Ukończył szkołę średnią Liceo Classico „Ludovico Ariosto” wReggio nell’Emilia, a w 1961 studia prawnicze naKatolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie. Kształcił się następnie na studiach podyplomowych wMediolanie iBolonii, a także wLondon School of Economics[2][3]. Od 1963 był asystentem na wydziale nauk politycznychUniwersytetu Bolońskiego. W 1971 objął na tej uczelni stanowisko profesora, które zajmował do 1999. W pracy naukowej zajmował się zagadnieniami z zakresu rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw, a także zależnościami między państwem i rynkiem, kwestiami związanymi z polityką przemysłową i prywatyzacją[2]. Wykładał także m.in. naUniwersytecie Harvarda i wStanford Research Institute[4]. W latach 1974–1978 zarządzał domem wydawniczym il Mulino, w 1981 założył przedsiębiorstwo konsultingowe Nomisma. Jako publicysta współpracował m.in. z „Corriere della Sera” i „Il Sole 24 Ore”, w 1992 wRai 1 prowadził program ekonomicznyIl tempo delle scelte[2].
W działalność polityczną zaangażował się w 1963, wstępując wówczas doChrześcijańskiej Demokracji. Został w tymże roku radnym miejscowości Reggio nell’Emilia, zrezygnował z tej funkcji z uwagi na działalność naukową[4]. W 1978 wraz z kilkoma innymi wykładowcami z jego uczelni przekazał wskazówki, które miały przyczynić się ujawnienia kryjówki, gdzie przetrzymywano porwanego i później zamordowanego przez terrorystów zCzerwonych Brygad byłego premieraAlda Moro. Romano Prodi powoływał się wówczas na „seans spirytystyczny”, co wzbudziło wiele wątpliwości dotyczących faktycznego źródła informacji[5][6]. Wątpliwości te podnoszono ponownie, wiązały się z ponawianymi od lat 90. oskarżeniami o domniemaną współpracę zKGB. Informacje na ten temat miałyby się znajdować w tzw.Archiwum Mitrochina[5], zarzuty te wedługMaria Scaramelli miał także potwierdzić przed swoją śmierciąAleksandr Litwinienko[7][8].
W listopadzie 1978 Romano Prodi powrócił do działalności politycznej. Objął wówczas urząd ministra przemysłu, handlu i rzemiosła w czwartym rządzieGiulia Andreottiego. Sprawował go do końca funkcjonowania tego gabinetu w marcu 1979[9]. W latach 1982–1989 kierował Istituto per la Ricostruzione Industriale (IRI), najważniejszym włoskim holdingiem państwowym, nadzorującym mienie państwowe i procesy prywatyzacji[2]. Na początku lat 90. był konsultantem w koncernieUnilever, w tym samym czasie głównym klientem jego przedsiębiorstwa doradczego był bank inwestycyjnyGoldman Sachs[10]. W latach 1993–1994 ponownie był prezesem IRI, przeprowadzając kolejne prywatyzacje[2]. Kontrowersje wzbudziła sprzedaż jednego z przedsiębiorstw spożywczych, które zostało szybko odsprzedane Unileverowi przy współudziale Goldman Sachs. Wobec Romana Prodiego pojawiły się oskarżenia o konflikt interesów. Rzymska prokurator Giuseppa Geremia w 1996 stwierdziła, że materiał dowodowy daje podstawy do przedstawienia ówczesnemu premierowi zarzutów. Postępowanie zostało jednak wkrótce zamknięte, a sama prokurator przeniesiona naSardynię[10].
W lutym 1995 zainicjował powołanie centrolewicowej koalicji pod nazwąDrzewo Oliwne[2]. Sojusz ten zwyciężył wwyborach parlamentarnych w 1996, a jego lider uzyskał wówczas mandat posła doIzby Deputowanych XIII kadencji[1]. 17 maja 1996 Romano Prodi objął urząd premiera, który sprawował do 21 października 1998[11], kiedy to zastąpił goMassimo D’Alema. Ustąpił w związku z opuszczeniem koalicji rządowej przezOdrodzenie Komunistyczne. Zaangażował się następnie w tworzenie nowego liberalnego ugrupowania pod nazwąDemokraci[4].
W marcu 1999 Romano Prodi został nominowany na przewodniczącego Komisji Europejskiej[4]. Stanowisko to objął 16 września 1999 i zajmował do listopada 2004. W okresie pełnienia przez niego tej funkcji doUnii Europejskiej przystąpiło dziesięć nowych państw, obradowałKonwent Europejski i podpisanotraktat ustanawiający Konstytucję dla Europy[4].
W październiku 2005 w wyniku prawyborów, w których otrzymał ponad 74% głosów, został lideremUnii, szerokiej koalicji skupiającej ugrupowania centrowe, centrolewicowe i komunistyczne, pozostające w opozycji do centroprawicySilvia Berlusconiego. Blok ten zwyciężył wwyborach parlamentarnych w 2006, uzyskując dzięki nowej ordynacji stabilną większość w Izbie Deputowanych i jednocześnie minimalną większość wSenacie[4]. Romano Prodi uzyskał wówczas mandat posła XV kadencji[1]. 17 maja 2006 po raz drugi stanął na czele rządu[12]. Brak spójności między licznymi koalicjantami powodował kolejne kryzysy polityczne. W lutym 2007, po przegranym głosowaniu dotyczącym polityki zagranicznej, Romano Prodi podał się do dymisji. Po kilku dniach kryzys rządowy został zażegnany, a rząd uzyskał wotum zaufania w obu izbach[4].
W październiku 2007 objął honorową funkcję przewodniczącego nowo powołanejPartii Demokratycznej, z której zrezygnował w kwietniu 2008[13]. Od stycznia do lutego 2008 czasowo wykonywał obowiązki ministra sprawiedliwości[14]. W styczniu 2008 doszło do kolejnego kryzysu rządowego, gdy Unię opuściła partiaUDEUR Popolari, co spowodowało utratę większości parlamentarnej w Senacie. W izbie tej 24 stycznia 2008 odbyło się głosowanie za wotum zaufania dla rządu, przegrane w stosunku 156 do 161 głosów. Tego samego dnia Romano Prodi złożył na ręce prezydenta WłochGiorgia Napolitano dymisję gabinetu[15]. W marcu 2008 zadeklarował wycofanie się z działalności politycznej[16]. 8 maja 2008, po przedterminowychwyborach parlamentarnych, na stanowisku premiera zastąpił go Silvio Berlusconi.
.svg)
