Technika sgraffita ściennego polegała na nakładaniu kolejnych, kolorowych warstwtynku lub kolorowychglin i na zeskrobywaniu fragmentów warstw wierzchnich w czasie, kiedy jeszcze one nie zaschły (nie utwardziły się). Poprzez odsłanianie warstw wcześniej nałożonych powstaje dwu- lub wielobarwny wzór.
Technika sgraffito znana była wstarożytności, a szczególnie popularna w okresierenesansu przy dekorowaniu fasad obiektów włoskiejarchitektury. Sgraffito bywa też stosowane współcześnie; trwałość wszelkich rozwiązań sgraffitowych stale się obniża, z powodu wzrostu ilości związkówwęgla watmosferze, które wraz z wodą opadową tworzą cząstkikwasu węglowego. Niszczy on powierzchnię tynków, a tym samym sgraffito; przeciwdziała się temu stosując dodatkowe warstwy ochronne – krzemianowe lub woskowe.
Techniką tą zostały wykonane również ściany zewnętrzne i wnętrze dziedzińca nazamku w Krasiczynie. Zdobienia pokrywały aż 7000 m², z czego odtworzono ponad połowę. W latach 50. zdobiono również tą techniką odbudowywane kamienice Starego Miasta w Warszawie[1].
Technika sgraffita była także używana w historycznym zdobnictwie sprzętów i mebli. Wybraną powierzchnię złocono złotem płatkowym w technice kredowo-klejowej i polerowano na wysoki połysk. Po wyschnięciu i stwardnieniu pozłotę pokrywano farbą kazeinową lub temperową, w której następnie wydrapywano ornamenty, odsłaniając tym samym warstwę złota. Technika ta umożliwiała wykonywanie niezwykle precyzyjnych i misternych ornamentów sprawiających wrażenie wykonanych ze złota. Technika ta była szczególne popularna weWłoszech i Hiszpanii w epoce renesansu i wczesnego baroku, ponownie zaczęto jej używać w XIX wieku, wraz z nadejściem mody nahistoryzm.
Rudkowski T.,Polskie sgraffita renesansowe, DiG, Warszawa 2006.
Rudkowski T.,Sgraffito na Domu Scholza w Legnicy i jego twórca Giovannini, Kwartalnik Architektury i Urbanistyki 1976, nr 1 (21), 23–35
Stec M.,Sgraffiti a architektura, Biuletyn Informacyjny Konserwatorów Dzieł Sztuki 1997, nr 1 (28), 22–31.
Stec M.,Metoda przenoszenia sgraffit na przykładzie fragmentu sgraffita z Zagrodna, „Ochrona Zabytków” 1982, nr 1–2 (35), 90–97.
Jagiełło-Kołaczyk M.,Konserwacja renesansowych i manierystycznych sgraffit na Śląsku w latach 1867–1936, [w:] J. Jasieńko i in. (red.), Monumenta conservanda sunt. Księga ofiarowana Prof.E. Małachowiczowi, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków Oddział Śląski, Wrocław 2001, 198–215.
Vladislava Říhová i in.,Sgrafito 16.-20. století, Fakulta restaurování Univerzity Pardubice, Pardubice 2009,ISBN 978-80-7395-228-0
Pavel Waisser,Renesanční figurální sgrafito na průčelích moravských městských domů, Univerzita Palackého v Olomouci, Olomouc 2014,ISBN 978-80-244-4305-8
Takátsová, J., Veľasová, L.,Sgrafitová výzdoba kaštieľa v Ladomerskej Vieske in: Pamiatky a múzeá, 1999/1
