dbo:abstract | - Una simfonia coral és una composició musical per a orquestra, cor i, de vegades, solistes, la qual s'adhereix, generalment, en el seu funcionament intern i arquitectura musical global a la forma musical simfònica. El terme «simfonia coral» en aquest context va ser encunyat per Hector Berlioz en descriure la seva obra Roméo et Juliette en la seva introducció de cinc paràgrafs per a aquesta obra. L'antecessor directe de la simfonia coral és la Novena Simfonia de Ludwig van Beethoven. La Novena de Beethoven recull part de l'Ode an die Freude (Cant de joia), un poema de Friedrich Schiller, amb text cantat per solistes i cor en el seu últim moviment. És el primer exemple d'ús en un compositor important de la veu humana al mateix nivell que els instruments en una simfonia. Alguns compositors del segle xix, en particular Felix Mendelssohn i Franz Liszt, van seguir a Beethoven en la producció d'obres simfòniques corals. El gènere es va desenvolupar àmpliament en el segle xx, amb obres notables com les compostes per Benjamin Britten, Gustav Mahler, Serguei Rakhmàninov, Dmitri Xostakóvitx, Ígor Stravinski i Ralph Vaughan Williams, entre d'altres. Des de finals del segle XX i començaments del segle xxi s'han compost diverses obres noves d'aquest gènere, entre elles les escrites per Tan Dun, Philip Glass, Hans Werner Henze i Krzysztof Penderecki. La intenció era que la simfonia coral romangués en el gènere simfònic, fins i tot amb la seva fusió d'elements dramàtics o narratius que es derivaven de la inclusió de les paraules. Amb aquest objectiu, les paraules van ser tractades simfònicament per perseguir finalitats no narratives, a través de l'ús freqüent de la repetició de paraules i frases importants i la reordenació, transposició i omissió de passatges lingüístics. El text va arribar a determinar l'esquema simfònic bàsic, mentre que l'orquestra transmetia les idees musicals en un grau similar al del cor i els solistes. Fins i tot amb un èmfasi simfònic, una simfonia coral era influenciada sovint en la forma musical i el contingut per una narració externa, fins i tot en les parts on no hi havia cant. (ca)
- السيمفونية الكورالية هي تأليف موسيقي للأوركسترا والجوقة (الكورال) وأحيانًا للمغنيين المنفردين الذين يتقيدون بشكل واسع، في أعمالهم الداخلية وهندستهم الموسيقية الشاملة، بالشكل الموسيقي السيمفوني. صاغ هيكتور بيرليوز مصطلح «السيمفونية الكورالية» في هذا السياق عندما وصف سيمفونية روميو وجولييت بهذا الاسم في مقدمتها المكونة من خمس فقرات. السيمفونية الكورالية السالفة بشكل مباشر هي السيمفونية التاسعة لودفيج فان بيتهوفن. تتضمن سيمفونية بيتهوفن التاسعة جزءًا من قصيدة «نشيد الفرح» لفريدريك شيلر، وقد غُنيت من قِبل مغنيين منفردين وجوقة في الحركة الأخيرة. إنها أول مثال على استخدام رئيسي للصوت البشري في سيمفونية بنفس مستوى الآلات الموسيقية. تبع عدد قليل من مؤلفي القرن التاسع عشر، لا سيما فيليكس مندلسون وفرانز ليزت، بيتهوفن في تأليف أعمال الكورال السيمفونية. أُلِفت أعمال بارزة من هذا النوع في القرن العشرين من قبل جوستاف مالر وإيجور سترافينسكي ورالف فوغان ويليامز وبنجامين بريتن ودميتري شوستاكوفيتش، من بين آخرين. شهدت السنوات الأخيرة من القرن العشرين وبداية القرن الحادي والعشرين العديد من الأعمال الجديدة من هذا النوع، من بينها مؤلفات بيتر ماكسويل ديفيز وتان دون وفيليب جلاس وهانس فيرنر هينز وكرزيستوف بينديريكي وويليام بولكوم وروبرت ستراسبورغ. يشير مصطلح «السيمفونية الكورالية» إلى نية المؤلف في أن يكون العمل سيمفونيًا، حتى مع تضمين عناصر سردية أو درامية تنبع من الكلمات. لتحقيق هذه الغاية، غالبًا ما يتم التعامل مع الكلمات بشكل سيمفوني لتحقيق غايات غير سردية، من خلال استخدام التكرار المتواتر للكلمات والعبارات المهمة، ونقل أو إعادة ترتيب أو حذف فقرات من النص المحدد. غالبًا ما يحدد النص المخطط الأساسي للسيمفونية، في حين أن دور الأوركسترا في نقل الأفكار الموسيقية مشابه في الأهمية لدور الجوقة والمغنين المنفردين. حتى مع التركيز السيمفوني، غالبًا ما تتأثر السيمفونية الكورالية في الشكل والمضمون الموسيقي بسرد خارجي، حتى في الأجزاء التي لا يوجد فيها غناء. (ar)
