Joanna Wnuk-Nazarowa

Data i miejsce urodzenia	28 maja 1949 Gdynia
Minister kultury i sztuki
Okres	od 31 października 1997 do 26 marca 1999
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Poprzednik	Zdzisław Podkański
Następca	Andrzej Zakrzewski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Joanna Wnuk-Nazarowa, właśc.Joanna Maria Wnuk-Nazar^[1] (ur.28 maja1949 wGdyni) –polskadyrygent, kompozytor, pedagog i polityk, dyrektor instytucji kulturalnych, w latach 1997–1999minister kultury i sztuki. DamaOrderu Orła Białego.

Ukończyła studia naAkademii Muzycznej w Krakowie w zakresie dyrygentury i kompozycji. Dyplom obroniła w 1974 uKrzysztofa Pendereckiego. Brała udział w dyrygenckich kursach mistrzowskich pod kierunkiemHansa Swarowsky'ego w Austrii (1971–1972)^[2]. W latach 70. pracowała m.in. w krakowskichTeatrze Ludowym (1973–1974) iTeatrze Starym (1977–1978). Jest autorką muzyki do spektakli teatralnych oraz telewizyjnych, w tym spektakli w reżyseriiKazimierza Kutza iKrzysztofa Nazara^[2].

W 1974 zaczęła prowadzić zajęcia na Akademii Muzycznej w Krakowie, została zatrudniona w Zakładzie Analizy i Interpretacji Muzyki. W pracy naukowej zajęła się m.in. sylwetką kompozytoraZygmunta Koniecznego^[3]. Brała udział jako dyrygent m.in. w festiwalachWarszawskiej Jesieni. W 1991 objęła stanowisko dyrektora naczelnegoFilharmonii Krakowskiej, zajmując się m.in. odbudową gmachu po pożarze z 11 grudnia 1991. Instytucją tą kierowała do 1997^[4].

Wwyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegała się o mandat poselski z listyUnii Wolności wwojewództwie krakowskim (otrzymała 742 głosy)^[5]. Od 31 października 1997 do 26 marca 1999 z rekomendacji tego ugrupowania byłaministrem kultury i sztuki wrządzie Jerzego Buzka.

Od 2000 do 2018 pełniła funkcję dyrektora naczelnego i programowegoNarodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Jako dyrektor była pomysłodawczynią wielu projektów orkiestry, m.in. „Maratonu twórczości Góreckiego”, „Pociągu do muzyki Kilara”, „Muzycznych Podróży Morskich”, „Dnia Kilara”, „Nocy Kilara”, „Festiwalu Górecki–Penderecki”^[6] oraz biennale Festiwal Prawykonań – Polska Muzyka Najnowsza^[7]. Przyczyniła się do wybudowania nowej siedziby orkiestry; uroczyste otwarcie nowego gmachu miało miejsce w 2014 i zostało uznane za „Wydarzenie Roku” przez kapitułę nagrodyKoryfeusz Muzyki Polskiej w 2015^[8].

Została członkiem kapituły Nagrody im. Lecha Kaczyńskiego^[9]. Weszła również w skład Komitetu WspieraniaMuzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie^[10].

W 2023 prezydent RPAndrzej Duda,w uznaniu znamienitych zasług dla polskiej kultury, za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i pedagogicznej, za działalność na rzecz upowszechniania dorobku rodzimej kultury muzycznej oraz konsekwentne wspieranie aktywnego w niej uczestnictwa, nadał Joannie Wnuk-NazarowejOrder Orła Białego^[11].

Została odznaczona również Krzyżem Kawalerskim (2011)^[1] i Krzyżem Oficerskim (2018)^[12]Orderu Odrodzenia Polski, ZłotymKrzyżem Zasługi (2005)^[13], Srebrnym^[14] i Złotym^[6]Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”,Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”^[6], litewskimMedalem Dariusa i Girėnasa i węgierskim ZłotymKrzyżem Zasługi^[15].

Wyróżniona tytułemhonorowego obywatela Katowic (2021)^[16]. W 2025 została uhonorowana tytułem „Ambasadora Śląska”^[17].

Była żonąKrzysztofa Nazara i synowąKrystyny Moszumańskiej-Nazar. CórkaWłodzimierza Wnuka, praprawnuczka brataSabały^[18][19].

