Brał udział wwojnie o niepodległość Algierii[4]. Od 5 września 1963 do 8 marca 1979 sprawował funkcję ministra spraw zagranicznych podczas prezydenturyAhmada Ben Belli iHuari Bumediena[4]. W 1974 roku był przewodniczącym 29. SesjiZgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rok później brał udział w mediacjach pomiędzy skonfliktowanym ze sobąIrakiem iIranem, które zaowocowały podpisaniemporozumienia w Algierze. Jeszcze w tym samym roku negocjował z terrorystąIlichem Ramírezem Sánchezem znanym jako „Carlos-Szakal”. Terrorysta po negocjacjach z Butefliką wypuścił na wolność wszystkich uczestników zebraniaOPEC, których porwał w trakcie spotkania wWiedniu[5]. Po śmierci Bumediena był typowany jako jeden z potencjalnych następców. Przedstawił wówczas program opierający się na założeniachwolnego rynku. Walkę o władzę przegrał zSzadlim Bendżedidem, który po skonsolidowaniu władzy wykluczył go z partyjnego kierownictwa[4]. W 1981 roku wyemigrował z kraju. Do Algierii powrócił w 1987 roku. W latach 90. powrócił do czynnej polityki krajowej stając się jednym z liderówFrontu Wyzwolenia Narodowego[3].
Z poparciem wojska izwiązków zawodowych wystartował w wyborach 15 kwietnia 1999[5]. W kampanii wyborczej obiecywał doprowadzenie do zakończenia trwającejwojny domowej. Zwyciężył w pierwszej turze wyborów prezydenckich uzyskując 73,8% głosów. 27 kwietnia 1999 oficjalnie objął urząd zastępując prezydentaLiamine Zérouala. Głównym zadaniem początków prezydencji Buteflika było przywrócenie pokoju i zwalczenie terrorystycznego fundamentalizmu islamskiego[4]. Nowo wybrany prezydent postanowił zaprowadzić porządek metodami pokojowymi. Świeżo po wyborach ogłosił on chęć przeprowadzeniaamnestii dla rebeliantów którzy dobrowolnie złożą broń. Propozycja prezydenta została poddana pod głosowanie wreferendum, program pojednania narodowego poparło 98% wyborców. Amnestia przyczyniła się do wygaśnięcia konfliktu i rozpuszczenia się grup rebelianckich[5]. W 2000 roku doszło do samorozwiązania partyzanckich armii. Walkę z rządem kontynuowała zaledwie garstka najbardziej radykalnych islamistów oraz powstała później lokalna siatkaAl-Ka’idy[6]. Po zakończeniu konfliktu funkcjonowanie partii fundamentalistycznych w dalszym ciągu pozostało zakazane a wojsko pozostawiło w swoich rękach duży stopień władzy. W 2006 roku z inicjatywy prezydenta doszło do powszechnej amnestii bojowników odsiadujących wyroki. Amnestia odbyła się w ramach programu Karta Pokoju i Narodowego Pojednania (uchwalonej w referendum w 2005 roku)[6][5].
Po rozwiązaniu kwestii wojny domowej, uregulował sytuację mniejszościberberyjskiej. Za jego rządów, 9 kwietnia 2002 wprowadzono poprawkę konstytucji, wedle którejjęzyk berberyjski stał się drugim językiem urzędowym kraju. Zmiana zahamowała widoczne w poprzednich latach napięcia pomiędzy rządem a Berberami. Prezydent odstąpił tym samym od prowadzonej przez poprzednie rządy polityki arabizacji[5][4].
Rządy Butefliki związane są z liberalizacją gospodarki. Polityka ta w połączeniu z podwyższeniem cen ropy naftowej przyczyniła się do poprawy sytuacji ekonomicznej[4]. Napływające do kasy państwa pieniądze prezydent wykorzystał do inwestycji w obiekty i infrastrukturę użyteczności publicznej, w tym mieszkania komunalne[5].
8 kwietnia 2004 uzyskał reelekcję zdobywając 84,9% głosów[4]. Wybory w 2004 roku były pierwszymi w pełni demokratycznymi wyborami w historii kraju[4]. W 2007 roku prezydent potwierdził swoją władzę po tym gdy wwyborach parlamentarnych większość zdobył sprzyjający mu blok partyjny[4]. 11 kwietnia 2009 zostałwybrany na trzecią kadencję z poparciem 90,2% głosów[7].
Od grudnia 2010 do kwietnia 2011 roku przez kraj przetoczyła się fala protestów antyrządowych na faliarabskiej wiosny. W rezultacie wystąpień, władze ogłosiły zniesienie obowiązującego od 1992 roku stanu wyjątkowego i obniżenie cen żywności. Wystąpienia w porównaniu z krajami regionu miały niewielki wymiar[8][5]. Wybory parlamentarne przeprowadzone 10 maja 2012 wygrał prezydencki Front Wyzwolenia Narodowego. Prezydencka formacja zwiększyła w wyborach stan posiadania miejsc w parlamencie o siedem miejsc. Drugie miejsce zajęło z kolei sympatyzujące z prezydentemZgromadzenie Narodowo-Demokratyczne. Nowym premierem zostałAbd al-Malik Sallal[5].
W ostatnich wyborach prezydenckich przeprowadzonych 17 kwietnia 2014 zdobył 81,53% głosów. Tym samym zapewnił sobie czwartą, pięcioletnią kadencję na stanowisku. Jego główny kontrkandydat, były premierAli Benflis zdobył 12,18% głosów[9].
2 kwietnia 2019 Buteflika zrezygnował ze sprawowania urzęduprezydenta Algierii, na co wpływ miały trwające od lutegomasowe protesty przeciwko jego rządom[10]. Pod presją ze strony protestujących, 11 marca prezydent zrezygnował z ubiegania się o reelekcję wwyborach prezydenckich przewidzianych na 18 kwietnia i nakazał ich przełożenie[11][12].
.jpg)
