Prowadził badania w dziedzinieelektrochemii ikatalizy. Od 1904 rozpoczął prace nad równowagą reakcji powstawania amoniaku z atomów azotu i wodoru w wysokich temperaturach i wysokim ciśnieniu. Badania związane były z prognozowanym na lata 30. XX wieku głodem w Europie (gdzie w ciągu dwóch stuleci liczba mieszkańców zwiększyła się czterokrotnie). W badaniach wykorzystał odkrycie z lat 40. XIX wiekuJustusa von Liebiga, który zauważył, że wzrost roślin pobudzają związki azotu. Na początku wieku XX producenci rolni sprowadzali z Ameryki Płd.guano i importowalisaletrę zChile. Obydwie substancje były stosunkowo drogie i było ich zbyt mało, aby zaspokoić potrzeby rolników europejskich. W latach 1905–1910 opracował metodę syntezyamoniaku, nazwaną późniejmetodą Habera i Boscha. W 1908 Haber otrzymał po raz pierwszy ciekły amoniak metodą półprzemysłową. Proces, opatentowany przez Habera, polegał na wpompowywaniu do reaktorów azotu i wodoru, które pod wpływem wysokiej temperatury i ciśnienia w obecnościkatalizatorów łączyły się tworząc amoniak. W latach 1908–1913 Haber pracował – wspólnie ze współtwórcąBASF,Carlem Boschem (laureatem Nagrody Nobla w roku 1931 za rozwój wysokociśnieniowychprocesów technologicznych)[7] – nadwdrożeniem technologii w skali przemysłowej. W roku 1913 przedsiębiorstwo BASF wybudowało wLudwigshafen fabrykę, w której rozpoczęto produkcję amoniaku z wodoru i azotu z atmosfery. W prasie pisano w tym czasie, że Haber „zrobił chleb z powietrza”. Dziś światowa produkcja nawozów azotowych, wytwarzanych metodą Habera-Boscha, osiąga kilkaset milionów ton rocznie[8]. Dzięki produkcji nawozów azotowych Haber został milionerem. Poza majątkiem odkrycie dało mu sławę i zaszczyty. Stanął na czele Instytutu chemii fizykalnej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (dziś Instytut im. Habera).
Po wybuchuI wojny światowej amoniak zastąpił importowaną z Chile saletrę do produkcjimateriałów wybuchowych i amunicji. Niemcy szybko i tanio uzupełniały swoje arsenały zbrojeniowe. Haber na zlecenie niemieckiego Sztabu Generalnego rozpoczął pracę nad wykorzystaniem chemii na potrzeby armii (Konwencja haska z 1907 zabraniała stosowania broni chemicznej). W odpowiedzi na zapotrzebowanie niemieckiej armii, zamiast toluenu, zaproponował do produkcji trotylu stosowanie ksylenu i innych pochodnych ropy naftowej[3].
Traktował on swoją pracę jako patriotyczny obowiązek. Mówił, że nauka w czasie pokoju należy do całego świata, a w czasie wojny musi służyć państwu. Mówił swoim współpracownikom, że jeśli uda się szybko pokonać wrogów Niemiec, konflikt pochłonie mniej ofiar (Francuzi w tym czasie też pracowali nad rozwojem broni chemicznych). Podczas I wojny światowej był jednym z głównych organizatorów produkcji i zastosowaniagazów bojowych przez armię niemiecką m.in. podLangemark iYpres (II bitwa pod Ypres) i podBolimowem. Pod Ypres Haber osobiście nadzorował atak chemiczny. Notował spostrzeżenia objawów u konających żołnierzy. Generalicja niemiecka nie wykorzystała potencjału broni chemicznej, a naukowcy z Paryża i Londynu szybko rozszyfrowali skład chemiczny toksycznych substancji niemieckich. Zaangażowanie Habera w produkcję gazów bojowych doprowadziło do samobójstwa jego żonęClarę Haber, która nie mogła znieść obciążenia psychicznego, związanego z przyczynianiem się jej męża do śmierci żołnierzy[9] (zastrzeliła się z pistoletu służbowego Habera). Nazajutrz po pogrzebie żony Haber wyruszył na front wschodni ponownie testować gazy bojowe.
W 1917 roku ponownie się ożenił, tym razem z Charlotte Nathan, z którą miał dwójkę dzieci. Po zakończeniu I wojny zapadł na depresję[3].
