Na tę stronę wskazujeprzekierowanie z „VCD”. Zobacz też:wibracyjny dichroizm kołowy (VCD, z ang.vibrational circular dichroism).
 | |
 Spód płyty kompaktowej | |
| Typ nośnika | |
|---|---|
| Data premiery | 1993 |
| Pojemność | Najczęściej 800MB (ok. 80 minut filmu) |
| Metoda odczytu | Laser półprzewodnikowy o długości fali ok. 780nm |
| Standard | Biała Księga |
| Opracowany przez | |
| Wykorzystanie | zapis dźwięku oraz filmu |
| Wymiary nośnika | ⌀ 120 mm |
Video Compact Disc (VCD) – format zapisu cyfrowego strumieniaaudio-wideo napłycie kompaktowej. Format ten jest poprzednikiemDVD. Został stworzony w1993 roku, dwa lata przedDVD.
Ogólna jakość obrazu miała być podobna doVHS, ale ze względu naartefakty i niższą rozdzielczość obrazu (zwłaszcza pionową) jest zazwyczaj niższa, niż na dobrej jakości niezużytej kasecie VHS. Z drugiej strony jakość VCD nie spada przy kolejnych odtworzeniach. Na źle skompresowanych VCD, z szybkim ruchem mogą występować artefakty blokowe (tzw. pikseloza). Szczególnie niskiej jakości można się spodziewać przy nagraniach konwertowanych z formatu VHS – niedoskonałości tych dwóch sposobów przechowywania nagrań w takiej sytuacji się sumują, a szum pochodzący z nagrania VHS dodatkowo wzmaga artefakty występujące w nagraniu VCD.
Video CD jest pod większością względów kompatybilne zDVD-Video, poza wideo nagranymi z częstotliwością klatek równą 23,976 na sekundę. Standard DVD-Video wymaga, by każdy strumień wideoMPEG-1 był skompresowany z częstotliwością 25 lub 29,97 klatek na sekundę.
Jak większość opartych na CD standardów, audio VCD jest niekompatybilne ze standardemDVD-Video ze względu na różnicę w częstotliwości próbkowania; DVD wymagają 48 kHz, natomiast VCD używają 44,1 kHz.
Płyta VCD nagrywana jest na zwykłej płycie CD w standardzieCD-ROM XA. Na pierwszej ścieżce znajduje się system plikówISO-9660 zapisany w trybie 2 formie 1, zawierający dane sterujące, pliki odnoszące się do ścieżek z materiałem filmowym i czasem inne pliki (np. zwiastuny, zdjęcia reklamowe itp.). Na kolejnych zapisanych ścieżkach umieszcza się właściwe dane audio-wideo w formie czystego multipleksuMPEG PS w trybie 2 formie 2 - dane te nie zawierają danych korekcyjnych, jedynie sektory umożliwiające wykrycie błędów odczytu. Ścieżek zawierających dane audio-wizualne może więcej niż jedna[1]. Dzięki pominięciu sektorów zawierających dane naprawcze na płycie można umieścić znacznie więcej danych, a stały bitrate pozwala na dostosowanie ilości danych do pojemności płytyCD Audio podawanej w minutach. Tenże bitrate umożliwia również odczyt płyt Video CD napędom o prędkości 1x, które w chwili wdrażania standardu były jeszcze w użyciu. Płyty VCD mogą być odtwarzane przez komputerowe napędyCD-ROM oraz stacjonarne (podłączane dotelewizora) odtwarzacze VCD. Również niektóre odtwarzacze DVD potrafią odtwarzać VCD.
Video CD zostało wprowadzone przez koncernyPhilips iSony w roku1993. Był to standard VCD 1.1.
W 1995 roku rozwinął się standard do VCD 2.0. Dodano obsługę: MPEG Segmented Play Items (SPI), zdjęć, strumieni muzyki (bez obrazu), interaktywnej kontroli odtwarzania (PBC), łączenia możliwości odtwarzania zarówno zawartości w standardzieNTSC, jak iPAL, wyższej jakości muzyki (bitrate 384 kb/s) oraz kilka pomniejszych rzeczy.
Udoskonaloną wersją VCD jest standardSVCD, który pozwala zapisać na standardowej płycie CD film skompresowany kodekiemMPEG-2 – tym samym, co w DVD, ale z mniejszą rozdzielczością obrazu.
Istnieje wiele wariacji standardu VCD, m.in. XVCD, który pozwala na uzyskanie większej jakości kosztem krótszego czasu nagrania. Tylko niektóre urządzenia odtwarzające VCD radzą sobie z tymi modyfikacjami.
Najefektywniejszą metodą nagrania filmu na płycie CD-ROM jest jednak użycie jednego z nowoczesnych kodeków, takiego jakXviD, zgodny zMPEG-4 część 2, wspierany przez większość nowszych odtwarzaczy.