Jego pierwszym trenerem był pisarzErich Segal[1]. Pierwszy sukces lekkoatletyczny odniósł w 1969, kiedy wygrał bieg na 6 mil na akademickich mistrzostwach Stanów Zjednoczonych (NCAA). W 1970 został mistrzem USA (AAU) na 3 mile i 6 mil. Zdobywał później mistrzostwo Stanów Zjednoczonych na 6 mil w 1971, na10 000 metrów w 1974, 1975 i 1977 oraz wbiegu przełajowym od 1970 do 1973. W 1971 zwyciężył na 10 000 m i wbiegu maratońskim naigrzyskach panamerykańskich w Cali.
Naigrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium najpierw zajął 5. miejsce w biegu na 10 000 m (zarówno w eliminacjach, jak i w finale poprawiając rekord USA na tym dystansie[2]), a tydzień później zdobył złoty medal w biegu maratońskim. Cztery lata później naigrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu zajął 2. miejsce w biegu maratońskim zaWaldemarem Cierpinskim zNRD.
Shorter cztery razy z rzędu (w latach 1971–1974) zwyciężył w prestiżowymmaratonie rozgrywanym w Fukuoce[3]. Zakończył karierę lekkoatlety w 1979.
W latach 1899–1932 bieg odbywał się na dystansie 10 mil (9144 m). Mistrzostwa miały charakter otwarty, co oznaczało, że mogli w nich brać udział zawodnicy z innych krajów.
W latach 1925–1932 bieg odbywał się na dystansie 15 mil (24 135 m). Mistrzostwa miały charakter otwarty, co oznaczało, że mogli w nich brać udział zawodnicy z innych krajów.
↑abcdefghijklmNajlepszy Amerykanin w biegu finałowym, w mistrzostwach występują też zawodnicy z innych krajów
W latach 1899–1931, bieg rozgrywano na dystansie dwóch mil (3 218 metra), 1933–1939 – 5000 metrów, 1932, 1940–1986 – trzech mil (4 827 metrów). Od 1987 bieg odbywa się na dystansie 3000 metrów, a od 2015 w lata nieparzyste na dystansie trzech mil.
