| Biskup,prezbiter | |||
.jpg) | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Biskup łucko-żytomierski | |||
| Okres sprawowania | 1848–1883 | ||
| Biskup płocki | |||
| Okres sprawowania | 1883–1885 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diakonat | 20 grudnia 1830 | ||
| Prezbiterat | 4 kwietnia 1831 | ||
| Nominacja biskupia | 3 lipca 1848 | ||
| Sakra biskupia | 5 grudnia 1848 | ||
| |||
| Data konsekracji | 5 grudnia 1848 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
Kacper Borowski (ur.6 stycznia1802, zm.15 stycznia1885 wPłocku) –biskup łucko-żytomierski, potempłocki, profesor Akademii Duchownej wWilnie iPetersburgu, patrolog. Używałpseudonimów: „Cudzonowski”, „X. Chwalibóg”.
Pochodził z rodziny Borowskich, która nosiła przydomek Cudzonowskich i w XVII wieku przybyła z ziemi dobrzyńskiej na Wileńszczyznę. Urodził się 6 stycznia w 1802 wPolinowszczyźnie. Uczył się w szkołach dominikańskich, jezuickich i misjonarskich, studia odbył w latach 1823-1827 w wyższej szkole połockiejpijarów, w której nabył dobrej znajomości języka greckiego i łacińskiego. W 1827 wstąpił do Seminarium Głównego w Wilnie.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1831 i pracował jakowikariusz parafialny wRzeżycy, następnie jakoproboszcz wJosephstahlu, kolonii niemieckiej k.Odessy. W 1835 rozpoczął wykłady z Pisma św. wAkademii Wileńskiej. Zdobył doktorat z teologii i prawa kanonicznego. W 1839 objął katedrę prawa i historii Kościoła, na której działał nadal po przeniesieniu Akademii do Petersburga.
Za sprawą swego seminaryjnego kolegi, ks. abpaIgnacego Hołowińskiego, został w 1848 biskupem łucko-żytomierskim. Rządydiecezji objął 27 lutego w 1849. Jako pasterz diecezji łucko-żytomierskiej rozwinął szczególnie energiczną działalność pasterską i administracyjną. Gorliwy pasterz powiększył seminarium duchowne wŻytomierzu, starał się o odnowienie i budowę nowych kościołów, często wizytował parafie w swojej diecezji. Wydał szereg listów pasterskich, w których dbał o rozwój życia duchowego swoich wiernych:List pasterski... przy objęciu rządów swej diecezji 1849 r. (Petersburg 1849),List pasterski o spowiedzi wielkanocnej (Żytomierz 1850),List pasterski o obowiązkach, życiu, godności człowieka i jego stosunku do Boga (Wilno 1854),List pasterski... [O sakramencie pokuty] (w:Pamiętnik Religijno-Moralny, t. 28, 1855, s. 527-542),List pasterski... [Instrukcja pastoralna o spowiedzi] (w:Pamiętnik Religijno-Moralny, t. 28, 1855, s. 626-635),List pasterski o fałszywych naukach wypaczających prawdziwą wiarę (Żytomierz 1864). Pod pseudonimem X. Chwaliboga wydał teżKatechizm mniejszy przez X. Chwaliboga (Wilno 1860) iKatechizm rzymskokatolicki, czyli nauka chrześcijańska przez X. Chwaliboga (Żytomierz 1860)[1]. Opublikował również własne tłumaczenie pism najstarszychOjców Kościoła.
Od 1866 zarządzał także zniesioną przezRosjandiecezją kamieniecką.
Zrównoważony, taktowny i pełen powagi, bp Kacper Borowski umiał zachować dobre stosunki z władzami rosyjskimi. Cieszył się nawet ich zaufaniem, czego dowodem były liczne odznaczenia i fakt, że na zjazd biskupów wRzymie w 1862, z okazji kanonizacji męczenników japońskich, tylko jemu pozwolono wyjechać z terenu Rosji. Te stosunki nie uratowały go jednak przed ostrym konfliktem z władzami rosyjskimi w okresie prób rusyfikacji nabożeństw katolickich. Bp Borowski energicznie przeciwstawił się próbom wprowadzenia języka rosyjskiego do nabożeństw i nie przyjął „trebników” w języku rosyjskim. Ponieważ nie uległ namowom ani pogróżkom, w 1869 został wywieziony doPermu. Zwolniono go z zesłania dopiero po trzynastu latach – w 1882. Nie mógł powrócić do swojej diecezji, wyjechał do Płocka, gdzie w 1883 został mianowany biskupem ordynariuszem płockim. Zmarł po niespełna dwóch latachrządów 15 stycznia w 1885.Wzorowy kapłan i sumienny człowiek – pisał o bpie Borowskim Walerian Charkiewicz –pracy żadnej się nie uląkł, odznaczał się wytrwałością i wyjątkową rzetelnością. Nie obdarzony ani krasomówstwem, ani wybitnym talentem pisarskim, umiał za pomocą szczerego słowa, a tym bardziej za pomocą przykładnego, ofiarnego życia zjednywać sobie serca ludzkie. Walki – religijnej, politycznej, literackiej – unikał, choć tyle razy znajdował się na terenie tych walk; nie uznawał jednak kompromisu z sumieniem. W prezbiteriumkatedry płockiej wystawiono mu okazałe epitafium[potrzebny przypis] marmurowe, dłutaTeofila Godeckiego[2].
