 | |||
| Pełne imię i nazwisko | William Harris Crawford | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 lutego 1772 | ||
| Data i miejsce śmierci | 15 września 1834 | ||
| 7. Sekretarz skarbu Stanów Zjednoczonych | |||
| Okres | od października 1816 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| sekretarz wojny USA | |||
| Okres | od sierpnia 1815 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| przewodniczący pro tempore Senatu | |||
| Okres | od marca 1812 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| ambasador USA we Francji | |||
| Okres | od marca 1813 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| |||
William Harris Crawford (ur.24 lutego1772 whrabstwie Amherst, zm.15 września1834 wElberton) –amerykańskipolityk, kandydat naprezydenta w 1824 roku.
Urodził się 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst[1]. Początkowo mieszkał z rodziną wWirginii iKarolinie Południowej, a potem przeniósł się doGeorgii[2]. Ukończył studiaprawnicze wAuguście i w 1799 roku rozpoczął prywatną praktykę wLexington[2]. Zaangażował się w politykę i w 1803 roku wygrał wybory do legislatury stanowej z ramieniaPartii Demokratyczno-Republikańskiej[1]. Cztery lata później, w wyniku śmierciAbrahama Baldwina, Crawford zajął wakujące miejsce wSenacie[2]. W 1811 roku ponownie uzyskał mandatsenatora, a w czasie kadencji popierał przygotowania dowojny z Wielką Brytanią i przedłużenie mandatuPierwszego Banku Stanów Zjednoczonych[1]. W 1812 roku, po śmierciwiceprezydentaGeorge’a Clintona, zostałprzewodniczącym pro tempore Senatu[1]. Rok później prezydentJames Madison mianował goambasadorem USA we Francji[2].
W 1815 roku został odwołany z placówki dyplomatycznej, by wejść w składgabinetu Stanów Zjednoczonych i objąć funkcjęsekretarza wojny, a rok później –sekretarza skarbu[1]. Członkiem rządu pozostał do końca kadencjiJamesa Monroego w 1825 roku[2]. Wwyborach prezydenckich w 1824 roku, dzięki poparciu ustępującego prezydenta, 1/3 kongresmanów demokratyczno-republikańskich rekomendowała Crawforda jako nominata na prezydenta[3]. Ponieważ partia było głęboko podzielona, zgłoszono także trzy inne kandydatury:Johna Quincy’ego Adamsa,Andrew Jacksona iHenry’ego Claya[4]. W głosowaniu powszechnym Crawford uzyskał niespełna 41 tysięcy głosów, co stanowiło czwarty wynik wśród kandydatów[5]. WKolegium Elektorskim zagłosowało na niego 41 elektorów[6]. Jednakże, żaden z pozostałej trójki nie otrzymał wymaganej większości 131 głosów (Jackson – 99, Adams – 84, Clay – 37)[6]. Zgodnie z12. poprawką do Konstytucji, decyzja wyboru przeszła naIzbę Reprezentantów, która wybierała prezydenta spośród trzech kandydatur z najwyższym wynikiem (głosując stanami)[3]. Crawford doznałudaru, co spowodowało, że stracił szanse na prezydenturę[3]. Po zwycięstwie Adamsa, odrzucił propozycję ponownego objęcia funkcji sekretarza skarbu i osiadł w Georgii, gdzie pracował jako sędzia, do swojej śmierci 15 września 1834 w Elberton[1].
| Prezydent | |
|---|---|
| Wiceprezydent | |
| Szefowie departamentów |
|
| Prezydent | |
|---|---|
| Wiceprezydent | |
| Szefowie departamentów |
|
| 2. klasa | |
|---|---|
| 3. klasa |
