Gustav Regler (ur.25 maja1898 wMerzig, zm.14 stycznia1963 wNowe Delhi) – niemiecki pisarz, filmowiec i dziennikarz[1].
Urodził się w 1898 w rodzinie księgarza. Brał udział w I wojnie światowej i został ranny na froncie francuskim. Po wojnie studiował wMonachium iHeidelbergu filozofię, język francuski i historię. Otrzymał stopień doktora filologii pracąIronia w dziełach Goethego. W roku 1922 ożenił się z Charlotte Dietze – córką przedsiębiorcy tekstylnego. Małżeństwo rozpadło się w 1927 r. Ich jedyny syn Dieter zmarł w 1941 r.
Zamieszkał następnie wNorymberdze, gdzie został redaktorem „Nürnberg-Fürther Morgenpresse”. W 1928 opublikował swoją pierwszą książkę i w tym samym roku poznał Marieluise „Mieke” Vogeler, córkę malarzaHeinricha Vogelera. Dzięki niej zaangażował się w ruch komunistyczny.
W 1929 przystąpił doKPD[1]. Po przejęciu władzy przezHitlera uciekł do Francji i kraju Saary. Napisał krytyczną wobec nazistów powieśćDer verlorene Sohn. Znalazł się także na nazistowskiej liście wrogów państwowych. Zaangażował się również w plebiscyt na terenieSaary, po wygraniu którego przez zwolenników Trzeciej Rzeszy zbiegł do Francji.
Często wyjeżdżał doZSRR. Swoją komunizującą twórczością i działalnością oddziaływał naKlausa Manna orazOskara Marię Grafa. Jednak od roku 1936 narastał w nim krytycyzm wobec polityki sowieckiej i stalinizmu. Po zawarciupaktu Ribbentrop-Mołotow zerwał z KPD[1], a w 1942 oficjalnie wystąpił z partii.
Brał udział wwojnie domowej w Hiszpanii, jako uczestnikBrygad Międzynarodowych[2]. Został politycznym komisarzemXII Brygady, brał aktywny udział w walkach, a w 1937 r. podHuesca został ciężko ranny. Na kanwie tych walk napisałThe Great Crusade. Zaprzyjaźnił się także zErnestem Hemingwayem. Po wyleczeniu przebywał w USA, zbierając fundusze na rzecz Armii Republikańskiej. Po klęsce republikanów został internowany we francuskim obozie Le Vernet, wPirenejach[3]. Został zwolniony po interwencji m.in.Eleanor Roosevelt i Hemingwaya. Wyemigrował następnie do USA, a potem doMeksyku. Swoją fascynację tym krajem opisał w książceVulkanisches Land. Tam też zmarła na raka jego żona Mieke.
W 1946 ożenił się po raz trzeci, z amerykanką Margret (Peggy) Paul. Dwa lata później napisał powieśćSterne der Dämmerung. W 1949 r. odwiedził powojenne Niemcy. Od 1952 wiele podróżował, pracował nad różnymi projektami literackimi, wykonywał zamówienia dla stacji radiowych oraz kręcił filmy. W roku 1955 opublikował powieść historycznąAretino, a trzy lata później autobiografięDas Ohr des Malchus. W 1960 otrzymał nagrodę artystyczną Kraju Saary. Zmarł w Indiach podczas jednego ze swoich wyjazdów.