Ardaryk (łac. Ardaricus) – królGepidów, grupy dawnych plemiongermańskich, blisko spokrewnionej zGotami. Jeden z dowodzących w bitwie naPolach Katalaunijskich po stronieHunów.
Od IV do połowy V wieku Gepidzi znajdowali się pod zwierzchnictwemHunów, którychwładcą był wówczasAttyla. Ardaryk był jego bliskim doradcą. W 451 r., w bitwie na Polach Katalaunijskich Ardaryk stanął na czele swojego ludu po stronie Hunów walczących zcesarstwem zachodniorzymskim[1][2][3][4].
Wojskami rzymskimi dowodziłFlawiusz Aecjusz, wspierany przezWizygotów, pod wodzą królaTeodoryka orazFranków salickich (Saliów),Burgundów,Sasów, częśćAlanów. Wojskami Hunów dowodziłAttyla, wspierany przez oddziały Gepidów pod wodzą Ardaryka,Ostrogotów, Alanów,Skirów,Rugiów, Burgundów iTuryngów. Bitwa była bardzo zacięta i krwawa. Po klęsce pozwolił Hunom wycofać się[2][4][5][6].
Po śmierci Attyli władza uległa podziałowi pomiędzy jego synów, co osłabiło Hunów. Ardaryk stanął na czele buntu koalicji różnych plemion germańskich przeciwko Hunom. Pokonał ich wbitwie nad rzeką Nedao w 454 r., podczas której zginął m.in. najstarszy syn, a zarazem następcaAttyli –Ellak. Klęska ta przyczyniła się do upadku wpływów i terroru Hunów wEuropie. W rezultacie zwycięskiej bitwy Ardaryk przeniósł się z Gepidami doSiedmiogrodu i założył swoje państwo na wschód od rzeki Cisy, nad środkowym Dunajem (Panonia), terenach dzisiejszych Węgier wschodnich orazRumunii zachodniej[2][7][8]. Zwycięstwo Ardaryka przyczyniło się do znacznych zmian geopolitycznych w regionie[9].