 Tadeusz Rakoczy (2009) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 marca 1938 | ||
| Biskup diecezjalny bielsko-żywiecki | |||
| Okres sprawowania | 1992–2013 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 23 czerwca 1963 | ||
| Nominacja biskupia | 25 marca 1992 | ||
| Sakra biskupia | 26 kwietnia 1992 | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
| Data konsekracji | 26 kwietnia 1992 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Rzym | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Tadeusz Jan Rakoczy[1] (ur.30 marca1938 wGilowicach) – polskiduchownyrzymskokatolicki,biskup diecezjalny bielsko-żywiecki w latach 1992–2013, od 2013biskup seniordiecezji bielsko-żywieckiej.
W 1963 został wyświęcony naprezbitera. Studiował naPapieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i wPapieskim Instytucie Biblijnym, uzyskująclicencjat z nauk biblijnych. Byłprefektem wWyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. Razem zJózefem Kowalczykiem organizował polską sekcjęSekretariatu Stanu. W 1992 został mianowany pierwszym biskupem diecezjalnym diecezji bielsko-żywieckiej, który to urząd sprawował do 2013. W 2021Stolica Apostolska, w wyniku przeprowadzonego dochodzenia dotyczącego sygnalizowanych zaniedbań hierarchy w prowadzeniu spraw o nadużycia seksualne niektórych podległych mu duchownych na szkodę osób małoletnich, podjęła wobec niego decyzje dyscyplinarne, m.in. zakazała uczestnictwa w jakichkolwiek celebracjach lub spotkaniach publicznych.
Urodził się 30 marca 1938 wGilowicach[2]. W 1956 ukończyłLiceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Żywcu[3][4]. Następnie przez rok był pracownikiem Bielskiego Przemysłowego Zjednoczenia Budowlanego. W latach 1957–1963 studiował wWyższym Seminarium Duchownym w Krakowie[2]. W trakcie studiów pełnił funkcję dziekana kleryków. Studia ukończył zmagisterium zteologii w zakresieteologii biblijnej[5].Święceńprezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1963 wkatedrze na Wawelu biskupKarol Wojtyła, wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej[2].Inkardynowany został doarchidiecezji krakowskiej[6]. W latach 1964–1970 kontynuował studia teologiczne w krakowskim seminarium. Następnie wyjechał do Rzymu, gdzie studiował naPapieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i wPapieskim Instytucie Biblijnym. Studia ukończył ze stopniemlicencjata w dziedzinie nauk biblijnych[2].
W latach 1963–1964 pracował jakowikariusz wparafii Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach i jednocześnie kapelan w miejscowym szpitalu[2][5]. W 1967 zostałprefektem krakowskiego seminarium[2]. W latach 1976–1978 był duszpasterzem w jednej z rzymskich parafii. Posługę duszpasterską pełnił również wśródPolonii we Francji[5]. W 1978 został pracownikiem przyStolicy Apostolskiej, gdzie razem zJózefem Kowalczykiem organizował polską sekcjęSekretariatu Stanu, a następnie był jej pracownikiem. W tym samym czasie był także delegatem Metropolity Krakowskiego w Radzie Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II[2]. W 1979 został mianowany kapelanem honorowym, a w 1987prałatem Jego Świątobliwości[5].
25 marca 1992 papieżJan Paweł II mianował gobiskupem diecezjalnymdiecezji bielsko-żywieckiej.Święcenia biskupie otrzymał 26 kwietnia 1992 wbazylice św. Piotra w Watykanie[2]. Udzielił mu ich papież Jan Paweł II z towarzyszeniem kardynałówFranciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego, iAngela Sodano, sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej[6].Ingres dokatedry św. Mikołaja w Bielsku-Białej, w trakcie którego objął diecezję, odbył 9 maja 1992, natomiast dokonkatedry w Żywcu 30 maja 1992. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In aedificationem Corporis Christi” (Ku budowaniu Ciała Chrystusowego), pochodzące zListu do Efezjan[2]. W 1994 powołałInstytut Teologiczny im. św. Jana Kantego w Bielsku-Białej[5]. 16 listopada 2013 papieżFranciszek przyjął jego rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego diecezji bielsko-żywieckiej[7][8]. Jednocześnie do czasu objęcia urzędu przez nowego biskupa zlecił mu pełnienie funkcjiadministratora apostolskiego diecezji[9].
Był współkonsekratorem podczassakry biskupów bielsko-żywieckich: pomocniczego –Piotra Gregera (2011) i diecezjalnego –Romana Pindla (2014)[6].
W 2019 doStolicy Apostolskiej wpłynęło zgłoszenie dotyczące zaniedbań hierarchy w prowadzeniu spraw o nadużycia seksualne na szkodę osób małoletnich ze strony niektórych duchownych diecezji bielsko-żywieckiej. Zarzucono mu m.in., że w czasie gdy zarządzał diecezją nie podjął wymaganych działań po otrzymaniu zgłoszenia od mężczyzny twierdzącego, że jako ministrant był molestowany przez podległego hierarsze księdza, co zostało ocenione jako tuszowanie przypadków pedofilii[10][11]. Diecezjalnym etapem dochodzenia, prowadzonego na podstawie motu proprioVos estis lux mundi, kierował arcybiskup metropolita krakowskiMarek Jędraszewski, a postępowanie ostatecznie objęło kwestię niedopełnienia obowiązków w prowadzeniu spraw dotyczących nadużyć seksualnych dwóch duchownych[12]. 28 maja 2021archidiecezja krakowska poinformowała, że w wyniku tego dochodzenia Stolica Apostolska zarządziła wobec niego: zakazy uczestnictwa w celebracjach, spotkaniach publicznych i zebraniach plenarnych Konferencji Episkopatu Polski, nakaz prowadzenia życia w duchu pokuty i modlitwy, a także wpłacenie darowizny na rzeczFundacji św. Józefa, powołanej przez Konferencję Episkopatu Polski w celu przeciwdziałanianadużyciom seksualnym w Kościele katolickim[13].
W 2021państwowa komisja ds. pedofilii złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez niego (oraz innych biskupów:Romana Pindla,Piotra Gregera i kardynałaStanisława Dziwisza) przestępstwa niezawiadomienia organów ścigania o nadużyciach seksualnych na szkodęmałoletnich[14], których w latach 1984–1989 miał się dopuścić ówczesny proboszczparafii św. Marii Magdaleny w Międzybrodziu Bialskim[15]. Prokurator odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie, uznając, że gdy hierarchowie mieli otrzymać informacje o tych czynach, nie istniał jeszcze prawny obowiązek zawiadomienia organów ścigania[16].
W 2017 prezydent RPAndrzej Duda nadał mu Krzyż KomandorskiOrderu Odrodzenia Polski[1][17]. W 1983 został odznaczony portugalskim Krzyżem OficerskimOrderu Infanta Henryka[18].
W 2018 otrzymałOdznakę Honorową Primus in Agendo[19].
W 2007 nadano muhonorowe obywatelstwoOświęcimia[20], a w 2012gminy Kęty[21], obydwa tytuły odebrano mu w 2021[22][23]. W 2009 został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Bielska-Białej[24], w 2021 zrzekł się tego tytułu[25].
W 2009 przyznano mu tytułdoktora honoris causaAkademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej[5][26].
| Biskupi diecezjalni |
|
|---|---|
| Biskupi pomocniczy |
|
