 | |||
 | |||
| książę halicko-włodzimierski | |||
| Okres | |||
|---|---|---|---|
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Dane biograficzne | |||
| Data urodzenia | ok. 1228 | ||
| Data śmierci | ok. 1301 | ||
| Ojciec | |||
| Matka | |||
| |||
Lew I Halicki velLew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович, ur. ok.1228, zm. ok.1301 wSpasie) – książęhalicko-włodzimierski w latach 1293–1301, książęHalicza iPrzemyśla 1264–1269,książę bełski (1245–1264).
Był synemDaniela I Halickiego. W 1272 przeniósł stolicę królestwa zChełma do założonego przez ojcaLwowa (nazwanego tak na jego cześć)[1][2].
Po śmierciBolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomekBolesława III Krzywoustegopo kądzieli) i próbował zbrojnie opanowaćdzielnicę krakowską[3]. W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył naLeszka II Czarnego, lecz został pobity wbitwie pod Goźlicami i podKoprzywnicą[2], po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in.Przeworsk. W 1299 spotkał się wBrnie zWacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 zdobyłoLublin[3].
Zasłynął jako odważny wojownik i dowódca, ale polityk lekkomyślny i niepowściągliwy. Zaniedbał swoje księstwo z powodu częstych wojen z sąsiadami. Zabiłksięcia litewskiegoWojsiełkę za przekazanie Litwy swemu bratuSzwarnowi (1267)[2]. Zrujnował tym samym stosunki z Litwinami, którzy zamiast Rusina na kolejnego księcia wybrali LitwinaTrojdena; pogrzebał w ten sposób ideę wspólnego państwa rusko-litewskiego pod patronatemRomanowiczów[3].
Według tradycji na starość miał zostaćmnichem[1]. W źródłach zachodnioeuropejskich nazywany jest królem Rusi, choć w źródłach ruskich nigdy nie był tak tytułowany[4].
Synem Lwa Halickiego byłJerzy I (1252–1308), książę halicki.
