Finaĵo (lingvoscience: sufikso) markanta la vorton kielsubstantivon: la finiĝo „o“ signifas nur simple substantivon, nenion pli[1].

A.

(post aĵo) Esprimanta tiun aĵon mem respektive la ideon pri ĝi: kruĉo[2]; akvo[3]; birdoj[4]; la jaro 1905^PrV.

B.

(post eco) Esprimanta tiun econ kiel apartan ideon sendependan de objektoj ĝin posedantaj: forto^DL; grando kaj belo[5].

-ec

C.

(post ago) Esprimanta tiun agon kiel ideo de procezo aŭ ties rezulto: ofendo[6]; resto[7]; foresto^PrV; edziĝo[8]; zorgo^PrV.

-ad

D.

Post participa sufikso:

1.

(post-ant,-int,-ont) Aganton en tempa rilato al sia ago: almozpetanto^PrV; posedanto^PrV; vivanto^PrV; suferinto^PrV; mortinto^PrV; pendonto^PrV.

2.

(post-at,-it,-ot) Homon, en tempa rilato al ago efikanta sur lin: batato^PrV; amato[9]; pendigito^PrV; savito^PrV; purigoto[10].

E.

(post aliaj vortspecoj) Esprimanta ĝin kiel ideon sendependan de konkreta manifestiĝo: unuo[11]; deko^PrV; morgaŭo[12]; kialo[13]; neo[14].