Głównym źródłem wiedzy o życiu Izydora jest „Wykaz ksiąg świętego Izydora”, autorstwaBrauliona z Saragossy[2].
Izydor urodził się około 560 roku w Kartagenie, jako syn Seweriana i Turtur[3]. Miał dwóch starszych braci:Leandra iFulgencjusza oraz młodszą siostręFlorentynę[4]. Po śmierci rodziców wychowaniem Izydora zajęli się jego bracia, zwłaszcza Leander[4]. Był on mnichem oraz biskupem, dlatego Izydor mógł kształcić się w szkole diecezjalnej lub klasztornej[5]. W młodości studiowałPismo Święte oraz dziełaWarrona,Swetoniusza,Kapelli iKasjodora[6]. Prawdopodobnie był też nauczycielem w sewilskiej szkole, natomiast nigdy nie wstąpił do zakonu[7]. Około 600 roku został arcybiskupem Sewilli, po śmierci swojego brata[8]. W 619 roku przeprowadził synod, na którym ustalił granice diecezjiÉcija orazKordoba, a także potępił poglądymonofizyckie[9]. W 633 roku zwołał kolejny synod, na którym ujednolicono zasady liturgii, zalecono edukację duchowieństwa i uregulowano nadzór biskupów nad sędziami[10]. W tym czasie zredagował także księgę („Hispana”), w której zawarł 105 dekretów papieskich, oraz 67 postanowień synodalnych[11]. Prawdopodobnie był także autoremVetus Latina Hispana – łacińskiego przekładu Biblii[11].
W czasie swojej posługi wspierał klasztory, a dochody przekazywał biednym[11]. Był doradcą kilkukrólów wizygockich, panujących na półwyspie iberyjskim:Gundemara,Sisebuta,Swintili iSisenanda[12]. W marcu 636 roku poważnie zachorował i poprosił by zaniesiono go do kościoła św. Wincentego[12]. Tam przyjąłnamaszczenie chorych, pomodlił się i pożegnał z przyjaciółmi[13]. Zmarł 4 kwietnia i został pochowany obok rodzeństwa: Leandra i Florentyny[13].
Zajmował się klasyfikacjąmagii. Opierając się na źródłach klasycznych magię dzielił na geomancję (wróżenie z ziemi), hydromancję (wróżenie z wody), aeromancję (wróżenie z powietrza), a także piromancję (wróżenie z ognia). Za magię uznawał też wróżenie z lotu i głosów ptaków oraz wykorzystywanie wnętrzności zwierząt w tym celu.Astrologia także była przez niego uznawana za formę magii. Jako część magii wyróżniał także uroki (czyli opieranie się na słowach w celach magicznych) oraz ligatury (przywiązywanie do potencjalnego pacjenta magicznych przedmiotów w celach kuracyjnych), a także inne niewymienione zjawiska. Uważał, że każda magia ma charakter demoniczny[14].
_BnF_Lat_13_396.jpg)
_01.jpg)
