Louis Frederick Fieser (ur. 7 kwietnia 1899 wColumbus, zm. 25 lipca 1977 wBelmont) – profesorchemii organicznej naUniwersytecie Harvarda. W 1943 stworzył na potrzeby wojska skuteczną bojowo postać środka zapalającego o nazwienapalm. Pracował nad czynnikamikrzepnięcia krwi (między innymi opracował metodę syntezywitaminy K), nadbenzochinonami jako lekamiprzeciwmalarycznymi, nadsterydami (co doprowadziło do opracowania syntezykortyzonu), a także badał własnościwielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych.
Fieser w 1920 ukończył studia chemiczne w Williams College z tytułembakałarza, a w 1924, pod kierunkiemJamesa B. Conanta, obronił doktorat na Uniwersytecie Harvarda. W swej pracy doktorskiej zajął się pomiaramipotencjałów chemicznych w reakcji utleniania benzochinonu[1]. W latach 1924–1925 Fieser pracował zWilliamem H. Perkinem naUniwersytecie Oksfordzkim i z Juliusem von Braunem naUniwersytecie Goethego we Frankfurcie nad Menem. Od 1925 do 1930 pracował w Bryn Mawr College podFiladelfią, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Mary Peters, po czym wrócił na Uniwersytet Harvarda.
Z Mary, która była jego asystentką, napisał osiem książek i pierwsze siedem tomów z seriiReagents for Organic Synthesis, które nazywane były przez chemików „Fieser i Fieser”. Był również wydawcą czasopisma naukowegoOrganic syntheses.
Dwa odczynniki chemiczne otrzymały jego imię:odczynnik Fiesera, który jest mieszaninątlenku chromu(IV) ikwasu octowego, orazroztwór Fiesera, który jest wodnym roztworemwodorotlenku potasu,ditionianu sodu i soli sodowej β-sulfonianuantrachinonu, używanym do usuwania tlenu ze strumienia gazu[2].
W 1939 Fieser wziął udział w swego rodzaju wyścigu dotyczącym wyjaśnienia struktury witaminy K, w efekcie którego mógł on pod koniec tego roku przedstawić sposób syntezy tego związku[3]. Fieser był nominowany donagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1941 i 1942 (nagród wtedy nie przyznano), a w 1943 nagrodę za odkrycie witaminy K przyznano komuś innemu[1].
W 1962 był członkiem Komitetu Doradczego Naczelnego Lekarza Kraju, który w 1964 opublikował raport o wpływie paleniatytoniu na zdrowie. Fieser był nałogowym palaczem i dopiero w 1965, gdy wykryto u niegoraka płuc, zaczął aktywnie promować wnioski komitetu.
Podczas II wojny światowej brał udział w przygotowaniach do realizacjiprojektu X-Ray, w ramach którego miano zrzucić wielką liczbę nietoperzy z podwieszonymi małymi bombami zapalającymi na Japonię i wywołać tym sposobem liczne pożary.
W trakcie II wojny światowej koncern Dow Chemical zaczął produkowaćzżelowaną benzynę według jego przepisu. Mimo pożaru bazy lotniczej na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych w wyniku przypadkowej utraty kontroli nad pewną liczbą uzbrojonych nietoperzy (za co Fieser był częściowo odpowiedzialny), aż dowojny wietnamskiej używanie napalmu nie wzbudzało sprzeciwów (z biegiem czasu zaczęło to jednak być coraz bardziej kontrowersyjne). Fieser nie poczuwał się do winy za swoje dzieło. Oświadczył:Nie mam prawa oceniać moralności napalmu tylko dlatego, że go wynalazłem – podobnie nie było moją winą, że uciekły mi kiedyś nietoperze[4].