 Krystyna Kurczab-Redlich podczas festiwalu książki wOpolu (2022) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 6 grudnia 1954 | ||
|---|---|---|---|
| Narodowość | |||
| Język | polski | ||
| Alma Mater | |||
| Dziedzina sztuki | |||
| Ważne dzieła | |||
| |||
| |||
| |||
Krystyna Kurczab-Redlich (ur.6 grudnia1954 wZabrzu) –polskadziennikarka ireportażystka, wieloletnia korespondentka wRosji, autorkafilmów dokumentalnych oCzeczenii. Ze względu na poruszane tematy nazywana bywa „polskąPolitkowską”[1][2].
Córkakrakowskiego pisarzaJana Kurczaba[3] i Janiny z d. Liebling (1908–2008). SiostraAleksandry Kurczab-Pomianowskiej.
Absolwentka Wydziału Prawa naUniwersytecie Jagiellońskim. Chociaż z wykształcenia jest prawnikiem, to zajmuje się głównie reportażem i dziennikarstwem. Pierwszą redakcją, w której pracowała przez dziewięć lat była redakcja „Przekroju”. Przez pewien czas pracowała w redakcjiPanoramy w Katowicach, a po przeprowadzce do Warszawy związana była z redakcją „Szpilek”. W 1990 jako „wolny strzelec” wyjechała wraz z drugim mężem – korespondentemTelewizji Polskiej –Jerzym Redlichem do Rosji (z pierwszym mężem Andrzejem Kądziołką, dziennikarzem, rozwiodła się w 1980). Twierdzi że spotykała się zSB pod przymusem, natomiast dokumenty SB i wywiadu potwierdzają jej współpracę[4].
W latach 1990–2004 była korespondentką polskich mediów wRosji, a odII wojny czeczeńskiej także autorką filmów dokumentalnych o Czeczenii, w których przedstawiła wstrząsające przypadki łamaniapraw człowieka:Czeczenia – widmo śmierci,Czeczenia – zabójstwo za zgodą świata,S.O.S. dla Czeczenii,Czeczeni po Biesłanie.
Jej artykuły pojawiły się w takich gazetach lub czasopismach jak „Dziennik Polski”, „Gazeta Wyborcza”, „Newsweek”, „Polityka”, „Przekrój”, „Rzeczpospolita”, „Szpilki”, „Wprost”, „Życie Warszawy” i in. Przez pewien czas związana była z kanałem telewizyjnymPolsat[5][6].
W 2000 wydała książkę pt.Pandrioszka, w której zawarła obraz przemian obyczajowych, społecznych i politycznych w Rosji lat 90. XX wieku. Książka została wznowiona w 2008, 2011[7] i 2022 roku[8].
W 2007 wydała książkę pt.Głową o mur Kremla[9], w której opisała bardzo szczegółowo wydarzenia w Rosji od końca lat 80. XX wieku. Po jej ukazaniu się otrzymała w Rosjipseudonim „polska Politkowska”, jako że najobszerniejszy rozdziałLudobójstwo i oklaski traktuje o Czeczenii. Autorka opisuje działania władz rosyjskich w Czeczenii, przyczyny współczesnych wojen czeczeńskich, a także tło i przygotowania do atakówterrorystycznych, m.in.atak na moskiewski teatr na Dubrowce w 2002 iatak terrorystyczny na szkołę w Biesłanie w 2004. W ostatnim rozdziale książki zatytułowanymFenomen Putina podaje mało znane fakty z biografii prezydenta Rosji. W 2012 ukazało się zaktualizowane i poszerzone o 200 stron drugie wydanie tej książki, zatytułowaneGłową o mur Kremla. Nowe fakty[10]. W 2016 ukazała się napisana przez nią obszerna biografiaWładimira PutinaWowa, Wołodia, Władimir. Tajemnice Rosji Putina, ujawniająca nieznane fakty z jego życia oraz nieznane fakty związane z wybuchem II wojny czeczeńskiej i z wieloma aktami terrorystycznymi w Rosji.
Jan Engelgard zarzuca autorce „obsesję na punkcie Putina”[11]. Artykuły Engelgarda wykorzystałSputnik Polska[12].
Jest laureatką nagród w świecie dziennikarskim: im. Kazimierza Dziewanowskiego dla korespondenta zagranicznego,Amnesty International za publikacje o łamaniu praw człowieka w Czeczenii, im. Melchiora Wańkowicza za reportaże z Czeczenii,im. ks. Józefa Tischnera za książkęGłową o mur Kremla. W 2005 na wniosek czeczeńskiej organizacjiEcho wojny, Amnesty International iHelsińską Fundacją Praw Człowieka jej kandydatura została zgłoszona doPokojowej Nagrody Nobla[5][6].
