Pismo tybetańskie –alfabet sylabiczny używany do zapisujęzyka tybetańskiego oraz języków pokrewnych (dzongkha,ladakhi i czasamibalti). Wywodzi się z północnoindyjskich systemów pisma, dlatego też zarówno kształt niektórych liter, jak i sposób zapisu samogłosek wykazuje wyraźne podobieństwo do alfabetów indyjskich. Pismo tybetańskie posiada dwie główne odmiany: དབུ་ཅན་ dbu-can (uchen), używaną w druku, oraz formę kursywną དབུ་མེད་ dbu-med (umé) wykorzystywaną w piśmie odręcznym. Pismo tybetańskie wywarło także wpływ na powstaniepisma lepcza[1].
Podobnie jak w innych alfabetach sylabicznych pochodzenia indyjskiego, podstawą pisma jest sylaba (spółgłoska z domyślną niezapisywaną samogłoską „a” np. ཀ „ka”). Wyrazy są oddzielone od siebie kropką u góry np. དབྱིན༌ཇིdbyin-ji wymowa:jindźi (angielski).
Gdy występuje zbitka spółgłoskowa, poszczególne spółgłoski należące do tej samej sylaby zapisywane są w nieco zmodyfikowanej formie w pionowej kolumnie np. ཀྲkra, ཀྱkya, སྐska, སྐྱskya.
Samogłoski inne niż „a” zaznaczane są za pomocą specjalnych znaków diakrytycznych. Na przykład sylaba ཀ „ka” po dodaniu odpowiednich diakrytyków samogłoskowych zamienia się w ཀི „ki”, ཀུ „ku”, ཀེ „ke”, lub ཀོ „ko”.
Przykłady kombinacji zbitki spółgłoskowej z diakrytykiem samogłoskowym: སྐྱིskyi, སྨུsmu, རྒྱུrgyu.
Aktualnie w polskich publikacjach używane są zasadniczo dwa sposoby zapisu słów i tekstów tybetańskich:
Tzw.transliteracja Wyliego – uznana przez tybetologów na całym świecie metoda dokładnejtransliteracji tekstu tybetańskiego, czyli oddania za pomocą alfabetu łacińskiego praktycznie każdej litery tybetańskiej, w tym również liter niewymawianych.
Polskatranskrypcja, czyli oddanie przy zachowaniu polskich zasad ortograficznych w miarę możliwości wiernie wymowy tybetańskiej (w standardowej odmianie języka, używanej wLhasie)
Oprócz powyższych konwencji, niektórzy autorzy preferują transkrypcję angielską.
Przykład (zapis imienia i nazwiska XIV Dalaj Lamy):
AgataA.Bareja-StarzyńskaAgataA.,MarekM.MejorMarekM.,Klasyczny język tybetański, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2002,ISBN 83-88938-13-4,OCLC749522339. Brak numerów stron w książce
Tournadre N., Dorje S.:Manual of Standard Tibetan, Snow Lion Publications 2003,ISBN 1-55939-189-8(ang.).
SandupS.TseringSandupS.,Tibetan Phrasebook, wyd. 3, Melbourne, Vic.: Lonely Planet Publications, 2002,ISBN 1-74059-233-6,OCLC50397882(ang.). Brak numerów stron w książce.
