 | ||||||||||||||||||||||||
| #20, 5 | ||||||||||||||||||||||||
| rzucający obrońca/niski skrzydłowy | ||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1956 | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | 19 kwietnia 2022 | |||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 193 cm | |||||||||||||||||||||||
| Masa ciała | 86 kg | |||||||||||||||||||||||
| Kariera | ||||||||||||||||||||||||
| Aktywność | 1978–1993 | |||||||||||||||||||||||
| Szkoła średnia | Manual Arts (Los Angeles, Kalifornia) | |||||||||||||||||||||||
| College | Portland State (1974–1978) | |||||||||||||||||||||||
| Draft | 1978, numer: 8 | |||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
Freeman Williams (ur.15 maja1956 wLos Angeles, zm.19 kwietnia2022[1]) –amerykańskikoszykarz, występujący na pozycji obrońcy.
Na liście najlepszych strzelców w historiiNCAA zajmuje drugie miejsce z łączną liczbą 3249 punktów, tuż zaPete’em Maravichem[2]. W trakcie swojej kariery uczelnianej zostawał dwukrotnie (1977 – 38,8 pkt., 1978 – 35,9) liderem strzelców ligi[2]. Swój życiowy rekord zanotował 3 lutego 1978 roku, zdobywając 81 punktów w spotkaniu z Rocky Mountain[2]. Wcześniej, 9 lutego 1977 roku uzyskał 71 punktów podczas konfrontacji z Southern Oregon[2]. Trzecim najlepszym, pod względem zdobyczy punktowych, spotkaniem okazała się rywalizacja z uczelnią George Fox, która odbyła się 13 stycznia 1978 roku. Williams zdobył wtedy 66 punktów[2]. Jego średnia zdobytych punktów (38,8) z 1977 roku jest szóstą najwyższą w historii rozgrywekNCAA, przy czym pierwsze trzy należą do Maravicha[2].
W 1977 roku zdobył wraz z reprezentacją USA złoty medal podczasletniej uniwersjady wSofii[3]. W kadrze występował między innymi z takimi zawodnikami jak:Larry Bird,Darrell Griffith, czySidney Moncrief[3].
W 1978 roku został wybrany wdrafcie doNBA z numerem ósmym przezBoston Celtics[4]. Niecałe dwa miesiące później, jeszcze przed rozpoczęciem sezonu, został wytransferowany doSan Diego Clippers wraz zKevinem Kunnertem,Kermitem Washingtonem orazSidneyem Wicksem[5]. Do Bostonu trafili natomiastNate Archibald,Marvin Barnes,Billy Knight oraz dwa wybory drugich runddraftu 1981 (Danny Ainge) i1983 (Rod Foster)[5].
Jako debiutant notował średnio 10,4 punktu[5]. Rok później jego średnia wzrosła do 18,4 punktu, a w trzecim roku kariery do 19,3 punktu[5]. 20 stycznia 1982 został wymieniony doAtlanty Hawks, w zamian zaCharliego Crissa orazAla Wooda[5]. W nowym klubie jego minuty gry zostały ograniczone do nieco ponad 8 na mecz, na czym ucierpiały statystyki. Kolejny sezon (1982/83) rozpoczął w barwachUtah Jazz. Został zwolniony po rozegraniu zaledwie 18 spotkań sezonu zasadniczego, 21 grudnia 1982[5].
Po opuszczeniu ligi był bez pracy przez kilka lat, borykając się z uzależnieniem odkokainy. Postawiono mu również zarzuty za jej posiadanie[6].
W 1985 dostał szansę od zespołuTampa Bay Thrillers z ligiCBA. Stał się jedną z jej gwiazd, notując średnio podczas sezonu regularnego 22 punkty na mecz[7]. Ustanowił też rekord finałów ligi, trafiając 36 z 37 rzutów wolnych, podczas całej serii finałowej (97,3%)[7]. W spotkaniu numer 2 oraz 4 zanotował po 43 punkty, natomiast w spotkaniu numer 7 – 47, co zapewniło mu tytuł MVP finałów[7]. Thrillers pokonali wtedy Detroit Spirits 4-3, sięgając po mistrzostwo[8].
Dzięki dobrym występom w CBA otrzymał możliwość powrotu do NBA. 27 grudnia 1985 podpisał 10-dniowy kontrakt zWashington Bullets, a następnie kolejny[5]. Łącznie w barwach zespołu ze stolicy rozegrał 9 spotkań, notując 7,7 punktu[5]. Był to jego ostatni epizod z NBA. Sezon dokończył w CBA, zdobywając kolejne mistrzostwo z Tampa Bay Thrillers, jednak już w marginalnej roli. Rok później próbował jeszcze swoich sił w lidze filipińskiej, po czym w jego życiu nastąpił kolejny rozbrat z zawodową koszykówką, a Williams udzielał się jedynie podczas turniejówstreetballowych. W 1993 roku zaliczył kolejny epizod w lidze USBL, a jego zespół zdobył nawet mistrzostwo ligi, jednak po raz kolejny przy jego marginalnym wkładzie.
Magazyn koszykarski Slam uznał go za jedną z największych gwiazdkoszykówki ulicznej w historii[9][10].
W 1992 zagrał niewielką rolę w komediiBiali nie potrafią skakać, u bokuWesleya Snipesa orazWoody'ego Harrelsona[11]. Wcielił się w fikcyjną postać legendystreetballa – Ducka Johnsona[12].
Mistrzuniwersjady (1977)[3]| Pierwsza runda | |
|---|---|
| Druga runda |
| EBA | |
|---|---|
| CBA |
|