- Simfonikantato estas nomo por muzikaj verkoj, kiuj kombinas la de la simfonio kun tiu de la kantato (soloa kaj/aŭ ĥorkantado), precipe en la romantisma muziko. Famaj ekzemploj por simfonikantatoj estas: * Ludwig van Beethoven: 9-a simfonio kun la finalĥoraĵo * Felix Mendelssohn Bartholdy: „laŭdokanto“ * : 7-a simfonio * Gustav Mahler: 2-a, 3-a, 4-a kaj 8-a simfonio samkiel Das Lied von der Erde (La kanto pri la tero) * Aleksandr Skrjabin: * Dmitrij Ŝostakoviĉ: , , kaj * Igor Stravinski: (eo)
- A choral symphony is a musical composition for orchestra, choir, and sometimes solo vocalists that, in its internal workings and overall musical architecture, adheres broadly to symphonic musical form. The term "choral symphony" in this context was coined by Hector Berlioz when he described his Roméo et Juliette as such in his five-paragraph introduction to that work. The direct antecedent for the choral symphony is Ludwig van Beethoven's Ninth Symphony. Beethoven's Ninth incorporates part of the Ode an die Freude ("Ode to Joy"), a poem by Friedrich Schiller, with text sung by soloists and chorus in the last movement. It is the first example of a major composer's use of the human voice on the same level as instruments in a symphony. A few 19th-century composers, notably Felix Mendelssohn and Franz Liszt, followed Beethoven in producing choral symphonic works. Notable works in the genre were produced in the 20th century by Gustav Mahler, Igor Stravinsky, Ralph Vaughan Williams, Benjamin Britten and Dmitri Shostakovich, among others. The final years of the 20th century and the opening of the 21st century have seen several new works in this genre, among them compositions by Mikis Theodorakis, Peter Maxwell Davies, Tan Dun, Philip Glass, Hans Werner Henze, Krzysztof Penderecki, William Bolcom and Robert Strassburg. The term "choral symphony" indicates the composer's intention that the work be symphonic, even with its fusion of narrative or dramatic elements that stems from the inclusion of words. To this end, the words are often treated symphonically to pursue non-narrative ends, by use of frequent repetition of important words and phrases, and the transposing, reordering or omission of passages of the set text. The text often determines the basic symphonic outline, while the orchestra's role in conveying the musical ideas is similar in importance to that of the chorus and soloists. Even with a symphonic emphasis, a choral symphony is often influenced in musical form and content by an external narrative, even in parts where there is no singing. (en)
- Sinfoniekantate ist eine Bezeichnung für musikalische Werke, die die Form der Sinfonie mit der Kantate (Solo- und/oder Chorgesang) verbinden, besonders in der Musik der Romantik. Beispiele für Sinfoniekantaten sind: * Ludwig van Beethoven: 9. Sinfonie mit dem Schlusschor An die Freude * Hector Berlioz: Roméo et Juliette * Felix Mendelssohn Bartholdy: Lobgesang * Franz Liszt: Dante-Sinfonie und Faust-Sinfonie * Asger Hamerik: 7. Sinfonie * Jean Louis Nicodé: Das Meer op. 31, Gloria! op. 34 * Gustav Mahler: 2., 3., 4. und 8. Sinfonie sowie Das Lied von der Erde * Max Reger: Der 100. Psalm in vier Sätzen, die den Sätzen einer Sinfonie entsprechen * Dmitri Schostakowitsch: 2. („An den Oktober“), 3. („Zum 1. Mai“), 13. („Babi Jar“) und 14. Sinfonie * Alexander Skrjabin: 1. Sinfonie * (1915–2003): Leaves of Grass: A Choral Symphony (1992) * Igor Strawinski: Psalmensinfonie * Ralph Vaughan Williams: A Sea Symphony (de)
