Chór Roskilde Cathedrals Boys śpiewającya cappella (2004)
A cappella[akapˈpɛlla] (pol. „jak w kaplicy”, w luźnym tłumaczeniu: „w stylu kościelnym”[1]) – styl muzyczny polegający na wykonywaniu przezchórutworów wielogłosowych bez towarzyszeniainstrumentów[2]. Ów styl wykształcił się na grunciemuzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne dookreślenie dokonało się w teorii muzyki w I połowie XVII wieku.
Początkowo termina cappella odnosił się do wykonawstwa muzyki sakralnej, w obecnie używanym znaczeniu jest to każdy rodzaj kompozycji (i techniki) chóralnej, wykonywanej bez towarzyszenia instrumentów. Styla cappella narodził się w czasach kompozytoraJosquin des Prés pod koniec XV wieku, a popularność osiągnął w wieku XVI[3], kiedy to kompozytorGiovanni Pierluigi da Palestrina pisał utwory wykonywane w watykańskiejkaplicy Sykstyńskiej. W kompozycjach tego rodzaju nie zamieszczano żadnych informacji dotyczących akompaniamentu, który miał towarzyszyć śpiewowi. Do wieku XVII śpiewa cappella ustąpił miejsca wokalno-instrumentalnemu stylowikantatowemu.
W Polsce najwybitniejszym przedstawicielem stylua cappella byłWacław z Szamotuł[4].
