| Kardynał biskup | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 1462 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 lutego 1518 |
| Arcybiskup Sorrento | |
| Okres sprawowania | 1501–1512 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia | 1496 |
| Kreacja kardynalska | 31 maja 1503 |
| Kościół tytularny | SS. Giovanni e Paolo |
| Data konsekracji | 1496 |
|---|---|
| Konsekrator |
Francisco de Remolins (ur. w1462 wLleidzie, zm.5 lutego1518 wRzymie) – hiszpańskikardynał.
Urodził się w 1462 roku w Lleidzie[1]. Studiował naUniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskałdoktorat utroque iure[2]. W młodości wziął ślub, jednak po pewnym czasie małżonkowie rezeszli się, a sakrament został unieważniony[2]. Następnie został doradcąFerdynanda Aragońskiego i nauczycielemCezara Borgii[2]. Po przyjęciuświęceń kapłańskich zostałprotonotariuszem apostolskim i audytoremRoty Rzymskiej[2]. W 1496 roku został wybranybiskupem pomocniczym Lleidy i przyjąłsakrę[2]. Dwa lata później, wraz z generałem dominikanów,Gioacchino Torrianim pojechał doFlorencji by rozpocząć procesHieronima Savonaroli[2]. Wkrótce potem zrezygnował z zarządzania diecezją i został gubernatorem Rzymu, prowadząc represję wobec wrogów papieża (zwłaszczaOrsinich iColonnów)[2]. W 1501 roku zostałarcybiskupemSorrento[1]. 31 maja 1503 roku został kreowanykardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularnySS. Giovanni e Paolo[1]. Po elekcjiJuliusza II, obawiając się represji wobec zwolenników Borgiów, uciekł z Rzymu[2]. Jednak papież, widząc w nim zdolnego dyplomatę napisał do niego przyjazny list i nakłonił do powrotu[2]. Udało mu się uzyskać dziedzictwoRomanii odRepubliki Wenecji[2]. W 1504 roku zostałbiskupemFermo. W latach 1511–1513 byłwicekrólem Neapolu[2]. W 1511 roku zostałarchiprezbiterembazyliki liberiańskiej, a rok później zrezygnował z archidiecezji Sorrento[1]. Pełnił rolęadministratora apostolskiegoPerugii (1503–1506),Palermo (1512–1518),Sarno (1513–1517),Gallipoli (1513–1518) iLavelli (1515)[1]. 16 marca 1517 roku został podniesiony do rangikardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarnąAlbano[1]. Zasiadał w trzyosobowej komisji kardynalskiej, która sądziłaBandinella Sauliego,Adriana Castello iAlfonsa Petrucciego za próbę otruciaLeona X (Petrucci został skazany na śmierć)[2]. Zmarł 5 lutego 1518 roku w Rzymie[2].