Ojciec, Nehemiasz Rubitzow urodził się w 1886 we wsi Sydorowycze kołoIwankowa naUkrainie, wówczas wImperium rosyjskim. Jego ojciec zmarł, gdy był jeszcze dzieckiem, i Nehemiasz musiał pracować na utrzymanie rodziny. W wieku 18 lat wyemigrował doStanów Zjednoczonych, gdzie przyłączył się dosyjonistycznej partii lewicowejPoalej Syjon i zmienił swoje nazwisko na Rabin. PodczasI wojny światowej w 1917 wraz z grupą ochotników wstąpił doLegionu Żydowskiego. Po wojnie pozostał w brytyjskim Mandacie Palestyny[1].
Matka, Rosa Kohen urodziła się w 1890 wMohylewie naBiałorusi, wówczas w Imperium rosyjskim. Jej ojciec byłrabinem, który sprzeciwiał się działalności ruchu syjonistycznego i wysłał córkę dochrześcijańskiej szkoły dla dziewcząt wHomlu. W 1919 Rosa wyemigrowała do Mandatu Palestyny i zamieszkała wkibucu nadjeziorem Tyberiadzkim. Potem przeprowadziła się do Jerozolimy, gdzie poznała Nehemiasza Rabina. W 1921 wzięli ślub. Icchak otrzymał imię na cześć dziadka, rabina Icchaka Kohena[2].
Po urodzeniu się Icchaka Rabina, jego rodzice przeprowadzili się doHajfy, gdzie w 1925 urodziła się jego siostra Rachela. Ich ojciec pracował w firmie elektrycznej i ze względów zawodowych przenieśli się doTel Awiwu. Zamieszkali w osiedlu mieszkaniowymSzabbazi. Ich matka podjęła tutaj pracę i została wybrana do Rady Miejskiej Tel Awiwu. Jesienią 1934 z jej inicjatywy otworzono szkołę żydowską w kibucuGiwat ha-Szelosza. Naukę w niej rozpoczął młody Icchak. W 1937 rozpoczął naukę w szkole rolniczej we wsi młodzieżowejKadoorie. W pierwszym roku nauki zmarła matka Icchaka (chorowała na raka). Latem 1938 nastąpiło tymczasowe zamknięcie szkoły z powodu dużych wystąpień arabskich. Icchak, nie chcąc wracać do ojca, udał się do kibucuGinnosar, gdzie przebywał ze starszym kolegą ze szkołyJigalem Allonem. Nauczył się tutaj obsługi broni i nawiązał pierwszy kontakt z żydowską organizacją paramilitarnąHagana. Po powrocie do szkoły, kontynuował naukę i ukończył ją z wyróżnieniem latem 1940. W nagrodę za wyniki w nauce otrzymał stypendium naUniversity of California wStanach Zjednoczonych. Miał nadzieję zostać inżynieremsystemów nawadniających. JednakII wojna światowa pokrzyżowała te plany. Pod wpływem swojego przyjaciela, Mosze Netzera, przeprowadził się do kibucuRamat Jochanan, gdzie pomagał w nauczaniu młodzieży[3].
Icchak Rabin, 1948Icchak Rabin (z lewej) iJigal Allon, 1949
Podczas praktyki w kibucuRamat Jochanan, wstąpił w 1941 do żydowskiej organizacji paramilitarnejHagana[4]. Jego zdolności wojskowe zostały dostrzeżone przez Jigala Allona, który zachęcił go do wstąpienia do kompanii szturmowychPalmach. W czerwcu i lipcu 1941 wziął udział w alianckiejoperacji Exporter wymierzonej przeciwkofrancuskim rządom Vichy wMandacie Syrii i Libanu. Uczestniczył w akcji, w którejMosze Dajan stracił oko. W 1943 Rabin przeszedł kurs dla oficerów i w 1945 został zastępcą dowódcy 1 Batalionu Palmach.