- Una sinfonía coral es una composición musical para orquesta, coro y, en ocasiones, solistas, la cual se adhiere, generalmente, en su funcionamiento interno y arquitectura musical global a la forma musical sinfónica. El término «sinfonía coral» en este contexto fue acuñado por Hector Berlioz al describir su obra Roméo et Juliette en su introducción de cinco párrafos para dicha obra. El antecesor directo de la sinfonía coral es la Novena Sinfonía de Ludwig van Beethoven. La Novena de Beethoven recoge parte de la Ode an die Freude (Oda a la Alegría), un poema de Friedrich Schiller, con texto cantado por solistas y coro en su último movimiento. Es el primer ejemplo de uso en un compositor importante de la voz humana al mismo nivel que los instrumentos en una sinfonía. Algunos compositores del siglo XIX, en particular Felix Mendelssohn y Franz Liszt, siguieron a Beethoven en la producción de obras sinfónicas corales. El género se desarrolló ampliamente en el siglo XX, con obras notables como las compuestas por Benjamin Britten, Gustav Mahler, Sergéi Rajmáninov, Dmitri Shostakóvich, Ígor Stravinski y Ralph Vaughan Williams, entre otros. Desde finales del siglo XX y comienzos del siglo XXI se han compuesto varias obras nuevas de este género, entre ellas las escritas por Tan Dun, Philip Glass, Hans Werner Henze y Krzysztof Penderecki. La intención era que la sinfonía coral permaneciera en el género sinfónico, incluso con su fusión de elementos dramáticos o narrativos que se derivaban de la inclusión de las palabras. Con este objetivo, las palabras fueron tratadas sinfónicamente para perseguir fines no narrativos, a través del uso frecuente de la repetición de palabras y frases importantes y la reordenación, transposición y omisión de pasajes lingüísticos. El texto llegó a determinar el esquema sinfónico básico, mientras que la orquesta transmitía las ideas musicales en un grado similar al del coro y los solistas. Incluso con un énfasis sinfónico, una sinfonía coral era influenciada a menudo en la forma musical y el contenido por una narración externa, incluso en las partes donde no había canto. (es)
- Une symphonie chorale est une composition musicale pour orchestre, chœur et parfois chanteur soliste qui, dans son fonctionnement interne et son architecture musicale générale, adhère largement à la forme musicale de la symphonie. Le terme, dans ce contexte, est l'invention d'Hector Berlioz quand il décrit son œuvre Roméo et Juliette dans son introduction à ce travail. L'antécédent direct de la symphonie chorale est la Symphonie nº 9 de Ludwig van Beethoven. Elle incorpore une partie de l'Ode à la joie, un poème de Friedrich von Schiller, avec le texte chanté par des solistes et le chœur dans le dernier mouvement. C'est le premier exemple d'utilisation par un compositeur majeur de la voix humaine au même titre que les instruments d'une symphonie. (fr)
- 合唱交響曲(がっしょうこうきょうきょく、仏: Symphonie chorale)は、内容的、全体の音楽構造はおおまかに交響曲形式に準拠しつつ、管弦楽、合唱、そして時に独唱者のために書かれた音楽作品である。この意味における「合唱交響曲」という用語はエクトル・ベルリオーズが自作の『ロメオとジュリエット』を表現すべく、同作品への5段落から成る序文において用いた造語であった。これにじかに先立つ合唱交響曲はルートヴィヒ・ヴァン・ベートーヴェンの交響曲第9番である。ベートーヴェンの第9はフリードリヒ・シラーが著した「歓喜の歌」(Ode an die Freude)の一部を取り入れ、終楽章ではそのテクストが独唱者と合唱によって歌われる。これが主要作曲家が交響曲の内に楽器と同じ水準で人の声を使用した最初の例となっている。 フェリックス・メンデルスゾーンやフランツ・リストを筆頭に、19世紀の作曲家には合唱付き交響作品の創作によりベートーヴェンに続く者が少数現れた。このジャンルで特筆すべき作品は、20世紀になってグスタフ・マーラー、イーゴリ・ストラヴィンスキー、レイフ・ヴォーン・ウィリアムズ、ベンジャミン・ブリテン、ドミートリイ・ショスタコーヴィチら他により生み出されていった。20世紀の終わりから21世紀のはじめにかけてもピーター・マックスウェル・デイヴィス、譚盾、フィリップ・グラス、ハンス・ヴェルナー・ヘンツェ、クシシュトフ・ペンデレツキ、ウィリアム・ボルコム、らの作品としてこの分野への新作が登場した。 『合唱交響曲』という用語は、言葉の使用に由来する物語的、もしくは劇的な要素を混合しつつも、作品を交響曲にしたいという作曲者の意思を表している。このため、使われるテクストは重要な語句やフレーズを何度も繰り返す、変更する、順序を入れ変える、一部を省略するなどされ、言葉が物語とは異なる結果を求めて交響的に扱われることがしばしばある。音楽的着想を伝達するという管弦楽の役割が重要性において合唱や独唱者と同等である一方、テクストが交響曲としての基本的骨組みを決定していくことも珍しくない。交響曲であることを強調しつつも、合唱交響曲は往々にして音楽形式や内容面において、歌唱のない場面においても外的な物語の影響を受けている。 (ja)