Wybrane kompozycje^[2][20]:

• Głos miłego mego, pieśń na 3-głosowy chór żeński (1968),
• Wszech-kanon non-stop na dowolną liczbę instrumentów dętych (1970),
• D.Z.W.M na 13 wykonawców (1973),
• Oh, dr Jekyll, oh, Mr Hyde na obój, organy i organy elektryczne (1973),
• Lady Macbeth, pieśń na głos kobiecy oraz flet, klarnet, obój, fagot i perkusje (1974),
• Solution na czterech aktorów i perkusje (1974),
• Requiem II na sopran lub mezzosopran i wielką orkiestrę symfoniczną (1974),
• Kwadryptyk podwójnostroikowy na obój, rożek angielski, fagot i kontrafagot (1975),
• Precz?, utwór kwadrofoniczny (1980),
• Życie i miłość poety, 10 pieśni romantycznych na alt, baryton i fortepian (1981–1982),
• Lamento na obój i instrumenty smyczkowe (1983–1984),
• Morze Śródziemne, żegnaj. Próba rekonstrukcji na dwie gitary i orkiestrę (1986),
• Liedchen ohne Worte na harfę, klawesyn i fortepian (1994),
• Muzyka do spektakluOperetka w reż. Krystyny Meissner na śpiewających aktorów i małą orkiestrę symfoniczną (1988),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoKolacja na 4 ręce w reż. Kazimierza Kutza (1990),
• Muzyka do spektakluKról umiera, czyli ceremonie w reż. Krzysztofa Nazara (1991),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoMizantrop w reż. Krzysztofa Nazara (1993),
• Liedchen ohne Worte na harfę, klawesyn i fortepian (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoSen srebrny Salomei w reż. Krzysztofa Nazara (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoWujaszek Wania w reż. Kazimierza Kutza (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoZiarno zroszone krwią w reż. Kazimierza Kutza (1994),
• Miniatury na kwartet smyczkowy (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoUrodziny w reż. Krzysztofa Nazara (1995),
• Muzyka do spektakluWesele w reż. Krzysztofa Nazara (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoEmigranci w reż. Kazimierza Kutza (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnegoAntygona w Nowym Jorku w reż. Kazimierza Kutza (1995),
• Muzyka do spektakluKolacja na 4 ręce w reż. Krzysztofa Jasińskiego (1998),
• Muzyka do spektakluRyszard III w reż. Krzysztofa Nazara (2000),
• Psalmy przyszłości? na chór do słów Zygmunta Krasińskiego (2009),
• Planctus – pamięci 96-ciu na chór i zespół kameralny (2011),
• Se je chant – chace na sopran, flet i obój (2012),
• Scherzo na kwintet smyczkowy (2013),
• Psalm dobrej woli na chór do słów Zygmunta Krasińskiego (2015),
• Quintetto per archi – per Krzysztof Penderecki (2018),
• Preludē et Grande Fugue „La Catastrophe” na wielką orkiestrę symfoniczną, sopran chłopięcy i harfę haczykową (2019),
• Słuchaj, Neronie! na alt i wielką orkiestrę symfoniczną (2020),
• Il tempo passa, passacaglia na wielką orkiestrę symfoniczną (2020),
• Wanda, opera na solistów, chór mieszany, chór dziecięcy, balet i orkiestrę symfoniczną (2021),
• Dziewczyna, pieśń na chór mieszany do słów Bolesława Leśmiana (2022),
• Nie odwracaj się, dyptyk:Orfeusz i Eurydyka,Lot i żona Lota na 2 flety solo i orkiestrę kameralną (2022),
• Quintetto per archi II – Krzysztof Penderecki in memoriam (2023),
• Siedem grzechów głównych, suita tragikomiczna na wielką orkiestrę symfoniczną (2024)^[21].

• Joanna Wnuk-Nazarowa, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach [zarchiwizowane 2012-12-21] .
• Joanna Wnuk-Nazarowa, [w:]Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-08] .
• Joanna Wnuk-Nazarowa [online], polmic.pl [dostęp 2024-02-25] .

• Absolwenci Akademii Muzycznej w Krakowie
• Honorowi obywatele Katowic
• Ludzie związani ze Studiem Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie
• Ministrowie kultury III Rzeczypospolitej
• Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
• Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
• Odznaczeni Medalem Dariusa i Girėnasa
• Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”
• Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
• Odznaczeni Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
• Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
• Odznaczeni Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
• Polacy odznaczeni Krzyżem Zasługi (Węgry)
• Politycy Unii Wolności
• Polscy dyrygenci
• Polscy kompozytorzy muzyki poważnej
• Polscy kompozytorzy muzyki teatralnej
• Wykładowcy Akademii Muzycznej w Krakowie
• Ludzie urodzeni w Gdyni
• Urodzeni w 1949