Po zakończeniuII wojny światowej stosunki brytyjsko-żydowskie wPalestynie były niezwykle skomplikowane. Źródłem licznych napięć było blokowanie przez brytyjskie władze napływu żydowskich imigrantów zEuropy doZiemi Izraela. Złapanych nielegalnych imigrantów umieszczano w obozieAtlit. Icchak Rabin otrzymał wówczas rozkaz przygotowania planu uwolnienia więźniów z obozu. W dniu 10 października 1945 członkowie kompanii szturmowych Palmach przeprowadzili atak na obóz i uwolnili 208 żydowskich więźniów[5]. 29 czerwca 1946 Rabin został aresztowany i przetrzymywany w brytyjskim więzieniu przez pięć miesięcy. Po uwolnieniu Icchak zamierzał powrócić do swojego pierwotnego planu rozpoczęcia studiów inżynierskich, jednak Jigal Allon przekonał go do pozostania w wojsku. Pod koniec 1946 objął dowództwo 2 Batalionu Palmach. W owym czasie siły Palmach liczyły jedynie cztery bataliony, i 2 Batalion odpowiadał za obszarrówniny Szaron i drogę z Tel Awiwu do Jerozolimy. W październiku 1947 został mianowany oficerem operacyjnym Palmach. Gdy pod koniec listopada 1947 wybuchławojna domowa w Palestynie, Icchak Rabin podczas jazdy motocyklem został raniony w nogę. Pomimo wyzdrowienia, pozostał mu lekki bezwład w zranionej nodze. Pomimo to, objął w kwietniu 1948 dowództwo nadBrygadą Harel. PodczasI wojny izraelsko-arabskiej Icchak Rabin dowodził brygadą w ciężkich walkachbitwy o Jerozolimę. W trakciebitwy o Ramat Rachel rozkazał podjęcie szturmu w celu odzyskania utraconego kibucuRamat Rachel. Był zaangażowany w budowę i obronęDrogi Birmańskiej. W czerwcu 1948 uczestniczył wsporze o statek Altaleny pomiędzy dowództwemSił Obronnych Izraela o organizacją paramilitarnąIrgun. W lipcu był zastępcą dowódcyoperacji Danny, podczas której zajęto dwa duże arabskie miastaLidda iRamla. Pod rozkazem wydalenia ich mieszkańców podpisał się Rabin. Później był szefem operacji na froncie południowym i jako zastępca Jigala Allona uczestniczył we wszystkich ważnych bitwach napustyni Negew. Na początku 1949 był członkiem izraelskiej delegacji negocjującejporozumienia z Rodos. W sierpniu 1949 objął na dwa miesiące stanowisko szefaPołudniowego Dowództwa. Podczas wojny poznał swoją późniejszą żonę,Leę z domu Schlossberg. Mieli dwoje dzieci:Dalję (posłankę do Knesetu w latach 1999–2003)[6] oraz Juwala.
Po wojnie nastąpiła restrukturyzacja Sił Obronnych Izraela, i wielu dowódców Palmach zostało zwolnionych z wojska. Pozycja Rabina również była zagrożona, jednak w listopadzie 1949 mianowano go szefem kursu dowódców batalionów. Na początku 1951 został mianowany szefem zarządzania operacyjnego wSztabie Generalnym Sił Obronnych Izraela. W grudniu 1952 został wysłany do wojskowej szkoły sztabowej wCamberley wWielkiej Brytanii. Rok później otrzymał awans napułkownika. W latach 1956–1959 był szefemPółnocnego Dowództwa. Następnie powrócił do Sztabu Generalnego i w latach 1959–1961 był szefem zarządzania operacyjnego, a w latach 1961–1963 zastępcą szefa Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela (w stopniuallufa).
W dniu 25 grudnia 1963 otrzymał awans na generała porucznika (raw alluf) i został 7.szefem Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela. Przez większość tego czasu, premierLewi Eszkol pełnił równocześnie funkcjęministra obrony, dając Rabinowi dużą swobodę działania. Stworzył on nową metodę szkolenia wojskowego i nowy system dowodzenia. Stworzona w ten sposób nowastrategia wojskowa czekała na wypróbowanie w warunkachwojny.
