Śluby zakonne[1] (profesja zakonna) – wKościele katolickim – zobowiązanie członka danej wspólnoty do przestrzegania radewangelicznych:czystości,ubóstwa iposłuszeństwa (wobec przełożonychzakonnych orazpapieża).
Kościół katolicki zalicza śluby zakonne uroczyste i proste oraz przyrzeczeniatercjarskie luboblackie dosakramentaliów, ustanowionych przez Kościół, różniących się odsakramentów ustanowionych przezJezusa Chrystusa.
Istnieją śluby czasowe i wieczyste – osoba składająca je (profes) ślubuje żyć w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie do końca życia. W zależności odcharyzmatu danego zakonu możliwe są jeszcze inne śluby, np. wzakonie pijarów składany jest ślub szczególnej troski wwychowywaniu dzieci i młodzieży, natomiastjezuici składają dodatkowy ślub posłuszeństwapapieżowi w sprawachmisji. Z kolei w zakoniebenedyktynów ślubuje się: stałość (stabilitas), obyczaje monastyczne (conservatio morum) i posłuszeństwo (oboedientia), zaś usióstr Misjonarek Miłości Matki Teresy z Kalkuty istnieje dodatkowy ślub służby najbiedniejszym z biednych.
W Towarzystwie Jezusowym (Zakonie Jezuitów) w ogóle nie ma ślubów czasowych. Po dwóch latachnowicjatu jezuita składa śluby wieczyste proste, a po odpowiednim czasie próby, zakończonym tzw. trzecią probacją, składa tzw. ostatnie śluby. Jezuita, który jest bratem zakonnym składa śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Podobne śluby składa jezuita-koadiutor do spraw duchowych (coadiutor spiritualis). A profes czterech ślubów składa cztery śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz posłuszeństwo papieżowi w sprawach misji.
Złamanie ślubu jestgrzechem ciężkim. Natomiast usiłowanie zawarciamałżeństwa przez zakonnika, który złożył śluby wieczyste, jest obwarowane karąinterdyktu.
Kościół katolicki inaczej interpretuje śluby (łac.votum) zakonne proste lub uroczyste, które obowiązują pod grzechem, a przyrzeczenia (łac.promissio), które nie obowiązują pod grzechem. Śluby zakonne (profesja rad ewangelicznych), przyrzeczenia tercjarskie lub oblackie nie włączają osoby je składającej do stanu duchownego. Osobą duchowną staje się od momentu przyjęcia święceń diakonatu.
Osoby, które złożyły śluby zakonne proste lub uroczyste, albo przyrzeczenia tercjarskie lub oblackie, mogą odejść dobrowolnie ze zgromadzenia zakonnego, zakonu ścisłego, bądź zakonu świeckiego lub oblacji i powrócić bez grzechu do stanu świeckiego (w przypadku duchowieństwa) po otrzymaniu na własną, pisemną prośbęIndultu wydanego na piśmie przez kompetentną do tego władzę duchowną. Mogą też zostać wydalone ze zgromadzenia zakonnego lub zakonu po udzieleniu im pisemnejdyspensy od ślubów, albo przyrzeczeń, zawartej wAkcie wydalenia, który jest najcięższą karą w zakonie. W przypadku ślubów zakonnych prostych, przyrzeczeń tercjarskich lub oblackich, zwolnienia z nich udziela wyższy przełożony zakonny lubbiskup w przypadku zgromadzeń zakonnych na prawachdiecezjalnych. W przypadku ślubów zakonnych uroczystych zwolnienia od nich udziela odpowiednia do tegodykasteria przyStolicy Apostolskiej, czyliKongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
| Informacje w projektach siostrzanych |
 Definicje słownikowe wWikisłowniku |