Deneuve (1952)Deneuve iNino Castelnuovo podczas włoskiej premiery filmuParasolki z Cherbourga (1965)David Bailey i Deneuve (1967)Deneuve (1969)Deneuve iJack Lemmon w filmieKwietniowe szaleństwa (1969)Deneuve na planie filmuLiza (1972)Deneuve (1983)
Urodziła się 22 października 1943 o godz. 13:35 w klinice przy cité des Fleurs 22 w17. dzielnicy Paryża[1]. Jest trzecią z czterech córek aktorów, Maurice’a Dorléaca (zm. 4 grudnia 1979) iRenée Deneuve[2]. Matka zrezygnowała z kariery scenicznej i zajmowała się domem, ojciec pracował jako aktor przy dubbingu zagranicznych filmów, a później jako przedstawiciel wytwórniParamount. Dorastała z dwiema starszymi siostrami: Danielle (ur. 1936) iFrançoise (ur. 1942, zm. 1967), i młodszą siostrą, Sylvie (ur. 1946)[3].
Uczęszczała do szkoły wyznaniowej Lamazou i liceum La Fontaine[4]. Byłaintrowertycznym dzieckiem[5]. Przerwała naukę na półtora roku przed uzyskaniem świadectwa maturalnego[6].
Pierwszą pracę podjęła w studiu dubbingowym Paramount[7]. Zachęcona przez ojca, rozpoczęła karierę filmową. Zadebiutowała na wielkim ekranie jako nastolatka występem w filmieAndré Hunebelle’aLes Collégiennes(inne języki) (1956)[8]. Następnie zagrała w filmie Jacques’a WillaLes petits chats, który z powoducenzury nie trafił do dystrybucji[8]. Przy okazji kręcenia tego filmu zaczęła występować pod nazwiskiem matki[8]. Następnie zagrała siostrę Dominique (Françoise Dorléac w filmieMichela Fermauda(inne języki)Les portes claquent (1960), Catherine w filmieJacques’a-Gérarda Cornu(inne języki)L’Homme à femmes(inne języki) (1960)[9]. Wystąpiła jako Sophie, jedna z tytułowych bohaterek, w filmieMarka AllégretaParisiennes (1961), a niedługo przed rozpoczęciem zdjęć do tej produkcji przefarbowała włosy na blond[10]. Następnie zagrała w dwóch krytycznie przyjętych filmach: Manuelle w komedii Grishy M. DabataA szatan prowadził bal (Et satan conduit le bal, 1962) i Justine Morand w dramacie wojennym swojego ówczesnego partnera życiowegoRogera VadimaWystępek i cnota (Le vice et la vertu, 1963)[11].
Próbując poradzić sobie z tragiczną śmiercią siostryFrançoise Dorléac, która zginęła w wypadku samochodowym w czerwcu 1967, całkowicie poświęciła się pracy[18]. Zagrała Anne w komediiMichela Deville’aBenjamin, czyli pamiętnik cnotliwego młodzieńca (Benjamin ou les Mémoires d’un puceau, 1968) oraz główne role żeńskie w dwóch krytycznie przyjętych filmach: tytułową bohaterkę dramatuJeana Aurela(inne języki)Manon 70(inne języki) (1968) i baronowąMarię Vetserę we francusko-brytyjskiej superprodukcjiTerence’a YoungaMayerling (1968)[19]. Przychylne recenzje zebrała po występie w roli Lucile w filmieAlaina CavalieraZawirowania serca (La chamade, 1968)[20].
W drugiej połowie 1968 wyjechała doHollywood, gdzie nakręciła filmStuarta RosenbergaKwietniowe szaleństwa (Prima aprilis, 1969), za występ w którym zebrała mieszane recenzje[21]. Podczas pobytu w USA udzieliła okładkowego wywiadu redakcji czasopisma „Life”, pojawiła się na okładce „Newsweeka”, a redaktorzy gazety „Look” okrzyknęli ją „najpiękniejszą kobietą świata”[22]. W latach 1969–1977 reklamowała perfumyChanel No. 5 na amerykańskim rynku[23].