W 1964 powstałaOrganizacja Wyzwolenia Palestyny, która rozpoczęła różnorodne działaniaterrorystyczne wymierzone przeciwko Izraelowi.Palestyńczycy otrzymywali przy tym szerokie wsparcie od sąsiednich państw arabskich. Siły Obronne Izraela przeprowadzały odwetowe operacje atakując bazy terrorystów na terytoriumLibanu iJordanii. W lipcu 1966 izraelska armia przeprowadziła dużą operację przeciwkosyryjskim planom odwrócenia biegu źródeł rzekiJordan. W dniu 13 listopada 1966 przeprowadzonooperację Samoa zajmując kilka wiosek w okolicyHebronu. Doszło wówczas do konfrontacji z jordańską armią. W dniu 7 kwietnia 1967 doszło do bitwy powietrznej nadWzgórzami Golan, w której Izraelczycy zestrzelili sześć syryjskich samolotów myśliwskichMiG-21. Po bitwie izraelskie myśliwce przeleciały nadDamaszkiem. Kolejne incydenty doprowadziły dowojny sześciodniowej w 1967, w której Siły Obronne Izraela pokonałyEgipt, Syrię i Jordanię. Izraelscy żołnierze zajęliStare Miasto Jerozolimy, wraz zZachodnim Murem iWzgórzem Świątynnym. Generał Rabin był jednym z pierwszych, który odwiedził Stare Miasto. W uznaniu za odniesione zwycięstwo w wojnie sześciodniowej,Uniwersytet Hebrajski nadał mu honorowy stopień naukowydoktor honoris causa. Podczas tej uroczystości, w dniu 28 czerwca 1967 Icchak Rabin wygłosił słynne przemówienie naGórze Skopus. Wyraził w niej ducha izraelskiej armii i zyskał tym szerokie uznanie społeczne. 1 stycznia 1968 Rabin ustąpił ze stanowiska i odszedł z armii.
Po odejściu z armii, Rabin na swój własny wniosek, został w lutym 1968 mianowany naambasadora Izraela w Stanach Zjednoczonych (do 1973). W ciągu tych pięciu lat promował „strategię współpracy” izraelsko-amerykańskiej, zapewniając duże dostawy amerykańskiego sprzętu wojskowego dla Sił Obronnych Izraela. Rabin był uznawany za osobę zbliżoną zPartią Republikańską i doradcą prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowegoHenry’ego Kissingera[7].
Po powrocie do Izraela wstąpił doPartii Pracy. Podczaswojny Jom Kipur w październiku 1973 nie pełnił żadnej funkcji. Wwyborach parlamentarnych 1973 Rabin został wybrany doVIII Knesetu, w którym zaangażował się w prace parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony. PremierGolda Meir powołała Icchaka Rabina na urząd ministra pracy[8]. Rząd jednak podał się do dymisji w wyniku ogłoszenia raportuKomisji Agranata, która badała tło wybuchu wojny Jom Kipur. Doszło wówczas do walki o przywództwo nad Partią Pracy. W wewnętrznych wyborach Icchak Rabin otrzymał 298 głosów, aSzimon Peres otrzymał 254 głosy. W wyniku tego zwycięstwa, Rabin został 2 czerwca 1974 przywódcą Partii Pracy, która była zwycięska partią w wyborach parlamentarnych. W rezultacie Rabin został jedynym kandydatem na urząd premiera.
Icchak Rabin w kibucuElot (1975)Icchak Rabin iJimmy Carter (1977)
W dniu 3 czerwca 1974 Icchak Rabin został mianowany na 5.premiera Izraela. Był pierwszym premierem Izraela urodzonym w kraju. Pełniąc funkcję prezesa rady ministrów, równocześnie był ministrem komunikacji (do 20 marca 1975) i ministrem opieki społecznej (od 7 do 29 lipca 1975)[8].
Na froncie działań politycznych, Icchak Rabin od samego początku swojej kadencji zaangażował się wproces pokojowy w konflikcie izraelsko-egipskim. Dzięki mediacji sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych Henry'ego Kissingera, we wrześniu 1975 zostało podpisane dwustronne porozumienie. Zgodnie z umową, Izrael wycofał swoje wojska zpółwyspu Synaj, tworząc strefę buforową kontrolowaną przez międzynarodowe siły pokojoweUNEF. W zamian Egipt złagodziłbojkot ekonomiczny i zezwolił na swobodną żeglugę izraelskim statkom handlowym[9]. Jako rekompensatę za opuszczenie półwyspu Synaj, Izrael otrzymał od Stanów Zjednoczonych gwarancje dostawropy naftowej oraz pomoc finansową. Jednak decyzja o opuszczeniu pól wydobywczych ropy naftowej na Synaju spotkała się z falą protestów społecznych, demonstracji i wystąpieńopozycji, która sprzeciwiała się zawartemu porozumieniu.
