Głownia ciężka, ok. 17–25 cm długa[4], dość szeroka (ok. 4 cm przy głowni długiej na ok. 20 cm), jednosieczna, z ostrzem wygiętym w kształt litery „S”[1]. U nasady głowni zazwyczaj umieszczano jako ozdobę głowę słonia, stąd inna nazwa: „sztylet słoniowy”[4][1].
Rękojeść długa na ok. 50 cm (znacznie dłuższa od głowni), stalowa, pusta w środku (można ją było odkręcać[4]). Dzięki długiej rękojeści i ciężkiej głowni, broń ta nadawała się zarówno do pchnięcia, jak i cięcia, a długa rękojeść umożliwiała chwyt oburęczny[1]. Na ogół klasyfikowana jako nóż[2][3] lubsztylet[4], ale za względu na specyfikę budowy i użycia określana też jako „sztylet-topór”[1] lub wręcz jakotopór o nietypowo zamontowanej głowni (wzdłużnie, nie poprzecznie do rękojeści)[5].
↑abcdeE. Jaiwant Paul: Arms and armour: traditional weapons of India. Delhi: Roli, 2005, s. 71.ISBN 81-7436-340-8.
↑abWalter Buehr: Warriors’ weapons. New York: Crowell, 1963, s. 171.
↑abBhuj. W: George Stone: A glossary of the construction, decoration, and use of arms and armor in all countries and in all times: together with some closely related subjects. Mineola, N.Y: Dover Publications, 1999, s. 112.ISBN 0-486-40726-8.
↑abcdGerald Weland: Knives, swords, daggers. New York: Barns & Nobles, 2004, s. 184.
↑Michael D. Coe: Swords and Hilt Weapons. New York: Barns & Nobles, 1993, s. 197.
_-_03.jpg)