Robak pasożytniczy rozprzestrzenia się w wyniku ukąszeniameszek z gatunkuSimulium[1]. Zazwyczaj do wystąpienia zakażenia konieczne jest kilka ukąszeń[3]. Owady te zamieszkują obszary przyrzeczne, od czego choroba bierze swoją nazwę[2]. Po zakażeniu robakiem w organizmie człowieka rozwijają sięlarwy, które następnie przemieszczają się do skóry[1]. Dzięki temu mogą zainfekować kolejną meszkę, która ugryzie chorego[1]. Istnieje wiele sposobów diagnozowania choroby: umieszczeniebiopsji skóry wroztworze fizjologicznym i obserwowanie pojawienia się larw; poszukiwanie larw gołym okiem; szukanie dorosłych robaków w podskórnych guzkach[4].
Lekiem z wyboru w leczeniu onchocerkozy jestiwermektyna w jednorazowej dawce 150 mg/kg masy ciałap.o.; leczenie należy powtarzać co 6–12 miesięcy. Poraża on pasożyty przez otwarcie kanałów chlorkowych. Zabija głównie mikrofilarie, ale wykazuje ograniczone działanie wobec dorosłych postaci robaków (aczkolwiek może zapobiegać uwalnianiu mikrofilarii przez samice nicieni). Inną metodą jest operacyjne usunięcie dorosłych robaków (nodulektomia).
Szczepionka przeciwko chorobie nie istnieje[1]. Zapobieganie zachorowaniu sprowadza się do unikania ukąszeń meszek[5]. Może to obejmować korzystanie zrepelentów i noszenie odpowiednich ubrań[5]. Inne działania mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się choroby polegają na zmniejszaniu populacji meszek przez opryski za pomocąinsektycydów[1]. Wysiłki mające prowadzić do eradykacji choroby opierają się na leczeniu całych grup ludzi wdrażanym w niektórych regionach świata regularnie dwa razy do roku[1]. Do leczenia osób zakażonych używa się iwermektyny podawanej w odstępach od sześciu do dwunastu miesięcy[1][6]. Takie leczenie zabija larwy, ale nie dorosłe robaki[7].Doksycyklina, lek zabijający bakterieWolbachiazamieszkujące pasożyta, zdaje się osłabiać robaki i również bywa zalecany w leczeniu[7]. Stosuje się również chirurgiczne usuwanie podskórnych guzów[6].
↑9. Filariasis. W: Lok, James B., Walker, Edward D., Scoles, Glen A.: Medical entomology. Bruce F. Eldridge, John D. Edman, J. Edman. Wyd. Revised. Dordrecht: Kluwer Academic, 2004, s. 301.ISBN 978-1-4020-1794-0.
↑Reddy M, Gill SS, Kalkar SR, Wu W, Anderson PJ, Rochon PA. Oral drug therapy for multiple neglected tropical diseases: a systematic review. „JAMA”. 298 (16), s. 1911–24, October 2007.DOI:10.1001/jama.298.16.1911.PMID:17954542.
Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. wydanie III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 496-497.ISBN 83-200-2748-9.
