Dach hełmowy, hełm (niem.Helm) – zwieńczenie wieży (dach) o konstrukcjidrewnianej, rzadziej murowanej zcegły lub kamienia, zwykle o ozdobnym kształcie[1].
Drewniane hełmy, których konstrukcja stanowi specyficzny rodzajwięźby dachowej, kryte byłyblachą (zwykleołowianą lubmiedzianą), niekiedygontem lubdachówką, współcześnie stosuje się najczęściej niepalną konstrukcjęstalową.
W różnych epokach historycznych i regionach dachy hełmowe przyjmowały różne formy. W okresie średniowiecza miały formęstożka lubostrosłupa. Wpóźnym gotyku były ozdabiane dodatkowo galeryjką,lukarnami,sterczynami czy szczytami. Bardziej skomplikowane formy, składające się z kilku brył, pojawiły się wrenesansie. Wbaroku miały szczególnie ozdobne kształty (hełm baniasty, cebulasty, gruszkowy), składające się z powierzchni wypukłych, rozszerzający się powyżej podstawy dachu, zbudowane nakrążynach. Takie hełmy charakterystyczne są również dla architektury cerkiewnej. W okresie klasycyzmu popularne były hełmy o kształcieobelisku[2].
 | Zobacz hasłohełm w Wikisłowniku |