W 1954 ukończyłPaństwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie[1]. Rok później zadebiutował wTeatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach w sztuceLekkomyślna siostra w reżyseriiTadeusza Kubalskiego, gdzie wcielił się w rolę Janka Topolskiego. W Kielcach zagrał jeszcze wZbiegach reżyserowanych przez Tadeusza Byrskiego. W tym samym roku zaczął występować na scenie Teatru Ludowego w Krakowie, w którym grał przez następne 9 lat. Przychylnie oceniono jego rolę George’a Miltona wMyszach i ludziach (1959) w reżyserii Jerzego Krasowskiego – recenzent „Życia Warszawy” podkreślał „ogromną naturalność i prostotę gry [...] dyskrecję i delikatność, z jaką snuje marzenia, okazuje swe uczucia dla przyjaciela, czy ból w tragicznej scenie końcowej”[1]. Jego rola Sadybana w przedstawieniuKondukt została nagrodzona na IV Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych (1963).
Od 1964 przez kolejne 11 lat grał we Wrocławiu, występując w Teatrze Polskim i na scenie Teatrów Dramatycznych. Grał w repertuarze klasycznym, np. za rolę Cześnika Raptusiewicza wZemście (1969) w reżyserii Jerzego Krasowskiego otrzymał dyplom honorowy na piątym Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu. Grał w dramatachWitkacego,Becketta i w rolachszekspirowskich. W tym czasie grywał gościnnie w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Współtworzył także popularny kabaret Dreptak, który pięciokrotnie został nagrodzony Iglicą, nagrodą czytelników „Słowa Polskiego”[1].
Do Warszawy przeprowadził się w 1975. Występował na deskach większości teatrów warszawskich, m.in. Polskiego, Studio, Rozmaitości, Narodowego, Na Woli, Komedii i Ochoty, gdzie w 2004 miał swoją ostatnią premierę – wcielił się w Mateja wPułkowniku Ptaku Christo Bojczewa w reżyserii Tomasza Mędrza[1]. W sumie zagrał w ponad 120 inscenizacjach teatralnych, czterdziestu realizacjach Teatru Telewizji oraz 160 spektaklach Teatru Polskiego Radia.
W ciągu swojej kariery zagrał przeszło 120 ról filmowych i telewizyjnych, głównie drugoplanowych i epizodycznych, niemniej jednak – jak wskazała redakcja portaluOnet.pl – „Pyrkosz był aktorem wyrazistym i charakterystycznym, niewątpliwym mistrzem drugiego planu, potrafiącym jedną sceną skraść dla siebie połowę filmu”[1]. Popularność i sympatię widzów przyniosły mu role w serialach: kaprala Franka Wichury wCzterech pancernych i psie (1966–1970), Jędrusia Pyzdry wJanosiku (1973), Józefa Balcerka wAlternatywach 4 (1983) oraz kreacja Duńczyka w filmieVabank (1981)[1]. Najbardziej znane filmy z nim w obsadzie to:Eroica (1957) Andrzeja Munka,Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) Wojciecha Jerzego Hasa czySami swoi (1967) Sylwestra Chęcińskiego. Pierwszoplanową rolę zagrał w telewizyjnym filmieMeta (1971) Antoniego Krauzego, opowiadającym o spotkaniu po latach kolegów ze szkolnej ławy[1]. Do końca swojego życia występował w serialuM jak miłość, w którym nieprzerwanie od początku emisji (2000) wcielał się w rolę nestora rodu Lucjana Mostowiaka.
W czasiestanu wojennego wziął udział w bojkocie mediów, poza tym nie angażował się w działalność polityczną w czasachPRL[1]. W latach 1999–2006 był radnympowiatu piaseczyńskiego[2]. Został honorowym obywatelem miastaPyzdry[3].
Dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Ewa Bilewska, z którą miał syna Pawła[11]. Od 28 lipca 1964 do śmierci był żonaty z Krystyną, z którą miał dwoje dzieci: syna Witolda i córkę Katarzynę[12][13]. Mieszkał w podwarszawskiejGórze Kalwarii[1].
1979 – Srebrna Iglica – nagroda czytelników „Słowa Polskiego” we Wrocławiu.
1985 – nagroda I stopniaMinistra Kultury i Sztukiza wybitne kreacje aktorskie w teatrze, filmie i telewizji.
1987 – nagroda przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za wieloletnią współpracę artystyczną zTelewizją Polską, w tym za rolę w serialuAlternatywy 4 w reżyseriiStanisława Barei.
1997 – tytuł Króla Reklamy na 8. Międzynarodowym Festiwalu Filmu Reklamowego i Reklamy „Crakfilm'97” wKrakowie.
2002 – Kryształowy Granat – honorowa nagroda specjalna za rolę Kierowcy w filmieSami Swoi na 6. Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu.
2005 –Super Wiktor za całokształt twórczości w konkursie Wiktorów – nagród dla największych osobowości telewizyjnych.
2007 – Złote Spinki za całokształt twórczości (nagroda przyznana podczas uroczystościTelekamer 2007).
2014 – Nagroda Honorowa „Jańcia Wodnika” za całokształt twórczości filmowej oraz Nagroda Specjalna Prezesa Telewizji Polskiej naXXI Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” we Wrześni, zawybitne kreacje charakterystyczne, które w wykonaniu Witolda Pyrkosza, stają się pierwszoplanowymi; za radość i pasję bycia aktorem wszechstronnym: filmowym i telewizyjnym; za ekspresję i dowcip, które sprawiają, że nasze życie łagodnieje i jest pełne piękna oraz uśmiechu.
↑Wielka encyklopedia PWN, Warszawa 2005, t. 22, s. 574,ISBN 83-01-13357-0 t. 1-30,ISBN 83-01-13443-7 t. 5. Po jego urodzeniu rodzice przenieśli się doLwowa i tam został zarejestrowany z datą ur. 1 stycznia 1927. Witold Pyrkosz w jednym z wywiadów poinformował, że przyczyniła się do tego jego babka, która chciała, aby poszedł do wojska o rok później. Za:„Nowa Gazeta Praska”; jako miejsce urodzenia został podany Lwów, ponieważ babka stwierdziła: „We Lwowie brzmi lepiej”. Za:Jolanta Ciosek,Witold zawodowiec „Dziennik Polski” nr 48/26.02, 5 marca 2006 [dostęp 2008-03-13].
↑Wichura, Pyzdra i Mostowiak w jednym. „Głos Polonii”, 2017-05-03. Krzysztof Pipała. Coquitlam: Voice of Polonia Enterprises Co.. [dostęp 2018-06-08]. (pol.).brak numeru strony