Zagrała u bokuMarcello Mastroianniego główne role żeńskie w dramatach:To się zdarza tylko innym (Ça n’arrive qu’aux autres, 1971)Nadine Trintignant(inne języki) iLiza (La cagna, 1972)Marco Ferreriego oraz w komediach:Największe wydarzenie od czasu, kiedy człowiek stanął na księżycu (L'Événement le plus important depuis que l’homme a marché sur la Lune, 1973)Jacques’a Demy’ego iNie dotykaj białej kobiety! (Touche pas à la femme blanche, 1974)Marco Ferreriego[28]. W międzyczasie wystąpiła także w drugoplanowej roli Cathy w kryminaleGliniarz (Un flic, 1972), ostatnim filmie wyreżyserowanym przezJeana Pierre’a Melville’a przed jego śmiercią w sierpniu 1973[29]. Następnie zagrała w filmach:Kobieta w czerwonych butach (La femme aux bottes rouges, 1974)Juana-Luisa Buñuela(inne języki),Czyny szlachetnego rodu (Fatti di gente per bene, 1974)Mauro Bologniniego,Zig-Zig (1975)Claude’a Berriego,Agresja (L’Agression, 1975)Gérarda Piresa(inne języki),Pigalak (Hustle, 1975)Roberta Aldricha, jednak żaden z nich nie osiągnął sukcesu komercyjnego, za to większość zebrała krytyczne recenzje[30]. NadZig-Zig pracowała także jako producentka filmowa z ramienia własnej firmy – Films de la Citrouille[31].
Kolejny sukces osiągnęła dzięki roli Nelly w ciepło przyjętym przez krytykę i kasowym filmieJeana-Paula RappeneauSamotnik (Le sauvage, 1975), za którą była nominowana donagrody Cezara dla najlepszej aktorki[32]. Następnie zagrała Elizę, żonę głównego bohatera psychologicznego thrilleraDino RisiegoAnima persa (Ames perdues, 1976) zVittorio Gassmanem[33]. W swoim kolejnym filmie, dramacieClaude LelouchaSi c’était à refaire (1976), po raz pierwszy w karierze wcieliła się w postać matki[34]. Wystąpiła także w krytycznie przyjętym przez krytyków dramacie wojennymDicka Richardsa(inne języki)Maszeruj albo giń (March or Die, 1977)[35].
W 1988 założyła spółkę Deneuve S.A., która zajmowała się zarządzaniem działalnością handlową prowadzoną przez aktorkę[49]. Do końca lat 80. Deneuve zagrała jeszcze w kilku filmach:Zmącone śledztwo (Agent trouble, 1987)Jeana-Pierre’a Mocky’ego,Fréquence meurtre (1988)Élisabeth Rappeneau(inne języki) iDziwne miejsce na spotkanie (Drôle d’endroit pour une rencontre, 1988)François Dupeyrona(inne języki), którego była także współproducentką[50]. Za występ wDziwnym miejscu…, którego była także współproducentką, po raz piąty w karierze była nominowana do nagrody Cezara dla najlepszej aktorki[51].
W 2001 została ambasadorką reklamową marki kosmetycznejL’Oréal[66]. W tym samym roku zagrała królowe w filmach:Je rentee à la maison (2001)Manoela De Oliveiry,Tomcio Paluch (Le petit poucet, 2001)Oliviera Dahana iD’Artagnan (2001)Petera Hyamsa[67]. Następnie wystąpiła – inkasując 450 tys. euro – w roli Gaby, antypatycznej pani domu i jednej z tytułowych bohaterek muzycznego filmu kryminalnegoFrançois Ozon8 kobiet (8 femmes, 2002), który osiągnął komercyjny sukces i był nominowany doEuropejskiej Nagrody Filmowej i przyniósł Deneuve – oraz reszcie obsady – Srebrnego NiedźwiedziaMFF w Berlinie za wybitny wkład artystyczny[68]. Zagrała Fanette w krytycznie przyjętym przez recenzentów dramacie romantycznymTonie MarshallAu plus près du paradis (2002) i Delfinę w dramacie przygodowymManoela de OliveiryRuchome słowa (Um filme falado, 2003)[69].
Z reżyseremRogerem Vadimem ma syna, Christiana (ur. 1963)[72]. 19 sierpnia 1965 poślubiła fotografa Davida Baileya, z którym rozstała się w 1968, a dwa lata później sfinalizowała rozwód[73]. Do grudnia 1970 przez dwa lata pozostawała w nieformalnym związku z reżyseremFrançois Truffautem[74]. W latach 1971–1974 była związana z aktoremMarcello Mastroiannim, z którym ma córkę,Chiarę (ur: 28 maja 1972)[75]. W latach 80. była związana z dziennikarzem Pierre’em Lescure’em[76].
W 1971 podpisała się pod tzw. deklaracją „Manifest 343”, opowiadając się za prawem kobiet do przerywania ciąży[77]. Uczestniczy w akcjach charytatywnych mających na celu zbiórkę pieniędzy na walkę zAIDS[78]. Byłaambasadorem dobrej woli UNESCO[79]. Współpracowała także z organizacjami charytatywnymi:Amnesty International, Childrens of Africa, Reporters Sans Frontieres, Restos du Coeur i Perce-Neige[56]. Choć stroni od publicznego angażowania się w kwestie polityczne, jej poglądy można określić jakolewicowe[80].
.jpg)