- Una sinfonia corale è una composizione musicale per orchestra, coro e talvolta cantante solista che, nei suoi meccanismi interni e nell'architettura musicale generale, aderisce ampiamente alla forma musicale sinfonica. Il termine "sinfonia corale" in questo contesto fu coniato da Hector Berlioz quando descrisse la sua Roméo et Juliette come tale nella sua introduzione di cinque paragrafi a quell'opera. L'antecedente diretto della sinfonia corale è la Nona sinfonia di Ludwig van Beethoven. La Nona di Beethoven incorpora parte dell'Inno alla gioia, una poesia di Friedrich Schiller, con testo cantato da solisti e coro nell'ultimo movimento. È il primo esempio dell'uso da parte di un grande compositore in una sinfonia della voce umana allo stesso livello degli strumenti. Alcuni compositori del XIX secolo, in particolare Felix Mendelssohn e Franz Liszt, seguirono Beethoven nella creazione di opere sinfoniche corali. Notevoli opere del genere furono prodotte nel XX secolo da Gustav Mahler, Sergej Rachmaninov, Igor' Stravinskij, Ralph Vaughan Williams, Benjamin Britten e Dmitrij Šostakovič, tra gli altri. Gli ultimi anni del XX secolo e l'inizio del XXI secolo hanno visto diverse nuove opere in questo genere, tra cui composizioni di Peter Maxwell Davies, Tan Dun, Philip Glass, Hans Werner Henze, Krzysztof Penderecki, William Bolcom e Robert Strassburg. Il termine "sinfonia corale" indica l'intenzione del compositore che l'opera sia sinfonica, anche con la sua fusione di elementi narrativi o drammatici che deriva dall'inclusione delle parole. A tal fine le parole sono spesso trattate in modo sinfonico per perseguire fini non narrativi, ricorrendo spesso alla ripetizione di parole e frasi importanti e alla trasposizione, riordino o omissione di passaggi del testo stabilito. Il testo determina spesso il profilo sinfonico di base, mentre il ruolo dell'orchestra nel trasmettere le idee musicali è simile per importanza a quello del coro e dei solisti. Anche con un'enfasi sinfonica, una sinfonia corale è spesso influenzata nella forma e nel contenuto musicali da una narrazione esterna, anche nelle parti in cui non è possibile cantare. (it)
- Uma sinfonia coral é uma composição musical para orquestra, coro e, por vezes, solistas e vocalistas que, em sua arquitetura musical geral e em sua estrutura interna adere de maneira abrangente à forma musical sinfônica. O termo "sinfonia coral", neste contexto, foi cunhado pelo compositor francês Hector Berlioz, para descrever sua obra , na introdução de cinco parágrafos que fez à peça. O antecedente direto da sinfonia coral é a Nona Sinfonia de Ludwig van Beethoven, que incorporou parte da Ode an die Freude ("Ode à Alegria"), um poema de Friedrich Schiller, com o texto sendo cantado por solistas e por um coro no seu último movimento. Esta obra de Beethoven foi o primeiro exemplo em que um grande compositor utilizou numa sinfonia a voz humana com o mesmo nível de destaque que os instrumentos. Alguns poucos compositores do século XIX, entre eles Felix Mendelssohn e Franz Liszt, seguiram os passos de Beethoven e produziram obras sinfônicas com coros. O gênero se desenvolveu ainda mais no século XX, com obras célebres produzidas pro Benjamin Britten, Gustav Mahler, Sergei Rachmaninoff, Dmitri Shostakovich, Igor Stravinsky e Ralph Vaughan Williams, entre outros. Nos últimos anos do século e no início do século XXI diversas novas obras do gênero surgiram, por compositores como Tan Dun, Philip Glass, Hans Werner Henze e Krzystof Penderecki. A intenção original da sinfonia coral era permanecer sendo 