 | |
| władca Korei (Koguryŏ) | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | Munjamyŏng |
| Dane biograficzne | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Dzieci | Choda (조다) |
Changsu lubJangsu[1] (ur. 394, zm. 491) – 20. władcaKoguryŏ, największego zTrzech Królestw Korei[2]. SynKwanggaet’o Wielkiego, panował w latach 413–491.
Czas jego panowania był „złotym wiekiem” Koguryŏ[3], kiedy państwo to było jednym z mocarstw w Azji Wschodniej[4][5][6]. Utrzymał tereny podbite przez jego ojca[7], ale znany był również ze swoich zdolności dyplomatycznych[8][9]. Podobnie jak jego ojciec Kwanggaet’o, Changsu również miał nadzieję na jednośćTrzech Królestw Korei[10]. Ponadto jego długie panowanie pozowliło na udoskonalenie politycznych, ekonomicznych i administracyjnych sfer funkcjonowania państwa[8]. Jest także znany z wystawieniaSteli Kwanggaet’o, poświęconej sukcesom jego ojca. ImięChangsu (kor. 장수,chiń. 長壽) oznacza „długie życie”, pasując do jego wieloletnich rządów przez 78–79 lat, aż do naturalnej śmierci w wieku 98 lat[8].
Podczas swojego panowania zmienił oficjalną nazwęKoguryŏ (고구려) na skróconąKoryŏ (고려), od której pochodzi słowoKorea w językach indoeuropejskich.
Podczas swego wczesnego panowania, Jangsu poświęcił wiele wysiłków na rzecz stabilizacji kraju, który doświadczył nagłego rozrostu terytorialnego, będącego bezpośrednim skutkiem podbojówKwanggaet’o. Nowy król nakazał zbudować grobowiec dla swojego ojca, a wraz z nim imponujący, wysoki na 6 metrów obelisk z wygrawerowanym opisem panowania Kwanggaet’o.
W roku427 przeniósł stolicę z Kungnae (dzisiejszeJi’an na granicy chińsko-koreańskiej) doPjongjangu[11], co pomogło w osiągnięciu dobrobytu kulturowego i gospodarczego[10][12].
Kiedy Changsu objął koreański tron, sprzyjający Korei okres rozbicia w Chinach zbliżał się do końca[12]. Kontrolę nad północną częścią Chin skonsolidowała wówczasPółnocna dynastia Wei. Koreański władca był jednak w stanie wykorzystać sytuację polityczną w Chinach na swoją korzyść[9].
Changsu utrzymywał kontakty zWei, a oba państwa ustanowiły formalne stosunki dyplomatyczne w roku 435. Relacje te okazały się przydatne, ponieważ Koguryŏ rywalizowało zBaekje, które potajemnie dążyło do sojuszu wojskowego z Wei przeciwko Koguryŏ. Wei zobowiązało się nie ingerować w sprawy Korei[13].
W roku 479 nawiązał przyjazne stosunki z koczownikamiRouran, mając na celu wywieranie politycznej presji na Północne Wei[13].
Dzięki udanej polityce międzynarodowej, Korea utrzymała względny pokój z nie-Koreańskimi sąsiadami i nie była zagrożona z północnego zachodu, aż najazdu chińskiego w 598[1].