 | |||
| Pełne imię i nazwisko | Charles Joseph Clark | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 5 czerwca 1939 | ||
| 16.Premier Kanady | |||
| Okres | od 4 czerwca 1979 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | Pierre Trudeau | ||
| Minister spraw zagranicznych Kanady | |||
| Okres | od 17 września 1984 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | Barbara McDougall | ||
 | |||
| Odznaczenia | |||
       | |||
| |||
Charles Joseph „Joe” Clark (ur.5 czerwca1939 wHigh River w prowincjiAlberta) –kanadyjski prawnik,premier kraju z ramieniaPartii Konserwatywnej od 4 czerwca 1979 do 3 marca 1980.
Urodził się w miasteczku High River w Albercie jako syn wydawcy lokalnej gazety. Ukończył studia w dziedzinie nauk politycznych naUniversity of Alberta. Kontynuował studia prawnicze wBrytyjskiej Kolumbii. Już w czasie studiów prawniczych zaangażował się w działalność wPartii Konserwatywnej, co było bezpośrednim powodem przerwania dalszych studiów. PoślubiłMaureen McTeer, znaną pisarkę. Ma z nią jedną córkę.
W 1976 niespodziewanie awansował na przewodniczącego partii, prowadząc ją do wyborów do 31 parlamentu w 1979. Naczelną obietnicą wyborczą Clarka były redukcje podatkowe w celu stymulacji słabnącej gospodarki. Nieznaczne zwycięstwo konserwatystów było początkiem przyszłych problemów rządu Clarka, tym bardziej że realia gospodarcze zmusiły go do odstąpienia od wcześniejszych obietnic. Budżet na rok 1980 nie posiadał cech stymulujących, lecz skierowany był ku opanowaniu wzrastającej inflacji i był prorecesyjny. Dodatkowo Clark próbował podnieść podatek paliwowy. Doprowadziło to do głosowania nadwotum nieufności dla nowego rządu.Liberałowie sprzymierzeni zsocjaldemokratami z łatwością je przegłosowali. Choć wotum było niewiążące, Clark rozumiejąc trudności jakie rząd będzie napotykał w przyszłości wobec niepewnego poparcia w Izbie Gmin, zarządził nowe wybory, które niespodziewanie przywróciły władzę liberałom.
Wkrótce po przegranej Clark został zastąpiony przezBriana Mulroneya na stanowisku przewodniczącego Partii Konserwatywnej.
Mimo antagonizmów pomiędzy nowym przewodniczącym a Clarkiem, pozostał on aktywny, po czym wszedł do gabinetu Mulroneya, obejmując tekę ministra spraw zagranicznych. W 1993 wobec klęski wyborczej konserwatystów Clark odszedł na polityczną emeryturę. Do polityki powrócił w 1999, obejmując powtórnie funkcję przewodniczącego partii. Ostatecznie wobec dalszego rozpadu partii konserwatywnej po raz drugi wycofał się z życia politycznego 6 sierpnia 2002.
|