'sinfônica', mesmo com a peculiar fusão de elementos narrativos ou dramáticos surgidos da inclusão de palavras. Para isto, as letras eram trabalhadas de maneira sinfônica, para que atingissem propósitos não-narrativos, através do uso da repetição frequente de palavras e frases importantes, e da transposição, reordenação e omissão de passagens linguísticas. O texto passou a determinar a estrutura sinfônica básica, enquanto a orquestra expressava as ideias musicais de maneira semelhante aos coro e aos solistas. Mesmo com a ênfase sinfônica, uma sinfonia coral frequentemente pode ter sido influenciada, em sua forma e conteúdo, por uma narrativa externa - mesmo em partes onde nada está sendo cantado. (pt)
- Вока́льная симфо́ния (также хорова́я или хора́льная симфо́ния; англ. choral symphony) — общее название симфонических произведений, написанных для хора a cappella, либо для хора и/или солистов-вокалистов в сопровождении каких-либо исполнителей-инструменталистов, вплоть до расширенного состава участников большого симфонического оркестра. (ru)
|
rdfs:comment | - Simfonikantato estas nomo por muzikaj verkoj, kiuj kombinas la de la simfonio kun tiu de la kantato (soloa kaj/aŭ ĥorkantado), precipe en la romantisma muziko. Famaj ekzemploj por simfonikantatoj estas: * Ludwig van Beethoven: 9-a simfonio kun la finalĥoraĵo * Felix Mendelssohn Bartholdy: „laŭdokanto“ * : 7-a simfonio * Gustav Mahler: 2-a, 3-a, 4-a kaj 8-a simfonio samkiel Das Lied von der Erde (La kanto pri la tero) * Aleksandr Skrjabin: * Dmitrij Ŝostakoviĉ: , , kaj * Igor Stravinski: (eo)
- Вока́льная симфо́ния (также хорова́я или хора́льная симфо́ния; англ. choral symphony) — общее название симфонических произведений, написанных для хора a cappella, либо для хора и/или солистов-вокалистов в сопровождении каких-либо исполнителей-инструменталистов, вплоть до расширенного состава участников большого симфонического оркестра. (ru)
- السيمفونية الكورالية هي تأليف موسيقي للأوركسترا والجوقة (الكورال) وأحيانًا للمغنيين المنفردين الذين يتقيدون بشكل واسع، في أعمالهم الداخلية وهندستهم الموسيقية الشاملة، بالشكل الموسيقي السيمفوني. صاغ هيكتور بيرليوز مصطلح «السيمفونية الكورالية» في هذا السياق عندما وصف سيمفونية روميو وجولييت بهذا الاسم في مقدمتها المكونة من خمس فقرات. السيمفونية الكورالية السالفة بشكل مباشر هي السيمفونية التاسعة لودفيج فان بيتهوفن. تتضمن سيمفونية بيتهوفن التاسعة جزءًا من قصيدة «نشيد الفرح» لفريدريك شيلر، وقد غُنيت من قِبل مغنيين منفردين وجوقة في الحركة الأخيرة. إنها أول مثال على استخدام رئيسي للصوت البشري في سيمفونية بنفس مستوى الآلات الموسيقية. (ar)
- Una simfonia coral és una composició musical per a orquestra, cor i, de vegades, solistes, la qual s'adhereix, generalment, en el seu funcionament intern i arquitectura musical global a la forma musical simfònica. El terme «simfonia coral» en aquest context va ser encunyat per Hector Berlioz en descriure la seva obra Roméo et Juliette en la seva introducció de cinc paràgrafs per a aquesta obra. L'antecessor directe de la simfonia coral és la Novena Simfonia de Ludwig van Beethoven. La Novena de Beethoven recull part de l'Ode an die Freude (Cant de joia), un poema de Friedrich Schiller, amb text cantat per solistes i cor en el seu últim moviment. És el primer exemple d'ús en un compositor important de la veu humana al mateix nivell que els instruments en una simfonia. (ca)
- A choral symphony is a musical composition for orchestra, choir, and sometimes solo vocalists that, in its internal workings and overall musical architecture, adheres broadly to symphonic musical form. The term "choral symphony" in this context was coined by Hector Berlioz when he described his Roméo et Juliette as such in his five-paragraph introduction to that work. The direct antecedent for the choral symphony is Ludwig van Beethoven's Ninth Symphony. Beethoven's Ninth incorporates part of the Ode an die Freude ("Ode to Joy"), a poem by Friedrich Schiller, with text sung by soloists and chorus in the last movement. It is the first example of a major composer's use of the human voice on the same level as instruments in a symphony. (en)