W czerwcu 1976 Rabin wyraził zgodę na przeprowadzenieoperacji „Entebbe”, uwolnienia żydowskich pasażerów porwanego samolotuAir France, który został uprowadzony doUgandy. Akcja izraelskich komandosów spotkała się z podziwem i wysoką oceną na Zachodzie[10]. Równocześnie rząd spotkał się z rosnącą akcją osiedleńczą żydowskich osadników wSamarii iJudei. Rabin w tym okresie popierał tworzenie nowychosiedli żydowskich.
W wyniku wojny Jom Kipur państwo bardzo mocno zwiększyło wydatki na obronność. Dodatkowo, w październiku 1973 arabskie państwaOPEC pod przewodnictwemArabii Saudyjskiej potępiły amerykańską pomoc wojskową udzieloną Izraelowi i ogłosiły zmniejszenie wydobycia ropy naftowej o 5%, a kilka dni później ogłosiły całkowiteembargo na dostawy ropy do Stanów Zjednoczonych i państwEuropy Zachodniej. Dalsze działania krajów członkowskich OPEC w latach 1973–1974 doprowadziły do gwałtownego wzrostu ceny baryłki ropy[11]. Doprowadziło to dokryzysu naftowego, który objął wszystkie uzależnione od ropy naftowej wysoko uprzemysłowione kraje, oraz wszystkie dziedzinygospodarki światowej. Jego bezpośrednią konsekwencją był kryzys światowego systemu walutowego oraz kryzys gospodarczy połączony zrecesją orazinflacją[12]. Aby przeciwdziałać wzrostowi inflacji, rząd Rabina przeprowadził reformę podatku dochodowego. Nie przeprowadzono przy tym niepopularnych społecznie ograniczeń wydatków budżetowych, z czym wiązałyby się zwolnienia i cięcia w rządowych programach socjalnych. Pomimo to, udało się zmniejszyć stopę inflacji z 39,7% w 1974 do 20% w 1977. Poziom bezrobocia utrzymywał się na poziomie poniżej 4%. W pierwszym roku kadencji rządu Rabina, wprowadzono system preferencyjnych kredytów mieszkaniowych dla młodych małżeństw, umożliwiając budowę wielu nowych osiedli mieszkaniowych. Pomimo to, jego gabinet dopuścił się kilku poważnych skandali finansowych, które obciążyły premiera. Ciążyły na nim poważne zarzuty o niejasne machinacje finansowe prowadzone przez jego żonę w bankach amerykańskich i izraelskich. Chodziło o posiadanie przez nią zagranicznych kont bankowych, co było zabronione przez izraelskie prawo finansowe. Dodatkowym problemem było utrzymanie w rządzie partii religijnych. Nie udało się to – przelot czterech samolotówF-15 w czasieszabatu stał się powodem opuszczenia przez nie koalicji rządowej. W wyniku tego rząd podjął decyzję o dymisji o ogłoszeniu przedterminowych wyborów.
W wewnętrznych wyborach przeprowadzonych w lutym 1977 w Partii Pracy, nowym liderem został Szimon Peres. Na przegranej Rabina zaciążyły oskarżenia o oszustwa finansowe jego żony. Rabin z całą świadomością wziął na siebie odpowiedzialność za poczynania żony. Takie zachowanie spotkało się z uznaniem wielu obserwatorów jako przyzwoite i odpowiedzialne. Po przegranej w wyborach wewnątrzpartyjnych, Rabin chciał natychmiast podać się do dymisji, nie było to jednak możliwe. Dlatego, 22 kwietnia udał się na urlop do czasu przeprowadzenia wyborów.
