Fale akustyczne – zaburzeniegęstości iciśnienia rozchodzące się w ośrodku w postacifali podłużnej, któremu towarzysządrganiacząsteczek ośrodka. Ośrodki, w których takie fale mogą się poruszać, toośrodki sprężyste (ciało stałe,ciecz igaz). Zaburzenia te polegają na przenoszeniuenergii mechanicznej przez drgające cząstki ośrodka (zagęszczenia i rozrzedzenia) bez zmiany ich średniego położenia. Falą akustyczną nazywa się zarówno falę, która powoduje wrażenie słuchowe (dźwięk), czylifalę dźwiękową, jak i fale o częstotliwościach i amplitudach przekraczających zakresludzkiego słuchu, ponieważ właściwości fizyczne tych fal są bardzo podobne.

Źródłem dźwięków słyszalnych są ciała wprawione w drgania, którychenergia jest dostateczna, aby wywołać w ludzkim organie słuchu (uchu) najsłabsze wrażenia słuchowe. Oznacza to, żenatężenie dźwięków musi przekraczaćpróg słyszalności.

Fale dźwiękowe w płynach, ciałach stałych isuperpłynach transportują również masę^[1].

• Wysokość dźwięku zależy odczęstotliwości – im większa częstotliwość fali, tym wyższy dźwięk.
• Głośność dźwięku zależy odnatężenia – jeśli rośnie natężenie fali, dźwięk jest głośniejszy, choć zależność między natężeniem a głośnością nie jest liniowa.
• Barwa dźwięku zależy odskładu widmowego fali akustycznej – pozwala np. odróżniać dźwięki wytwarzane przez różne źródła.

Dźwięki, ze względu na ich częstotliwośćf, dzieli się na^[2]:

• infradźwięki – poniżej 16Hz
• dźwięki – od 16 Hz do 20kHz – zakres słyszalny przez ludzi (wraz z wiekiem zakres ten zmniejsza się, szczególnie dla wysokich częstotliwości; zob.granice słyszalności)
• ultradźwięki – powyżej 20 kHz
• hiperdźwięki – powyżej 10¹⁰ Hz.

Ze względu na postać widma, dźwięki można sklasyfikować następująco:

• owidmie dyskretnym:
  • proste – dźwięki, których częstotliwość, a zatem i wysokość, jest ściśle określona;
  • harmoniczne – składające się z wielu tonów prostych, przy czym widmo to ma charakter okresowy (np. mowa, śpiew, muzyka); ich wysokość jest również ściśle określona i zgodna z wysokościątonu podstawowego;

• owidmie ciągłym:
  • szum – dźwięki, których widmo jest w większości zakresu słyszalności zrównoważone,
  • hałas – dźwięki zazwyczaj o nadmiernym natężeniu.

Prędkości rozchodzenia się fal dźwiękowych w niektórych ośrodkach:

ośrodek	temperatura [°C]	prędkość [m/s]
tlen	0	317,2
powietrze	0	331,3
wodór	0	1268
woda	15	1450
ołów	20	1230
rtęć	20	1407
miedź	20	3560
aluminium	20	5100
żelazo	20	5130

Zobacz hasłofala akustyczna w Wikisłowniku

• prędkość dźwięku
• bariera dźwięku
• granice słyszalności
• efekt Dopplera
• fala elektromagnetyczna
• pamięć rtęciowa

• Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Fizyka,Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1991, wyd. 3,ISBN 83-204-1192-0.
• Robert Resnick, David Halliday,Podstawy fizyki. Tom I, wydanie IX,Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1993,ISBN 83-01-09323-4, s. 496-.
• I.W. Sawieliew: Wykłady z fizyki 2. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 353-.ISBN 83-01-11605-6.

• Fale mechaniczne
• Akustyka

• Kontrola autorytatywna potrzebuje polskiej etykiety