- Sinfoniekantate ist eine Bezeichnung für musikalische Werke, die die Form der Sinfonie mit der Kantate (Solo- und/oder Chorgesang) verbinden, besonders in der Musik der Romantik. Beispiele für Sinfoniekantaten sind: (de)
- Una sinfonía coral es una composición musical para orquesta, coro y, en ocasiones, solistas, la cual se adhiere, generalmente, en su funcionamiento interno y arquitectura musical global a la forma musical sinfónica. El término «sinfonía coral» en este contexto fue acuñado por Hector Berlioz al describir su obra Roméo et Juliette en su introducción de cinco párrafos para dicha obra. El antecesor directo de la sinfonía coral es la Novena Sinfonía de Ludwig van Beethoven. La Novena de Beethoven recoge parte de la Ode an die Freude (Oda a la Alegría), un poema de Friedrich Schiller, con texto cantado por solistas y coro en su último movimiento. Es el primer ejemplo de uso en un compositor importante de la voz humana al mismo nivel que los instrumentos en una sinfonía. (es)
- Une symphonie chorale est une composition musicale pour orchestre, chœur et parfois chanteur soliste qui, dans son fonctionnement interne et son architecture musicale générale, adhère largement à la forme musicale de la symphonie. Le terme, dans ce contexte, est l'invention d'Hector Berlioz quand il décrit son œuvre Roméo et Juliette dans son introduction à ce travail. (fr)
- Una sinfonia corale è una composizione musicale per orchestra, coro e talvolta cantante solista che, nei suoi meccanismi interni e nell'architettura musicale generale, aderisce ampiamente alla forma musicale sinfonica. Il termine "sinfonia corale" in questo contesto fu coniato da Hector Berlioz quando descrisse la sua Roméo et Juliette come tale nella sua introduzione di cinque paragrafi a quell'opera. L'antecedente diretto della sinfonia corale è la Nona sinfonia di Ludwig van Beethoven. La Nona di Beethoven incorpora parte dell'Inno alla gioia, una poesia di Friedrich Schiller, con testo cantato da solisti e coro nell'ultimo movimento. È il primo esempio dell'uso da parte di un grande compositore in una sinfonia della voce umana allo stesso livello degli strumenti. (it)
- 合唱交響曲(がっしょうこうきょうきょく、仏: Symphonie chorale)は、内容的、全体の音楽構造はおおまかに交響曲形式に準拠しつつ、管弦楽、合唱、そして時に独唱者のために書かれた音楽作品である。この意味における「合唱交響曲」という用語はエクトル・ベルリオーズが自作の『ロメオとジュリエット』を表現すべく、同作品への5段落から成る序文において用いた造語であった。これにじかに先立つ合唱交響曲はルートヴィヒ・ヴァン・ベートーヴェンの交響曲第9番である。ベートーヴェンの第9はフリードリヒ・シラーが著した「歓喜の歌」(Ode an die Freude)の一部を取り入れ、終楽章ではそのテクストが独唱者と合唱によって歌われる。これが主要作曲家が交響曲の内に楽器と同じ水準で人の声を使用した最初の例となっている。 (ja)
- Uma sinfonia coral é uma composição musical para orquestra, coro e, por vezes, solistas e vocalistas que, em sua arquitetura musical geral e em sua estrutura interna adere de maneira abrangente à forma musical sinfônica. O termo "sinfonia coral", neste contexto, foi cunhado pelo compositor francês Hector Berlioz, para descrever sua obra , na introdução de cinco parágrafos que fez à peça. O antecedente direto da sinfonia coral é a Nona Sinfonia de Ludwig van Beethoven, que incorporou parte da Ode an die Freude ("Ode à Alegria"), um poema de Friedrich Schiller, com o texto sendo cantado por solistas e por um coro no seu último movimento. Esta obra de Beethoven foi o primeiro exemplo em que um grande compositor utilizou numa sinfonia a voz humana com o mesmo nível de destaque que os instrumen (pt)
|