| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 sierpnia 1979 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia języka polskiego | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN | członek rzeczywisty |
| Status PAU | członek krajowy |
| Doktorhonoris causa Uniwersytet Śląski –1977 | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
     | |
Witold Taszycki (ur.20 czerwca1898 wZagórzanach, zm.8 sierpnia1979 wKrakowie) – polski historyk języka polskiego, badaczonomastyki idialektologii historycznej.
Urodził się 20 czerwca 1898 w Zagórzanach, woj. krakowskim, w rodzinie Bolesława (1864–1932) i Jadwigi z Butrymowiczów (1965–1943)[1][2]. W 1917 ukończył gimnazjum klasyczne w Krakowie. Studiował filologię polską i słowiańską naUniwersytecie Jagiellońskim (UJ) (1917–1921). Wśród jego wykładowców byliJan Michał Rozwadowski,Jan Łoś iKazimierz Nitsch. Studiował również na uniwersytetach wSofii iPradze. W 1922 obronił doktorat na UJ i został asystentem w Katedrze Językoznawstwa Indoeuropejskiego. Tematem jego rozprawy doktorskiej byłyImiesłowy czynne teraźniejszy i przeszły I w języku polskim, a promotoremJan Łoś. W 1925 habilitował się na UJ na podstawie rozprawyNajdawniejsze polskie imiona osobowe. W 1926 studiował wPradze. W 1928 przeniósł się naUniwersytet Stefana Batorego, a w latach 1929–1941 oraz w 1944 był profesoremUniwersytetu Jana Kazimierza weLwowie. W październiku 1936 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego języka polskiegoUniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3]. W czasieokupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie uniwersyteckie we Lwowie, oficjalnie pracując jako nauczyciel w szkołach zawodowych: handlowej i zegarmistrzowskiej.
Był redaktorem seriiRozprawy z Onomastyki Słowiańskiej oraz szeregu czasopism i słowników. Był między innymi współautorem – wraz zeStanisławem Jodłowskim –Zasad pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym, edytorem wielu zabytków literatury staropolskiej:Psałterza floriańskiego,Najdawniejszych zabytków języka polskiego iKrótkiej rozprawy między trzema osobami: Panem, Wójtem i PlebanemMikołaja Reja.
W latach 1945–1946 współorganizował slawistykę i polonistykę naUniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu i naUniwersytecie Wrocławskim, od 1946 profesorUniwersytetu Jagiellońskiego.
Od 1939 był członkiemPAU, od 1946 uczestniczył w pracachKomisji Ustalania Nazw Miejscowości, kierownik referatu łużyckiegoKomitetu Słowiańskiego, w 1956 został członkiem rzeczywistymPAN. 5 października 1977 uzyskał doktorathonoris causaUniwersytetu Śląskiego[4].
1 lutego 1930[1] zawarł związek małżeński z Haliną z Gieysztorów (1909–1994)[5]. Jego córką była Maria Dobrosława Taszycka (1934–2015) – znawczyni zabytków tkanin polskich, pracownik Muzeum Narodowego w Krakowie.
Zmarł 8 sierpnia 1979 w Krakowie. Pochowany razem z żoną i córką nacmentarzu Salwatorskim (sektor SC9-B-2)[5].