 | |
| król Esseksu | |
| Okres | od604 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | Ethegolda (?) |
| Dzieci | |
Saebert z Esseksu (Sebert,Sabert lubSæbert; data urodzenia nieznana, zm. ok.616[1]) – władcaKrólestwa Esseksu w latach 604−616/617. Był pierwszym królem tego państwa, który zrezygnował z dawnych wierzeń pogańskich i zdecydował się przyjąć chrześcijaństwo[3].
Informacje na temat jego osoby historycy czerpią głównie z kronikiHistoria ecclesiastica gentis AnglorumBedy Czcigodnego z VIII wieku. Imię to figuruje również w genealogii władców Esseksu, znajdującej się wKronice anglosaskiej, sporządzonej w IX wieku wWesseksie.
Saebert był synemSleddy iRiculi − siostrykróla KentuEthelberta[4]. Poślubił Ethegoldę i miał z nią trzech synów[3][5].
W 604 roku, po śmierci swojego ojca, został władcą Esseksu. Jego siedzibą było prawdopodobnieBasildon[6]. Beda wspomina, że władzę zwierzchnią nad nim sprawował wuj Ethelbert, który podporządkował sobie wówczas większość państw anglosaskich[4].
W 604 do Esseksu przybyłMellit, mianowany przezśw. Augustyna z Canterbury biskupem Londynu i Esseksu[7]. Ethelbert przekonał siostrzeńca, aby ten nie tylko gościnnie przywitał chrześcijańskiego emisariusza, ale również przyjął nową religię i ochrzcił się. Saebert przyjął chrzest z rąk Mellita[8][3], ale jego synowie pozostali przy dawnych wierzeniach[9]. Saebert, wzorem wuja, hojnie wspierał biskupstwo w Londynie. Według legendy był fundatoremOpactwa Westminsterskiego[10].
Saebert zmarł w 616 lub 617 roku[1]. Istnieje hipoteza, że został zabity przez pogan, którzy skorzystali ze śmierci jego możnego protektora – króla Kentu, by powrócić do dawnej religii[9]. Po śmierci obu chrześcijańskich władców misja ewangelizacyjna wysłana przezGrzegorza I utraciła obu swych obrońców. Następca Ethelberta –Eadbald nie miał już jego wpływów i nie chciał dłużej popierać chrześcijaństwa[5], zaś pod rządami synów Saeberta:Sexreda,Saewarda i Sigeberhta[11], Essex wróciło do pogaństwa[9]. Biskup Mellit zmuszony został do ucieczki z Londynu, po tym, jak odmówił młodym władcom Esseksu prawa do skosztowania konsekrowanego chleba[5].
Śmierć Seaberta zakończyła również erę nieformalnej kontroli władców Kentu nad Królestwem Esseksu, rozpoczętą przez małżeństwo Riculi ze Sleddą[9]. Następca Ethelberta – Eadbald nie był w stanie osiągnąć w Esseksie pozycji ojca[5][9]. Pozbawione opieki potężnegobretwalda królestwo stało się polem, na którym ściarały się interesy władców innych krajów anglosaskich, walczących o przywództwo wheptarchii. W jednej z bitew zginęli w 617 roku wszyscy synowie Seaberta[5].
Według tradycji grób Saeberta i jego żony znajduje się w Opactwie Westminsterskim, z lewej strony, w pobliżu wejścia do kaplic królewskich. W grobie zachowały się pozostałości bogatych zdobień malarskich, ufundowanych prawdopodobnie przezHenryka III, który chciał w ten sposób uczcić miejsce pochówku fundatorów opactwa[10][12].
Jesienią 2003, podczas wykopalisk archeologicznych w Prittlewell, odnaleziono grób osoby z rodu królewskiego, datowany na VII wiek. Część badaczy uważa, że jest to grób Saeberta. Mają za tym przemawiać znalezione artefakty: część z nich wskazuje na pogańskie korzenie (m.in. naczynia), a część wyraźnie wskazuje na chrześcijaństwo (w tym krzyże, które zdobić miały płaszcz władcy)[13].
|