Niespodziewanie wwyborach parlamentarnych w 1977 zwycięstwo odniosła prawicowa partiaLikud, natomiast Koalicja Pracy przeszła do opozycji. WIX Knesecie (1977–1981) iX Knesecie (1981–1984) Icchak Rabin był zaangażowany w prace parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony[8].
Icchak Rabin i Lea Rabin podczas wizyty w Stanach Zjednoczonych, 1986
W wynikuwyborów parlamentarnych w 1984 w Izraelu nastąpił politycznypat. WXI Knesecie nastąpiła równowaga sił pomiędzy prawicowo-religijnym blokiem Likudu a lewicowo-arabskim blokiemIzraelskiej Partii Pracy. Jedynym sposobem wyjścia z martwego punktu było stworzenie rządu jedności narodowej przewodzonego przez premiera „rotacyjnego”, pochodzącego raz z jednego, raz z drugiego ugrupowania. Pierwszy rząd powołał we wrześniu 1984 Szimon Peres, a następnie w październiku 1986Icchak Szamir powołał drugi rząd. W obu rządach Icchak Rabin pełnił funkcjęministra obrony.
Był to trudny, końcowy okreswojny libańskiej (1982–1985), i Rabin koordynował wycofywanie Sił Obronnych Izraela do „strefy bezpieczeństwa” tworzonej w południowymLibanie. Następnie ograniczano liczebność izraelskich oddziałów, a odpowiedzialność za strefę przekazywano w coraz większym zakresie w ręceArmii Południowego Libanu. Przez cały ten czas prowadzono walki z szyickimHezbollahem iAmalem, ponosząc ciężkie straty. W grudniu 1987 Rabin stanął przed zupełnie nowym zagrożeniem, którym byłapierwsza intifada. Początkowo całkowicie zignorował on palestyńskie wystąpienia i kontynuował swoją wizytę roboczą w Stanach Zjednoczonych. Izraelscy żołnierze tłumili zamieszkipałkami policyjnymi[13]. W styczniu 1988 Rabin zdecydował o wprowadzeniugodziny policyjnej naZachodnim Brzegu i wStrefie Gazy. Do tłumienia zamieszek skierowano wówczas duże siły wojskowe, przeprowadzając masowe aresztowania demonstrantów, surowo egzekwując przepisy wobec Palestyńczyków. Icchak Rabin zachęcał żołnierzy i policjantów do łamania kości Palestyńczyków. Mówił on:
„pierwszym priorytetem sił bezpieczeństwa ma być stanięcie na przeszkodzie agresywnym demonstracjom z siłą, mocą i ciosami ... Damy jasno do zrozumienia gdzie przebiegają terytoria.”[14]
W następstwiewyborów parlamentarnych 1992 powstał rząd jedności narodowej kierowany przez Icchaka Szamira. Rabin ponownie został ministrem obrony i pełnił tę funkcję do 15 marca 1990, kiedy to Szimon Peres doprowadził do przegłosowania w parlamenciewotum nieufności wobec premiera Szamira. W następnym czasie Rabin pracował jako członek parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony. W lutym 1992 wygrał wewnątrzpartyjne wybory, stając na czele Partii Pracy.
W wynikuwyborów parlamentarnych w 1992 lewicowa Partia Pracy uzyskała zwycięstwo, i 13 lipca 1992 Icchak Rabin został 11. premierem Izraela. Jednocześnie pełnił obowiązki ministra obrony. Przejściowo był także ministrem pracy i opieki społecznej (do 31 grudnia 1992), ministrem ds. Jerozolimy (do 31 grudnia 1992), ministrem ds. religii (do 27 lutego 1995), ministrem edukacji i kultury (od 11 maja 1993 do 7 czerwca 1993), ministrem spraw wewnętrznych (od 14 września 1993 do 27 lutego 1995) i ministrem zdrowia (od 8 lutego 1994 do 1 czerwca 1994)[8].
