 Paweł Kowal (2022) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 22 lipca 1975 | ||
|---|---|---|---|
| Prezes partii Polska Jest Najważniejsza | |||
| Okres | od 4 czerwca 2011 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Sekretarz stanu w MSZ | |||
| Okres | od 20 lipca 2006 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
| |||
| |||
Paweł Robert Kowal (ur.22 lipca1975 wRzeszowie) – polskipolityk, politolog, historyk i publicysta,doktor habilitowany nauk społecznych, profesorISP PAN.
Poseł naSejmV,VI,IX iX kadencji, w latach 2006–2007 sekretarz stanu wMinisterstwie Spraw Zagranicznych, deputowany doParlamentu EuropejskiegoVII kadencji, w latach 2011–2014 prezes partiiPolska Jest Najważniejsza, w latach 2013–2017 przewodniczący rady krajowejPolski Razem.
AbsolwentI Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. W 1999 ukończył studia naWydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1996–1998 studiował wCollegium Invisibile wWarszawie pod kierunkiemKrystyny Kersten. Odbył podróże badawcze doJakucji,Buriacji iChakasji. W 1999 został asystentem w Instytucie Studiów PolitycznychPolskiej Akademii Nauk. W styczniu 2011 w tej jednostce obronił napisaną pod kierunkiemJana Kofmana pracę doktorską zatytułowanąPolityka ekipy gen. Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989. Próba reformy w systemie władzy[1][2], następnie objął stanowisko adiunkta w ISP PAN[3]. Zatrudniony również wKolegium Europejskim w Natolinie[4]. Habilitował się 22 lutego 2019 w ISP PAN w zakresie nauk społecznych, przedstawiwszy rozprawę pt.Testament Prometeusza. Źródła polityki wschodniej III Rzeczypospolitej[2][5]. W tym samym roku objął stanowisko profesora Instytutu Studiów Politycznych PAN[6]. Został również wykładowcą wStudium Europy WschodniejUniwersytetu Warszawskiego, objął tam też funkcję kierownika Podyplomowych Studiów Wschodnich[7].
W pracy naukowej zajął się w szczególności kwestiami polityki wschodniej Polski i UE oraz historii współczesnej[2]. Autor artykułów publicystycznych na tematy polityki międzynarodowej[1]. Został redaktorem naczelnym kwartalnika„Sprawy Międzynarodowe”[8].
Od 1998 do 2000 był zatrudniony wKancelarii Prezesa Rady Ministrów, m.in. kierował wydziałem w Departamencie Spraw Zagranicznych. W latach 2000–2001 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Współpracy z Zagranicą i Integracji Europejskiej wMinisterstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2001 do 2003 pracował jako ekspert ds. polityki wschodniej wCentrum Stosunków Międzynarodowych. W latach 2003–2005 był dyrektoremMazowieckiego Centrum Kultury i Sztuki. Od 2003 pracował jako ekspert wMuzeum Powstania Warszawskiego, był współautorem koncepcji tego muzeum. W 2005 kierował Biurem PrasowymPrezydenta m.st. Warszawy.
Związał się zPrawem i Sprawiedliwością. W latach 2002–2005 przewodniczył radzie dzielnicyOchota. Wwyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła wokręgu chrzanowskim. W Sejmie do 2006 był przewodniczącymKomisji Kultury i Środków Przekazu i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość. Od 20 lipca 2006 do 22 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu wMinisterstwie Spraw Zagranicznych wrządzie Jarosława Kaczyńskiego. Wwyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 26 184 głosy. W Sejmie objął stanowisko wiceprzewodniczącegoklubu parlamentarnego PiS, a także wiceprzewodniczącegoKomisji Spraw Zagranicznych.
Wwyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 został wybrany na eurodeputowanego wokręgu wyborczym Kraków, otrzymując 18 614 głosów[9]. W PE przystąpił do grupyEuropejscy Konserwatyści i Reformatorzy, objął funkcję przewodniczącego delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Ukraina.
22 listopada 2010 wystąpił z Prawa i Sprawiedliwości w związku z zaangażowaniem się w działalność ugrupowaniaPolska Jest Najważniejsza. 4 czerwca 2011 został wybrany na stanowisko prezesa partii o tej nazwie[10] (wstąpił do niej dzień wcześniej). 7 września 2011 został powołany w składRady Bezpieczeństwa Narodowego[11], odwołany został z niej 27 grudnia tego samego roku.
7 grudnia 2013 kierowana przez niego partia została rozwiązana, współtworząc powołaną na bazie ruchu społecznego „Godzina dla Polski” nową partięPolska Razem[12], w której Paweł Kowal objął funkcję przewodniczącego rady krajowej. W 2014 z jej listy bezskutecznie ubiegał się o europarlamentarną reelekcję[13]. We wrześniu 2015, po niewpisaniu go wbrew ustaleniom na listę kandydatów PiS doSenatu, wycofał się z działalności politycznej[14] (formalnie pozostał na czele rady krajowej Polski Razem do momentu przekształcenia partii w listopadzie 2017).
W lipcu 2019 ogłosił swój start w wyborach do Sejmu z listyKoalicji Obywatelskiej z pierwszego miejsca wokręgu krakowskim[15]. Wwyborach z października tegoż roku uzyskał mandat poselski, otrzymując 76 720 głosów[16]. W Sejmie IX kadencji został wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych[17].
Wwyborach w 2023 utrzymał mandat poselski na kolejną kadencję, kandydując jako lider listy KO wokręgu rzeszowskim i otrzymując 63 534 głosy[18]. W X kadencji Sejmu objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych[19]. W 2024 został przewodniczącymRady do spraw Współpracy z Ukrainą[20].
Działał w Radzie Młodzieży Rzeszowa, m.in. jako jej przewodniczący. W latach 1996–1998 pełnił funkcję prezesaKlubu Jagiellońskiego, działał także w Centrum im. Mirosława Dzielskiego w Krakowie. W latach 1997–2005 był współpracownikiemOśrodka Myśli Politycznej, gdzie kierował m.in. programem Państwo Polskie wobec Polaków na Wschodzie. CzłonekStowarzyszenia Wspólnota Polska i od 2005 jako członek nadzwyczajnyŚwiatowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. WspółpracownikKolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego weWrocławiu, w 2007 został członkiem rady kolegium[21]. Zasiadał też w radzie programowejInstytutu Spraw Publicznych[22]. W 2008 został honorowym członkiemOchotniczej Straży Pożarnej wChoczni[23]. W 2011 założył Fundację Energia dla Europy[24]. W 2014 został przewodniczącym rady programowej przedstawicielstwa Polskiej Akademii Nauk w Kijowie[25]. Od 2016 związany z think tankiem Medyczna Racja Stanu[26], którego był współzałożycielem, w 2021 wszedł w skład rady Fundacji Kaukaskiej[27].
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 2005 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm V kadencji | nr 12 | 12 625 (6,30%) [28] | |
| 2007 | Sejm VI kadencji | 26 184 (9,78%)[29] | |||
| 2009 | Parlament Europejski VII kadencji | nr 10 | 18 614 (2,00%)[30] | ||
| 2014 | Polska Razem | Parlament Europejski VIII kadencji | nr 4 | 25 037 (3,28%) [13] | |
| 2019 | Koalicja Obywatelska | Sejm IX kadencji | nr 13 | 76 720 (11,82%)[16] | |
| 2023 | Sejm X kadencji | nr 23 | 63 534 (9,43%)[18] | ||
Jest żonaty, ma czworo dzieci[31].
