DomPawlaka | |||
Gatunek | |||
---|---|---|---|
Rok produkcji | |||
Data premiery | 28 maja 1974 | ||
Kraj produkcji | |||
Język | |||
Czas trwania | 90 minut (wersja oryginalna) | ||
Reżyseria | |||
Scenariusz | |||
Główne role | |||
Muzyka | |||
Zdjęcia | |||
Scenografia | |||
Kostiumy | |||
Montaż | |||
Produkcja | |||
Poprzednik | Sami swoi (1967) | ||
Kontynuacja | Kochaj albo rzuć (1977) | ||
| |||
|
Nie ma mocnych – polskakomedia filmowa z 1974 roku w reżyseriiSylwestra Chęcińskiego, nakręcona na podstawie scenariuszaAndrzeja Mularczyka. Jest to drugie ogniwotetralogii zabużańskiej, w której skład wchodzą również filmySami swoi (1967),Kochaj albo rzuć (1977) orazSami swoi. Początek (2024).
Akcja rozgrywa się w latach 70. XX wieku.Kazimierz Pawlak iWładysław Kargul,migranci zza Buga cieszący się dobrą opinią wśród wiejskiej społeczności, nie mają dziedzica, który byłby w stanie odziedziczyć ich gospodarstwa. Ich dzieci – syn Pawlaka i córka Kargula – posiadają własne gospodarstwo i mają córkę Anię, której Pawlak i Kargul planują zapisać swą ziemię w testamencie. Ania spotyka się z kawalerem Zenkiem, młodym agronomem z pobliskiegoPaństwowego Gospodarstwa Rolnego. Pawlak i Kargul zamierzają ich ze sobą zeswatać, czemu przeciwni są rodzice Ani, których przeraża szybkie zamążpójście córki oraz obcość Zenka – przybysza znikąd. Ania i Zenek, pomimo wątpliwości Pawlaka co do pochodzenia Zenka, biorą ślub wUrzędzie Stanu Cywilnego i przybywają na pośpiesznie urządzone przez dziadkówwesele. Zenek oświadcza jednak, że nie weźmie planowanego przez dziadkówślubu kościelnego, gdyż jest to niezgodne z jego poglądami. Oburzony Pawlak przerywa wesele i zamyka wnuczkę w areszcie domowym[1].
Nie ma mocnych został pozytywnie przyjęty zarówno przez publiczność (8,5 miliona widzów w kinach)[2], jak i krytyków. Oskar Sobański z pisma „Film” chwalił komedię Chęcińskiego i Mularczyka za dialogi oraz satyryczny potencjał: „WNie ma mocnych to wszystko, co tak strasznie złości w telewizyjnym dukaniu różnych dyrektorów i działaczy, tutaj – użyte oszczędnie i umiejętnie – brzmi jak najprzedniejszy dowcip”. Cezary Wiśniewski z pisma „Kino” oceniał film następująco w porównaniu zSamymi swoimi: „ten sam przedni dialog, te same krewkie charaktery i kresowa ciepła egzotyka, a ponadto inteligentnie przejaskrawiona aktualność”[3].
Rok | Festiwal | Nagroda | Laureat[4] |
---|---|---|---|
1974 | Lubuskie Lato Filmowe | Złote Grono | |
Nagroda za pierwszoplanową rolę męską | Wacław Kowalski | ||
Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” | Nagroda za reżyserię | Sylwester Chęciński | |
Nagroda za scenariusz | Andrzej Mularczyk | ||
Nagroda Publiczności | |||
Nagroda za rolę męską | Wacław Kowalski | ||
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych | Nagroda Publiczności | ||
1975 | Ministerstwo Kultury i Sztuki | Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia | Sylwester Chęciński |
1978 | Czasopismo „Film” | Złota Kamera za najlepszy film o tematyce współczesnej |
Filmy |
| ||||
---|---|---|---|---|---|
Postacie | |||||
Książki | |||||
Słuchowisko radiowe | |||||
Inne |
1960–1969 | |
---|---|
1970–1979 | |
1980–1989 | |
1990–2009 | |
Seriale TV |
|