Od samego początku swojej kadencji, Rabin zaangażował się w negocjacje pokojowe zSyrią iPalestyńczykami. Rabin największe nadzieje wiązał z rozpoczęciem procesu pokojowego z Syrią. Do prowadzenia negocjacji wyznaczył eksperta ds. Syrii, ambasadora Izraela w Stanach Zjednoczonych, prof. Itamara Rabinowicza. Negocjacje były prowadzone wLondynie iOslo. Kiedy społeczeństwo izraelskie dowiedziało się, że podpisanie traktatu pokojowego z Syrią wiąże się z całkowitym wycofaniem zeWzgórz Golan, wywołało to masowe protesty. Szczególnie niezadowoleni byli żydowscy mieszkańcy Wzgórz Golan, którzy traktowali to jako złamanie przedwyborczych obietnic Rabina. W konsekwencji Rabin wyraził zgodę, aby podpisanie porozumienia z Syrią było uzależnione od wynikureferendum. Równolegle były prowadzone negocjacje z Palestyńczykami. Jednak po upływie kilku miesięcy nie udało się osiągnąć żadnego porozumienia, a przestępcza działalnośćorganizacji terrorystycznych była kontynuowana. Z tego powodu, Rabin podjął w grudniu 1992 decyzję o deportowaniu do Libanu grupy 415 działaczyHamasu iIslamskiego Dżihadu. Bezpośrednią przyczyną podjęcia tej decyzji było zabójstwo dwóch izraelskich żołnierzy. W lipcu 1993 doszło do eskalacji napięcia na granicy izraelsko-libańskiej. Szyicka organizacjaHezbollah przeprowadziła atak zabijając sześciu izraelskich żołnierzy, a następnie wielokrotnie ostrzelała rakietami przygraniczne wioski na terytorium Izraela. W odpowiedzi Siły Obronne Izraela przeprowadziły w dniach 25–31 lipca 1993 operację wojskową w południowym Libanie. Bombardowania lotnicza i ostrzał artyleryjski wyrządził liczne szkody w libańskich wsiach.
W międzyczasie, od stycznia 1993 prowadzone były tajne negocjacje izraelsko-palestyńskie w Oslo. W ich rezultacie, w dniu 13 września 1993 nastąpiło podpisanieporozumienia z Oslo. Stworzyło ono fundamenty procesu pokojowego naBliskim Wschodzie i podstawę prawną do powstaniaAutonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy i mieścieJerycho. W zamianOrganizacja Wyzwolenia Palestyny wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie.Deklarację Pokojowych Intencji podpisano wWaszyngtonie. Podpisy złożyli premier Icchak Rabin oraz przewodniczący OWPJasir Arafat. Następnie, 28 września 1995 podpisano porozumienie z Oslo II, które rozszerzyło Autonomię Palestyńską na większą część Zachodniego Brzegu Jordanu. Utworzono wówczas trzy strefy: (A) duże miasta Samarii i Judei z sąsiednimi wsiami, które znajdowały się pod kontrolą władz palestyńskich (3% terytorium); (B) pozostałe arabskie miasteczka, w których władzę cywilną sprawowali Palestyńczycy, jednak sprawy bezpieczeństwa kontrolował nadal Izrael (23% terytorium); oraz (C) pozostały obszar z osiedlami żydowskimi pozostawał pod pełną kontrolą Izraela (74% terytorium). Icchak Rabin podkreślał, że celem porozumienia jest utworzeniepaństwa palestyńskiego w granicach zbliżonych do linii sprzed 4 czerwca 1967. Podkreślał przy tym, że zostanie utrzymana jedność miastaJerozolimy, przy Izraelu pozostaną bloki osiedli żydowskich, a wDolinie Jordanu będzie utrzymana bezpieczna granica izraelsko-jordańska.
