Języki fleksyjne –języki syntetyczne cechujące się rozbudowaną strukturąmorfologiczną, której jednostki służą do wyrażania relacjisyntaktycznych. Podstawowym zjawiskiem formotwórczym jestfleksja, czyli binarne tworzenieform gramatycznych z podstawy morfologicznej, do której dołącza sięformant[1].
Języki fleksyjne odaglutynacyjnych odróżnia rozciągłość informacji przekazywanych w pojedynczym wykładniku gramatycznym. W językach aglutynacyjnych pojedynczy wykładnik ma charakter monofunkcyjny, czyli zawiera tylko jedną informację gramatyczną; w językach fleksyjnych zaś powszechna jest polifunkcyjność formantów, tj. kumulowanie różnych informacji w obrębie jednego afiksu. Np. liczbę mnogąwęgierskiego wyrazuház (dom) urabia się za pomocą formantu-ak,elativus jest natomiast – zarówno w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej – wyrażany za pomocą formantu-ból. Kontrastuje to zjęzykiem słowackim (przykładem języka fleksyjnego[2]), w którym końcówka-ov (w formiedomov), nierozkładalna morfologicznie, zawiera w sobie dwie funkcje, wyrażając jednocześnie przypadek (dopełniacz) i liczbę (mnogą)[3].
Dla języków fleksyjnych charakterystyczne są wariacje wewnątrz podstawy lub na poziomie szwu morfemowego; formant morfologiczny również wykazuje wariantywność, czasem ma postać formantu zerowego[1]. Na przykładbiernik liczby pojedynczej w języku słowackim może być wyrażany za pomocą różnych morfemów:chlapc – a,žen – u,dom – 0, natomiast w języku węgierskim mamy do czynienia z jednolitą formą:fiú – t,nő – t,ház – at (w tym przypadku zachodzi jedynie wokalizacja)[3]. Zdarzają się również takie zjawiska, jakhomonimia ipolisemia formantów gramatycznych[1].
Nie jest znany czysty język fleksyjny[1]. Języki klasyfikowane jako fleksyjne mogą jednocześnie wykazywać cechyizolujące czyaglutynacyjne[4].
Typowym przykładem języka fleksyjnego jestłacina[1]. Charakter fleksyjny wykazują również takie języki jak:polski[2],rosyjski,niemiecki[4] czy też rekonstruowanypraindoeuropejski.