W roku 1918 Haber został laureatemNagrody Nobla w dziedzinie chemii za opracowanie metody syntezy amoniaku. W tym czasie działał w odbudowie niemieckiego przemysłu wojennego. Kontynuował prace w tajnej fabryce w pobliżuWittenbergi. Stanął na czeleDeutsche Gesellschaft für Schädlingsbekämpfung – Niemieckiego Towarzystwa do Walki ze Szkodnikami. Szukał środków, którymi łatwo byłoby zabijać pchły, wszy i pluskwy, lęgnące się w magazynach czy ładowniach statków oceanicznych. To właśnie wtedy, w latach 20. XX wieku, jego współpracownicy pod jego nadzorem opracowali technologię produkcjicyklonu B, który chociaż początkowo był przewidziany jako środek dodezynfekcji idezynsekcji, został później zastosowany przezNiemców wkomorach gazowych podczasII wojny światowej. Granulki cyklonu zawierały toksycznycyjanowodór, który uwalniał się stopniowo, skutecznie niszcząc szkodniki. Cyklon B osiągnął sukces, a jego produkcja wynosiła setki ton. Haber pomagał też produkowaćiperyt Hiszpanii, która używała go w walce z powstańcami w Maroku. Jednocześnie próbował metodami elektrochemicznymi uzyskać złoto rozpuszczone w wodzie morskiej, by Niemcy mogły spłacić gigantyczne kontrybucje. Próby z uzyskaniem złota nie zakończyły się powodzeniem, miały jednak duże znaczenie naukowe (według wyliczeń badaczy zespołu Habera z 1923 r. w jednej tonie morskiej wody znajdowało się średnio 0,008 mg złota, co czyni wydobycie złota tą drogą nieopłacalnym).
Po dojściuHitlera do władzy w 1933 roku, w ramach czystek antyżydowskich Haber zmuszony został do zwolnienia swoich współpracowników pochodzenia żydowskiego, po czym sam złożył rezygnację. Wyjechał doWielkiej Brytanii, gdzie dostał ofertę pracy naUniversity of Cambridge. Po dwóch miesiącach opuścił Anglię ze względu na stan zdrowia i wyruszył w podróż w kierunku południowym, w poszukiwaniu cieplejszego klimatu. Miał ofertęChaima Weizmana (późniejszego pierwszego prezydenta Izraela) posady w tworzonym właśnieInstytucie Badawczym Daniela Sieffa. Stan zdrowia nie pozwalał mu jednak na tak daleką podróż. 29 stycznia 1934 zmarł wBazylei w Szwajcarii[10][6].
Albert Einstein napisał o nim: „Była to tragedia niemieckiego Żyda, tragedia wzgardzonej miłości”[11].
Cyklon B jako środek do zabijania ludzi odkryto przypadkiem. Stosowano go do odwszawiania ubrań skonfiskowanych więźniom przywożonym doobozów koncentracyjnych. Szybko okazało się, że cyjanowodór zawarty w cyklonie B szybciej działał na ludzi niż na owady. Cztery kilogramy cyklonu B były w stanie zabić ok. 1000 ludzi. Kilogram cyklonu B kosztował ok. 5 marek niemieckich. Po wojnie jeden z uczniów HaberaBruno Tesch, szef przedsiębiorstwa sprzedającego go do obozów, został skazany na śmierć. Udowodniono mu, że wiedział o przeznaczeniu preparatu.
↑Fritz Richard Stern: Dreams and delusions: the drama of German history. New Haven: Yale University Press, 1999.ISBN 0-300-07622-3. Brak numerów stron w książce
↑abcJohn Cornwell: Naukowcy Hitlera. Nauka, wojna i pakt z diabłem. Kraków: Etiuda, 2012, s. 53–76.ISBN 978-83-61516-88-0.
↑MagdaM.DunikowskaMagdaM.,LudwikL.TurkoLudwikL.,Fritz Haber: The Damned Scientist, „Angewandte Chemie International Edition”, 50 (43), 2011, s. 10050–10062,DOI: 10.1002/anie.201105425,arXiv:1112.0949(ang.).
↑abBretislavB.FriedrichBretislavB.,Fritz Haber: Chemist, Nobel Laureate, German, Jew. By Dietrich Stoltzenberg, „Angewandte Chemie International Edition”, 44 (26), 2005, s. 3957–3961,DOI: 10.1002/anie.200485206(ang.).
MagdaM.DunikowskaMagdaM.,LudwikL.TurkoLudwikL.,Fritz Haber: The Damned Scientist, „Angewandte Chemie International Edition”, 50 (43), 2011, s. 10050–10062,DOI: 10.1002/anie.201105425,arXiv:1112.0949(ang.).