Podpisanie porozumienia z Palestyńczykami wywołało bardzo silne kontrowersje w społeczeństwie izraelskim, zwłaszcza że palestyńskie organizacje terrorystyczne nadal kontynuowały swoją działalność przeciwko Izraelowi, a Organizacja Wyzwolenia Palestyny nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań. Wywołało to bezprecedensową falę protestów ze strony środowisk prawicowych. Względem Icchaka Rabina wysuwano liczne zarzuty, oskarżając go m.in. o alkoholizm, działalność przeciwko państwu itp. Niektórzy postrzegali go jako bohatera walczącego o zapewnienie pokoju. Inni widzieli w nim zdrajcę, oddającego Arabom ziemie prawnie przynależną tylko Żydom. Na wiecach i demonstracjach (w których brali udział m.in.Binjamin Netanjahu,Ariel Szaron iEhud Olmert) pojawiały się podobizny Rabina odzianego warafatkę lub w mundurSS. Podczas jednego z takich pochodów wznoszono nawet modły do Anioła Śmierci, aby zgładził Rabina. Otwarcie wzywano do jego zamordowania, m.in. obnosząc trumnę z napisemIcchak Rabin – morderca syjonizmu. Dodatkową kontrowersyjną kwestią było to, iż rząd utrzymywał swoją większość w Knesecie przy pomocy poparcia partii politycznych izraelskich Arabów. W polityce wewnętrznej, Rabin położył silny nacisk na rozwój infrastruktury komunikacyjnej państwa. Rozbudowa dróg i linii kolejowych przyczyniła się do pobudzenia rozwoju gospodarczego Izraela w następnych latach. Rabin realizował także bezprecedensowe w historii Izraela projekty na rozwój społecznościarabskich idruzyjskich. Ponadto zwiększono budżet edukacji i zreformowano system ubezpieczeń państwowych[17].
Pomimo tych wszystkich trudności, Rabin nie ulegał wpływom protestów i kontynuował proces pokojowy. W dniu 14 września 1993 rozpoczęły się negocjacje izraelsko-jordańskie, a w lutym 1994 negocjacje izraelsko-libańskie. Zaproponowano likwidację „strefy bezpieczeństwa” w południowym Libanie i podpisanie w ciągu trzech miesięcy traktatu pokojowego. W dniu 26 października 1994 nastąpiło podpisanietraktatu pokojowego izraelsko-jordańskiego. 10 grudnia 1994 Icchak Rabin został laureatempokojowej Nagrody Nobla, wspólnie z Jasirem Arafatem i Szimonem Peresem[18].
Monument w Tel Awiwie upamiętniający miejsce zabójstwa Icchaka RabinaGrób Icchaka Rabina (czarny kamień) i jego żony Lei (biały kamień) naWzgórzu Herzla w Jerozolimie
4 listopada 1995, po zakończeniu pokojowego wiecu naPlacu Królów Izraela w Tel Awiwie, o godz. 21:45 Icchak Rabin został postrzelony przez żydowskiego nacjonalistęJigala Amira, który oddał trzy strzały do premiera. Rabin został natychmiast przewieziony doCentrum Medycznego Tel Awiwu, gdzie dwie godziny później zmarł na stole operacyjnym, na skutek znacznej utraty krwi i uszkodzenia płuca[19]. Zamachowiec był prawicowym religijnym fanatykiem, który wierzył, że podpisane porozumienia pokojowe stanowią zagrożenie dla Izraela. Wyraził on nadzieję, że zabójstwo Rabina uniemożliwi realizację zawartych umów.
Zabójstwo Icchaka Rabina było szokiem dla większości izraelskiej opinii publicznej. Ludzie urządzali wiece i demonstracje upamiętniające zamordowanego, które odbywały się w miejscu zamachu, niedaleko domu Rabina, przed Knesetem i domem Amira. Na pogrzebie pojawiło się wielu światowych przywódców, m.in. prezydent USA Bill Clinton, prezydent EgiptuHusni Mubarak i król JordaniiHusajn I. Data śmierci Rabina została uznana za narodowy dzień pamięci, jego imieniem nazwano wiele ulic i instytucji w Izraelu. Przez większość Izraelczyków postrzegany jest jako wielki człowiek pokoju, pomimo jego wojskowej kariery. Stał się symbolem narodowym, zwłaszcza dla izraelskiej lewicy.
↑Yehuda Avner: The Prime Ministers: An Intimate Narrative of Israeli Leadership. The Toby Press, 2010.ISBN 978-1-59264-278-6. Brak numerów stron w książce
↑Eugene R. Wittkopf, James M. McCormick: The Domestic Sources of American Foreign Policy: Insights and Evidence. Wyd. 2. Rowan & Littlefield, 1986.ISBN 0-7425-4740-X. Brak numerów stron w książce
.jpg)
.JPEG)
