstase (majdhb,fana) te bereik. Hoewel die praktyk nie as vermaak bedoel is nie, het dit 'n groot toeristeattraksie in Turkye geword.[7][8]
Sommige broederskappe en subgroepe sing verse van dieKoran, speeltromme endraai in groepe, almal volgens hulle eie tradisie. Elke broederskap het sy eie soort kleed en metodes van aanvaarding en inwyding, waarvan sommige taamlik streng is. Die vorm van Soefi-derwisjisme wat in die 17de eeu beoefen is, was gesentreer om esoterisisme, geduld en pasifisme.[9]
↑Erdoan, Nezih. "Star director as symptom: reflections on the reception of Fatih Akn in the Turkish media." New Cinemas: Journal of Contemporary Film 7.1 (2009): 27-38.
_001.jpg)
-begging_dervis.png)
.jpg)
