| dbo:abstract | - A crozier is an anatomical feature of many fungi in the phylum Ascomycota that forms at the base of asci and looks like a hook-topped shepherd’s staff or stylized religious crosier. Croziers resemble and function similarly to clamp connections on the dikaryotic hyphae of Basidiomycota. During initial ascus formation in Ascomycota fruitbodies, the crozier helps to maintain the dikaryotic state of both the ascus itself and of the side branch that will continue propagation of the hyphae. The tips of developing asci on these ascogenous hyphae curl over. One haploid nucleus migrates into the curved tip while the other compatible haploid nucleus remains in the penultimate space below the hook. The ascus itself forms as a radiating spur branch at the top of the hook. Each nucleus divides, resulting in the formation of a pair of compatible nuclei, i.e. a dikaryon, in the ascus. Two sister nuclei remain, one in the basal cell and the other in the crozier. The tip of the crozier then fuses with the penultimate cell and walls itself off from the ascus by the formation of a septum. The nucleus from the crozier migrates into the penultimate cell where the other nucleus remains, thus maintaining a dikaryotic state. Below the base of the ascus, these nuclei migrate together into a growing side branch which is capable of repeating the ascus-crozier formation process indefinitely. Mature croziers are detectable through microscopic examination of mature asci as small curved bridges at the basal septa. A significant minority of Ascomycota lack croziers, hence the presence or absence of croziers is an important taxonomic character. (en)
- El crozier es un rasgo anatómico de muchos hongos del filo Ascomycota que se forma en la base de la asca y parecen bastones de pastor con una estructura en forma de gancho o báculos religiosos estilizados. Durante la formación inicial del asca, el crocier ayuda a mantener un estado dicariótico en el asca inicial y en su rama lateral que continuará el crecimiento extendido de las hifas ascendentes en los cuerpos frutales de los Ascomycota. Las puntas de la formación de ascas en estas hifas ascógenas se enroscan. Un núcleo haploide migra hacia la punta curvada mientras que el otro núcleo haploide compatible permanece en el penúltimo espacio debajo de la estructura con forma de gancho. Cada núcleo se divide, lo que da lugar a la formación de un par de núcleos compatibles, es decir, un dicarión, en el asca. Quedan dos núcleos hermanos, uno en la célula basal y el otro en el crozier. La punta del crozier se fusiona con la penúltima célula mientras se amurallan del asca mediante la formación de un tabique. El núcleo del crozier migra a la penúltima célula uniéndose al otro núcleo, manteniendo así un estado dicariótico. Estos núcleos migran hacia una rama lateral que crece desde la base del asca que repite la formación del asca-crozier innumerables veces. Los croziers maduros son detectables a través del examen microscópico de las ascas maduras como pequeños puentes curvos en los septos basales. Una minoría de las ascas carecen de croziers, por lo que la presencia o ausencia de croziers es un carácter taxonómico importante. Los croziers se asemejan y funcionan de manera similar a las conexiones de fíbula en las hifas dicarióticas de los Basidiomycota. (es)
- Pastorałka (ang. crozier) – anatomiczna struktura tworząca się u podstawy worków niektórych grzybów z typu workowców (Ascomycota). Swoim wyglądem przypomina pastorał. Spełnia podobne zadanie, jak sprzążki u dikariotycznych grzybów z typu podstawczaków (Basidiomycota). Podczas początkowego formowania się worka w owocnikach workowców pastorałki pomagają utrzymać stan dikariotyczny zarówno samego worka, jak i gałęzi bocznej, która będzie kontynuowała wytwarzanie workotwórczych strzępek. Końcówki rozwijających się worków na tych askogennych strzępkach zawijają się. Jedno jądro haploidalne migruje do zakrzywionej końcówki, podczas gdy inne zgodne jądro haploidalne pozostaje w przedostatniej przestrzeni poniżej zagiętego pastorałowato końca strzępki. Każde jądro dzieli się, w wyniku czego w worku tworzy się para zgodnych jąder, czyli dikarion. Pozostają dwa siostrzane jądra; jedno w komórce podstawnej, a drugie w pastorale. Końcówka pastorału łączy się następnie z przedostatnią komórką i odgradza przegrodą. Jądro pastorału migruje do przedostatniej komórki, w której pozostaje drugie jądro, utrzymując w ten sposób stan dikariotyczny. Poniżej podstawy worka jądra te migrują razem do rosnącej gałęzi bocznej, która jest w stanie w nieskończoność powtarzać proces formowania się worek-pastorałek. Dojrzałe pastorałki można wykryć poprzez badanie mikroskopowe dojrzałych worków jako małe zakrzywione mostki przy przegrodach. U niektórych workowców brak pastorałek, stąd obecność lub brak pastorałek ma istotne znaczenie przy oznaczaniu gatunków. (pl)
|
